'Wat ik wil uitdragen, is dat je keuzes hebt.'
Het begin van haar sabbatical was stormachtig door de coronacrisis en een scheiding. Maar uithuilen en opnieuw beginnen is Lenette van Dongen op het gestroomlijnde lijf geschreven. ‘Verdriet hoort bij het leven, maar ik spring weer elke dag met een glimlach uit bed.'
'Eindelijk iemand die echt goed in haar vel zit,’ juicht het fototeam wanneer Lenette van Dongen als één bonk energie poseert voor Nouveau's Happy 50 special. Ze straalt zo veel levenslust uit dat iedereen blij wordt van de cabaretière, die met haar afgetrainde lijf wel een balletdanseres lijkt. Van Dongen maakt graag mensen blij, of het nu op de planken is, in het kader van haar Blij Ei Academie of in haar privéleven.
Wanneer we haar een paar uur voor de fotoshoot spreken op een terras vlak bij haar huis aan de kust, vertelt ze dat ze dat weekend, na dertien jaar, een einde heeft gemaakt aan haar latrelatie. Geen reden tot vrolijkheid. Tot overmaat van ramp heeft haar aanbiddelijke hond Silke, Van Dongens antidepressivum op vier pootjes, steeds meer last van de artrose in haar pootjes en rug. Ze houdt er rekening mee dat Silke haar niet meer zo heel lang zal vergezellen. Een beetje veel, alles bij elkaar.
'Ik doe de gordijnen en de ramen open en denk: míjn dag, ík bepaal'
Toch staat Van Dongen met oprechte vrolijkheid voor de camera, springt ze met oprechte energie in de lucht en lacht ze echt. Voor haar kan het naast elkaar bestaan: pijn en een fundamenteel gevoel van geluk. Dat laatste heeft ze al jaren geleden bevochten. Haar Blij Ei Academie is één van de voortvloeisels van haar nieuwe levensstijl. ‘Wat ik wil uitdragen, is dat je keuzes hebt. Als ik down wakker word, zet ik meteen happy tunes van iTunes op. Ik doe de gordijnen en de ramen open en denk: míjn dag, ík bepaal.
Ik verheug me enorm op een grotere vrijheid, een grotere lichtheid
Ook als het niet zo lekker gaat, sta ik aan het roer van mijn schip. Verdriet en pijn horen bij het leven, het heeft geen zin je ertegen te verzetten. Maar wat ik heb geleerd, is dat naast die pijn ook een basaal gevoel van geluk kan bestaan. Ik zit nu in een periode waarin er aan mijn overtuigingen wordt geschud, maar ik ben bereid dat te laten doen. Ik ben dankbaar dat ik de gereedschappen heb om on track te blijven. Het is zo fijn om te voelen dat je huis niet meer op zandgrond staat, maar op een rots. Ik verheug me enorm op een grotere vrijheid, een grotere lichtheid.’
Ook het verdriet om de verbroken relatie wordt door Van Dongen omarmd: ‘Natuurlijk is de liefde voor iemand niet zomaar weg, maar ik realiseer me dat dat ook geldt voor alles wat ik verworven had náást die relatie. Dat is er ook nog. Ik ben altijd de helft van iets geweest, nu ben ik, op mijn eenenzestigste, happy single.’
- Stef Nagel