Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Daphne (49): 'Mijn vriendin heeft keihard kritiek op mijn lichaam'

Wat als je beste vriendin wat al te kritisch naar je kijkt?  Daphne (49): Ik kan echt wel wat hebben, hoor. Zeker van Mirjam. We kennen elkaar al zo lang. Dat ze snoeihard uit de hoek kan komen, is voor mij geen nieuws. Maar er is een grens, zelfs voor mijn allerbeste vriendin, en dat is mijn lic...

Daphne (49): 'Mijn vriendin heeft keihard kritiek op mijn lichaam'

Wat als je beste vriendin wat al te kritisch naar je kijkt? 

Daphne (49): Ik kan echt wel wat hebben, hoor. Zeker van Mirjam. We kennen elkaar al zo lang. Dat ze snoeihard uit de hoek kan komen, is voor mij geen nieuws. Maar er is een grens, zelfs voor mijn allerbeste vriendin, en dat is mijn lichaam… Mijn lichaam is van mij, daar blijf je gewoon vanaf.

Afgelopen zomer overschreed Mirjam die grens. Of, nou ja, overschrijden klinkt nog elegant; als ik het zo had kunnen noemen, had je me nu misschien niet eens gehoord. Nee, ze bulldozerde eroverheen…

'Wie er het eerst in ligt!,” riep ik enthousiast'

We waren er even tussenuit geknepen samen. Na alle coronatoestanden van het voorjaar, waarin we elkaar nauwelijks hadden gezien, vonden we dat we wel een reisje naar de zon hadden verdiend. Aangekomen in ons beach resort, konden we niet wachten om in de glinsterende zee te springen. We openden onze koffers, wierpen alles wat we aan hadden van ons af en hesen ons in luttele seconden in onze bikini's. “Wie er het eerst in ligt!,” riep ik enthousiast. Ik gooide mijn handdoek over mijn schouders en wilde het terras op sprinten. Maar toen zag ik haar gezicht…

“Wat is er?,” vroeg ik gealarmeerd, terwijl ik haar ogen volgde naar mijn buik en benen, in de verwachting dat ik daar een of andere afgrijselijke uitslag aan zou treffen. Maar ik zag niets van dat alles.

“Wat is er met jou gebeurd?,” vroeg ze streng.

Ik moet heel onnozel hebben gekeken, want ik wist écht niet waar ze het over had.

'Je was altijd zo slank,” klonk het verwijtend'

“Je was altijd zo slank,” klonk het verwijtend. Oooo… Ik keek nog eens goed naar mijn buik en benen. Ja, hallo, de tijd waarin ik moeiteloos in een maatje 38 paste, is voorbij, al lang. Dat wist zij toch ook wel?

“Ja, én?” zei ik dus. Maar hoe nonchalant ik dat ook probeerde te laten klinken, de lust om uitgelaten over het strand te rennen, was me vergaan. Gegeneerd sloeg ik de handdoek om mijn middel.

“Jeetje!” riep Mirjam uit. “Zit je daar niet mee dan? Het is hartstikke ongezond om dik te zijn, dat weet je toch wel? En jou kennende kan ik me niet voorstellen dat je het mooi vindt.”

“Dik?” vroeg ik oprecht verbaasd. “Dit is toch niet dik?”

Ik trok mijn handdoek weer weg en draaide rondjes, stiekem hopend dat ze haar woorden in zou slikken. Maar dat deed ze niet.

“Ja, dat vind ik dik, ja,” zei ze beslist. “Maar kom, laten we gaan zwemmen.”

'Nog nooit was ik door iemand dik genoemd'

Ik was helemaal van mijn stuk gebracht. Nog nooit was ik door iemand dik genoemd. Ik wierp snel een blik in de spiegel, maar ik zag het niet. Ja, ik had een ander lichaam dan vroeger. Maar dat was toch niet meer dan normaal, na twee zwangerschappen en met de overgang voor de deur? Oké, er waren tijdens de lockdown misschien wat kilo's bijgekomen, maar dik? Dat was toch iets heel anders?

Toen we ons even later op een paar ligstoelen hadden geïnstalleerd, probeerde ik Mirjam op andere gedachten te brengen. Ik wees naar vrouwen die in mijn ogen wel echt overgewicht hadden. “Kijk dan,” zei ik, “ik zie er toch heel anders uit?”

Dat had ik beter niet kunnen doen, want weer liet ze haar blik meedogenloos langs mijn lichaam glijden om vervolgens op te merken: “Misschien, een beetje, maar het scheelt niet veel.”

'Ik ben hier niet om me door jou te laten beledigen'

Ik begon boos te worden. “Zeg hoor 'ns,” zei ik, “ik ben hier niet om me door jou te laten beledigen. Als je je rotopmerkingen niet voor je kunt houden, zit ik op de eerste vlucht terug naar huis.”

“Nou ja,” zei ze, “je vroeg het toch zelf? Ik ben er niet op uit om je te kwetsen Daf, integendeel; je moet er echt wat doen, het is gewoon niet gezond.” Ik zuchtte geërgerd. “Laten we er maar over ophouden, anders hebben we straks echt ruzie.”

Maar zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf…

Die avond besloten we gebruik te maken van het openluchtbuffet in ons resort. Het zag er fantastisch uit, met gerechten in alle kleuren van de regenboog. Kiezen was onmogelijk. Ik schepte daarom van alles een beetje op en liep verlekkerd terug naar ons tafeltje, waar Mirjam al had plaatsgenomen.

'We monsterden elkaars borden. Op dat van haar een klein stukje vis met wat salade'

We monsterden elkaars borden. Op dat van haar een klein stukje vis met wat salade; op het mijne een wat minder goed te definiëren bergje voedsel. “Aha,” liet Mirjam, die al een flinke hoeveelheid sangria soldaat had gemaakt, zich giechelend ontvallen, “dat verklaart een hoop”. Ze begon nog harder te giechelen: “Hóóp, hahaha.” Toen ze zag dat ik het niet grappig vond, probeerde ze haar gezicht in de plooi te krijgen. “Sorry, ik zou het er niet meer over hebben…”

Het eten dat er zojuist nog zó lekker uit had gezien, was al zijn glans verloren. Terwijl Mirjam haar visje smakelijk wegwerkte, schoof ik mijn onaangeroerde hoopje na een kwartier aan de kant. “Toch niet zo'n trek,” zei ik.

'Rennen - ik durf het bijna niet te zeggen - het houdt me slank'

Voordat we gingen slapen, vroeg Mirjam: “Ga je morgenochtend mee rennen? Sinds een paar maanden doe ik dat dagelijks. Het is heerlijk! Ik krijg er heel veel energie van en - ik durf het bijna niet te zeggen - het houdt me slank.”

“Nee, dank je!” zei ik bits. “Ik ben hier om uit te rusten. Welterusten.” Ik draaide me om en zei geen woord meer.

De rest van de vakantie was moeizaam.

Ik was me zo intens bewust van Mirjams blikken dat ik mijn blote zomerjurkjes in de koffer liet en me alleen nog maar in kaftans hulde. Zwemmen deed ik nauwelijks nog en uit vrees voor een snijdend “zou-je-dat-wel-doen?” bestelde ik alleen een toetje of cocktail als zij dat ook deed.

Het maakte me woest! 's Nachts lag ik te knarsetanden in mijn bed. Hoe durfde Mirjam zo'n inbreuk te plegen op mijn lichamelijke integriteit?! Waar haalde zij het recht vandaan?

'Als je Mirjam als maatstaf neemt, is iedereen te dik'

Thuis zocht ik steun bij mijn man. Die wilde hij zeker geven, maar voor mij faalde hij jammerlijk. “Te dik? Tja, wat is te dik? Als je Mirjam als maatstaf neemt, is iedereen te dik. Bovendien, ík vind je nog altijd hartstikke aantrekkelijk. Geef mij maar een beetje grip.”

Au…

Mijn achttienjarige dochter was diplomatieker. “Mama, je moet je door niemand iets aan laten praten. Je bepaalt zelf of je tevreden bent met je lichaam.”

“Ja, maar wat vind jij?” vroeg ik onzeker.

“Ik vind het 't belangrijkst dat jij lekker in je vel zit.” De lieverd.

Uiteindelijk besloot ik me dan maar te verlaten op harde cijfers. Ik deed mijn kleren uit en mijn ogen dicht, haalde diep adem en stapte op de weegschaal, die tot dan toe alleen door mijn dochter werd gebruikt. Inmiddels voorbereid op het ergste, opende ik één oog en… lieve help, dat kon toch niet waar zijn?

Mezelf tot kalmte manend, greep ik naar mijn telefoon en googelde “bmi berekenen”. Ik kwam op een pagina van het Voedingscentrum terecht. Nadat ik mijn lengte, leeftijd, geslacht en gewicht had ingetypt, kon ik er niet meer omheen: ik was veel te zwaar…

'Ik stopte nog diezelfde dag met alle suikerhoudende etenswaren en dranken'

Dit objectieve vonnis werkte als een wake-up call. Waar Mirjams brute opmerkingen vooral verontwaardiging en weerstand bij mij opriepen, was de deskundige mededeling op mijn telefoonscherm voor mij het sein om acuut tot actie over te gaan. Ik stopte nog diezelfde dag met alle suikerhoudende etenswaren en dranken, ik verraste mijn man met de mededeling hij een ander drinkmaatje moest zoeken en na het avondeten plofte ik niet op de bank, maar trok ik mijn sneakers aan voor een stevige wandeling. Alcoholvrij, suikervrij en elke dag zeven kilometer wandelen; het werd mijn nieuwe regime. Al na een week was ik anderhalve kilo kwijt. En nu, vijf maanden later, zit ik al op min twaalf.

'Als ik Mirjam zie, hul ik me expres in een dikke slobbertrui en wijde broek'

Ik ben ongelofelijk trots op mezelf en kan het wel van de daken schreeuwen. De reden dat ik dat niet doe, is Mirjam. Zij mag absoluut niet te weten komen dat ik aan het afvallen ben. Als ik haar zie, hul ik me expres in een dikke slobbertrui en wijde broek. En als ze het waagt om een opmerking over mijn lijn te maken, kijk ik haar dreigend aan. Ik wil gewoon niet dat zij denkt dat haar stuitende opmerkingen effect hebben gehad, dat ik me iets gelegen laat liggen aan haar oordeel. Dat genoegen gun ik haar niet.'

Foto (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in