‘Natuurlijk weet ik dat mijn man een minnares heeft’

Edmee (52) en haar man Niels (55) houden van elkaar, maar ze houden ook iets voor elkaar verborgen. Hij zijn affaire, zij het feit dat zij daar allang van op de hoogte is. Allebei zijn ze doodsbang dat hun geheim uitkomt…

‘Soms heb ik bijna met Niels te doen. Wat moet het vermoeiend zijn om je voort­durend in allerlei bochten te wringen om het twee vrouwen naar hun zin te maken. En dit dan ook nog voor een van die twee verborgen zien te houden… Arme schat. Hoe hij het volhoudt, is me een raadsel. Hij ziet er soms zó afgemat uit. Ik moet dan echt de neiging onderdrukken om mijn armen om hem heen te slaan en te vragen: “Liefste, wat doe je jezelf aan? Maakt dit je nu echt gelukkig?” Maar dat doe ik niet. Als hij weet dat ik het weet, dat ik al die tijd op de hoogte was, is het einde zoek. Nu heb ik tenminste nog een man, al is het een deelman.

Onze relatie was al een tijdje niet meer zo spannend. Het ging absoluut niet slecht, maar we waren meer bezig met ons werk, de kinderen en onze hobby’s dan met elkaar. Gewoon, zoals dat bij veel stellen gaat. Ik vond het niet zo erg. Ik dacht: straks, als de kinderen het huis uit zijn, hebben we weer zeeën van tijd voor elkaar. Dan komt de romantiek vanzelf wel weer.

Lichtje in zijn ogen

Maar die romantiek kwam veel eerder terug dan ik had verwacht! Het begon klein, met een lichtje in zijn ogen dat ik lang niet had gezien. Hij keek me anders aan. Langer, intenser, met een soort verwondering, zoals in het begin van onze relatie. Het verbaasde me, maar gaf me een heel prettig gevoel. En toen kwam hij op een vrijdagmiddag plotseling met een gigantische bos bloemen thuis. “Omdat je zo’n geweldige vrouw bent,” zei hij, met iets van ontroering in zijn stem. Het bracht me van mijn stuk. Zijn vrolijke toon klonk geforceerd, maar het gebaar kwam oprecht over. Het was alleen zo niet des Niels. Op enige spontaniteit had ik hem ons hele huwelijk niet kunnen betrappen. Dus waar kwam dit vandaan?

Pokon

In het weekend dat volgde, sloeg mijn verwarring om in achterdocht. Niels was overdreven lief voor me. Hij nam me mee naar mijn favoriete restaurant, wilde hand in hand lopen tijdens een lange strandwandeling en gaf me complimenten waar je het op Antarctica nog warm van zou krijgen. Ook was hij in bed ineens opvallend actief. In jaren was ik niet met zo veel opgewonden toewijding bemind. Gelukkig had mijn libido niet te lijden onder mijn groeiende wantrouwen. Ik genoot intens. Wel was het meteen heel dubbel. Ik had sterk de indruk dat Niels zich schuldig voelde over iets en dat probeerde goed te maken door mij te overladen met liefde en aandacht. Het alarmeerde me, maar tegelijkertijd dacht ik: wat het ook is, het werkt in elk geval als pokon voor onze relatie. 

Hondstrouw

Dat Niels een slippertje zou hebben gemaakt of zelfs een affaire zou hebben, vond ik in eerste instantie niet aannemelijk. Supernuchter en hondstrouw als hij was, had ik hem nooit het type man gevonden dat in die val zou trappen. Maar waar kon hij zich anders zo schuldig over voelen? Als hij ons huis had vergokt of in de criminaliteit was beland, had hij er vast niet zo stralend bij gelopen. Hij huppelde bijna. Het kon niet anders: die man was verliefd! En niet op mij, al deed hij zijn best mij dat te laten geloven.

Geloofwaardige kandidaat

Op maandagochtend pakte ik onze gezamenlijke agenda erbij om na te gaan wat we de laatste tijd zoal hadden gedaan. Mijn oog viel op de brainstorm waarvoor Niels ruim een week eerder naar een kasteeltje in België geweest. Was daar iets voor­gevallen? En met wie dan? Ik had die vraag nog niet gesteld, of ik wist het antwoord al: Floor. Natuurlijk! Niet alleen was zij van Niels’ drie vrouwelijke collega’s de enige geloofwaardige kandidaat, ze had hem, bedacht ik direct, ook al voorbewerkt. Want had Niels onlangs niet opgemerkt dat hij het zo jammer vond voor Floor dat ze nog steeds geen leuke man had gevonden, terwijl ze zo naar een gezin verlangde? Hoezo was hij geïnteresseerd in haar liefdes­leven?!

Plan de campagne

Ik voelde een enorme woede opkomen. Hoe kon hij?! Schreeuwend en huilend smeet ik alles wat binnen mijn bereik stond op de grond. Agenda, koffie, fruitschaal, bloemen… Het werd één grote ravage. Maar zo snel als de woede was opgekomen, was hij ook weer weg. Iets in mij maande mij tot kalmte. “Eerst hard bewijs,” zei ik hardop, “en dan een plan de campagne.” 

Liefste

“Wat is er met mijn bloemen gebeurd?” vroeg Niels toen hij thuiskwam en de armzalige overblijfselen van zijn weelderige boeket in een emmertje zag staan. “Ongelukje,” zei ik en ik liet hem de scherven zien van onze mooiste vaas – een huwelijksgeschenk. Onverstoorbaar ging ik vervolgens door met koken. Maar vanuit mijn ooghoeken hield ik hem nauwlettend in de gaten. Vooral zijn omgang met zijn mobiel had mijn belangstelling. Alle experts zeggen immers dat dit de belangrijkste indicator voor een affaire is. En ja hoor… Waar Niels zijn telefoon altijd meteen bij thuiskomst open en bloot aan de oplader legt, hield hij die nu in zijn broekzak. Na het eten ging Niels naar boven. “Nog even wat werken,” zei hij, gevolgd door “liefste.” Liefste… Ja ja.

Boerin

Toen ik klaar was in de keuken, sloop ik naar boven. Achter de deur van zijn kantoor hoorde ik hem zacht praten. Ik klopte hard op de deur en liep naar binnen. “Mens!” riep hij met doodsangst in zijn ogen, terwijl hij zijn telefoon snel weglegde, “ik schrik me dood!” “O, sorry,” lachte ik als een boerin met kiespijn. “Heb je zin in koffie?” Opluchting vulde de kamer.

Bespieden

Bij de koffie liet hij mij, schijnbaar terloops, weten dat hij de volgende dag niet mee zou eten. Er was een zakenrelatie uit het buiten­land in de stad en die moest hij een avondje vermaken. Dit gebeurde vaker, dus ik nam het voor kennisgeving aan. Wel besloot ik meteen dat ik iets heel gênants zou gaan doen, iets wat mijn trots eigenlijk niet toeliet: Niels bespieden. Op dinsdagmiddag posteerde ik mij achter het raam van het café tegenover zijn kantoor. Mijn lange, koperkleurige krullen, die mij normaliter op een kilometer afstand verraden, had ik keurig verstopt onder een hoedje. Ik hoefde niet lang te wachten. Nadat bijna iedereen het kantoor had verlaten, zag ik dat de lampen uitgingen. Om iets over zes ging de voordeur open. Ik zette me schrap. Was Niels alleen, met zijn zakenrelatie of… Nog geen twee seconden later had ik mijn harde bewijs in handen. Niels en Floor kwamen samen naar buiten. En ze lieten er geen misverstand over bestaan dat wat ik had vermoed waar was. Ze leken wel tieners! Kussend, giechelend en helemaal in elkaar verstrengeld liepen ze weg. Ik bleef verdoofd achter.

Verdoving

Die verdoving heeft een paar maanden geduurd. Ik kon gewoon niet geloven dat mijn Niels in staat was mij zo te verraden. Wanneer het besef dat het toch echt zo was door mijn ongeloof heen brak, was ik radeloos en kon ik niets anders dan huilen. Maar dit gebeurde alleen overdag, als ik alleen thuis was, nooit met Niels of een van onze kinderen in de buurt. Maar na een tijdje begon het te wennen. Niels had een minnares. De verbijstering, het verdriet en de woede die ik in het begin voelde bij deze wetenschap, werden langzamerhand minder. Ik begon me namelijk te realiseren dat ik er helemaal geen last van had. Sterker nog, dat wat ik dat eerste weekend had ervaren, gold nog steeds: onze relatie voer er wel bij. Niels en ik deden veel dingen samen, hij kwam met cadeautjes thuis, luisterde geduldig naar mijn verhalen en in bed bleef hij me verrassen.

Beste deal

Nu we nog eens twee jaar verder zijn, ben ik er zelfs van overtuigd dat ik van ons drieën de beste deal heb. Niels lijdt zichtbaar onder zijn schuldgevoel en zijn angst mij kwijt te raken en die affaire kost hem ook nog eens enorm veel tijd, energie én geld. Floor is helemaal de pineut. Die moet het doen met de restjes van Niels. En aangezien ze de veertig inmiddels ruim gepasseerd is, zal haar hoop op een gezin zijn vervlogen.

Niet losweken

Er is mij alles aan gelegen dat Niels er niet achter komt dat ik het weet van hem en Floor. Het zal hem onvermijdelijk voor de keuze stellen: haar of mij. En wat zal dat een hoop onnodige ellende met zich meebrengen. Natuurlijk wil hij niet bij mij weg, anders zou hij dat allang hebben gedaan. Maar ik kan toch moeilijk tegen hem zeggen dat ik het niet erg vind, dat hij gewoon kan doorgaan met waarmee hij bezig is. Ik heb namelijk wél mijn principes en die ga ik niet openlijk verloochenen. Nee, het beste is om het maar zo te houden. Ik weet zeker dat het slechts een kwestie van tijd is voordat Niels concludeert dat zijn jongleursact niet meer is vol te houden of dat Floor inziet dat ze Niels nooit en te nimmer van mij zal kunnen losweken.

En dan heb ik Niels weer helemaal voor mij alleen. In hoeverre ik daarnaar uit moet zien, weet ik niet. Het zou best kunnen dat we dan heel snel vervallen in de sleur van weleer. Tot het zover is, geniet ik dus maar gewoon van alles wat zijn schuldgevoelens bij hem losmaken.’

Beeld: iStock

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in