Voor leuke 40+ vrouwen met stijl

Eva Jinek: 'Ik ben al 42 jaar iemand die altijd wil winnen'

Een gesprek over seksisme, ambitie en zoon Pax. Eva Jinek is niet gaan hangen in haar eigen succes. Ze is nog even ambitieus als altijd en hooguit wat sneller ontroerd sinds ze moeder is. En ze houdt een vinger aan de pols om niet naast haar schoenen te gaan lopen: ‘Work hard, stay humble.’ Het i...

Eva Jinek: 'Ik ben al 42 jaar iemand die altijd wil winnen'

Een gesprek over seksisme, ambitie en zoon Pax.

Eva Jinek is niet gaan hangen in haar eigen succes. Ze is nog even ambitieus als altijd en hooguit wat sneller ontroerd sinds ze moeder is. En ze houdt een vinger aan de pols om niet naast haar schoenen te gaan lopen: ‘Work hard, stay humble.’

Het is elf uur ’s ochtends, maar in het Amsterdamse appartement van Eva Jinek branden de By Redo-geur-kaarsen al. Op de rood-oran­je eettafel die is beschilderd, beplakt en met hars gelakt door haar moe­der, staan schaaltjes met chocoladetruffels. Erachter een groot schilderij van drie vrou­wen met ontblote borsten, hun hoofd is een artisjok: Eva schilderde het zelf toen ze zestien jaar was.

'Work hard, stay humble'

Op het toilet hangt, op ooghoogte voor wie het kleinste kamertje zittend bezoekt, een kaart met daarop de tekst Work hard, stay humble. ‘Dat lijkt me een hele belangrijke’, zegt Jinek, terwijl ze een kop koffie neerzet naast Dexter, haar man, die aan de andere kant van de ensui­te-deuren met zijn laptop op schoot aan het werk is. Hun zoon Pax (2) is naar de crèche. Jinek draagt een zwarte broek en een don­kerblauwe trui.

Er is geen babybuik te bekennen.

Het is begin december 2020 en onder aan­voering van RTL Boulevard, waar media-deskundige Rob Goossens en presentatrice Bridget Maasland de speculaties aanwak­kerden, gissen entertainmentsites naar de reden dat Humberto Tan het presentatie­team van RTL’s late night talkshow (bestaande uit Jinek en Beau van Erven Dorens) komt aanvullen. Dat kan er ken­nelijk maar eentje zijn: Jinek is zwanger.

De eerste zoekterm als ik jou google is: ‘Eva Jinek zwanger’.

‘Wat heftig... Ten eer­ste: ik ben niet zwanger. Ten tweede: ik ben de juiste persoon op de juiste plek bij dat programma, en dat er toch meteen wordt gesuggereerd dat ik wel zwanger moet zijn omdat er een man bij komt, vind ik beledi­gend tot op het bot. Als ik een kerel was geweest, had niemand dit überhaupt gezegd. Het is dus seksisme in z’n alle­daagse, meest irritante vorm.’

Waarom maakt het je zo kwaad?

‘Mijn feminisme is die van een bevoorrecht mens. Ik heb de banen gehad die ik wilde, en het zijn mannen geweest die me op die posities hebben gezet. Maar dat belangrijke stappen in een vrouwencarrière zo snel worden geli­eerd aan een man of een zwangerschap, moet stoppen.

In de dertien jaar dat ik nu op televisie ben, ging ik nooit in op roddels, maar in dit geval wil ik het toch benoemen, omdat het puur seksisme is. Ik kon niet geloven wat ik zag. Dat een ongeïnformeerd iemand in een roddelprogramma als RTL Boulevard zoiets maar gewoon kan roepen – het zou je baan zijn, om zulk broddelwerk af te leveren.’

De presentatrice van dienst suggereerde ook dat jij zwanger zou zijn.

‘Dáárom! Dat nota bene een vrouw eraan meewerkt! Mijn broek zakte ervan af. Die twee hebben zich in mijn ogen volledig gediskwalificeerd.’

Ze gaat rechtop zitten, hand door het hoog­blonde haar, de bekende luide Jinek-lach: ‘Zo, da’s een lekker agressief begin van het interview!’

Ik dacht eerlijk gezegd ook even dat je zwanger was, omdat je regelmatig emo­tioneel wordt tijdens de gesprekken in je show.

‘Dat komt door Pax. Sinds zijn geboorte ben ik sneller tot tranen toe geroerd en kan ik dat vaak niet beheersen. Het stoort me, ik heb er last van in mijn werk. Aan andere moeders vraag ik steeds of het beter wordt naarmate je kind ouder is. “Ehm, nee”, antwoorden ze dan.

Ik drink ook geen bier meer aan tafel tijdens de uitzending. Dat is sinds de coronamaat­regel inging die bepaalde dat je na achten geen alcohol meer mag schenken. Ik drink meestal 0.0 bier, maar het was toch een behoorlijke koude kermis voor mij, kan ik je vertellen. Ik was gehecht aan mijn biertje. Maar nu krijg ik dus mails: “Het valt me op dat je theedrinkt, gefeliciteerd, wat leuk!”’

Jij hebt weleens gezegd dat het moeder­schap geen halszaak voor je was. Het ini­tiatief kwam van Dex, die graag een kind met je wilde. Hoe zag jij dat leven zonder kinderen voor je?

‘Ik had in elk geval geen schrikbeeld voor me van een eenzame vijf­tiger die als een kattenvrouwtje afgesloten van de maatschappij zou leven. Ik zou altijd wel iets hebben gevonden wat mij erg zou bezighouden en gelukkig maken. Ik heb geen kind nodig om mijn leven als compleet te ervaren.’

Maar nu Pax er is?

‘De puzzel van mijn leven was al af, maar er is nog wel een gigantisch deel bij gekomen. Alles voelt intenser en kleurrijker met hem erbij. Tegelijkertijd heb ik me heel vaak afge­vraagd hoe alleenstaande ouders dit doen. Ik begríjp het gewoon niet, nu ik weet hoe allesomvattend en overweldigend het ouderschap is. Alleen al: hoe ga je dan naar de wc?!’

Jouw zwangerschap was nogal heftig.

‘Eigenlijk pas helemaal op het einde, toen ik zwangerschapsvergiftiging kreeg. Tot die tijd heb ik doorgewerkt. Ik zag laatst nog een foto, hoe ik met een enorme buik achter mijn talkshowtafel zat; ik kon er niet eens meer op leunen! Maar na de bevalling ben ik nog twee keer opgenomen geweest, omdat het zo slecht met me ging. Pas drie weken voordat ik weer met mijn program­ma moest beginnen, ging ik me beter voe­len. Dus in die eerste maanden ben ik best bezorgd geweest. Vooral omdat je je afvraagt: waaróm word ik niet beter?’

Ze staat op, loopt naar de keuken waar de afzuigkap verstopt is achter een hele rij fotolijstjes, maakt nieuwe koffie met haver­melk. Intussen: ‘Op Instagram zie je toch altijd die verse moeders met blozende wan­getjes en een ingepakt baby’tje buiten wan­delen, meestal al een week na hun bevalling? Nou, ik heb drie weken niet kun­nen lopen.

'Intussen stonden de paparazzi maar voor mijn deur te wachten tot ik naar buiten zou komen met de kinderwagen'

Mijn voeten waren zo opgezwol­len dat ik niet eens teenslippers aan kon. En intussen stonden de paparazzi maar voor mijn deur te wachten tot ik naar buiten zou komen met de kinderwagen. Het gaf me een opgejaagd gevoel. Ik ging ’s nachts naar het ziekenhuis, zodat zij me niet zouden zien. Dat was echt niet leuk. Uiteindelijk is het met andere medicijnen gelukkig snel beter gegaan.’

Zou je het nog een keer aandurven?

‘Het schijnt dat zoiets bij een tweede zwanger­schap minder vaak gebeurt. Maar goed, het kan nog steeds. En: zo’n baby als Pax wil iedereen wel. Het lijkt me bovendien leuk om ook een dochter te hebben. Maar ik ben óók al 42. Dus als ik wist dat ik gezond kon blijven én nog een baby als Pax zou krijgen, was de keuze veel makkelijker geweest. Maar omdat je dat nou eenmaal níet weet, vind ik het gezien mijn leeftijd en het feit dat ik zo ziek ben geweest, wel ingewik­kelder.’

Op verzoek laat ze foto’s zien. Een hoog­blond en breeduit lachend jongetje, met dezelfde felblauwe ogen als zijn moeder. Zij: ‘Als je hem zou kunnen stelen, dééd je het toch?’

Jullie hebben in Abcoude een groot huis gekocht, dat nog gebouwd moet worden. Was je zonder kind de stad uit gegaan?

‘Waarschijnlijk niet. Maar ik weet het moment van die beslissing nog. Pax en ik kwamen aan bij een feest van mijn schoon­familie, in een prachtig huis langs het water. Ik zette Pax neer op het gras en hij trok metéén zijn handen en voeten omhoog. Toen dacht ik: dít wil ik niet. Een kind dat bang is voor gras!

Dexter en ik zijn allebei opgegroeid als buitenkinderen, dat willen we ook voor hem. Omdat onze benedenbu­ren in Amsterdam heel uitgebreid aan het verbouwen zijn, huurden we het afgelopen jaar een huis in Noordwijk aan Zee. Als de luier van Pax uitging, kwam er een hele bak zand uit. Dat vonden wij geruststellend: onze zoon is in elk geval van een stadskind al getransformeerd tot strandkind.’

Waarom was Dexter de man met wie je een baby krijgen aandurfde?

‘Omdat hij een geboren vader is. Zo aandachtig en geduldig. Hij kan moeiteloos meedenken en -fantaseren met Pax. Daarbij is Dex mijn gedroomde partner. Met hem ben ik het gelukkigst. Voor een deel is het ongrijpbaar waar dat ’m in zit. Het kan ook al zijn hoe iemand ruikt.’

Het leven van jullie gezin staat in het teken van jouw werk, denk ik.

‘Zonder Dex had ik dit werk nooit kunnen doen naast het moeder-zijn. Ik kan niet anders zeggen dan dat het heel ingrijpend is. Aan mensen met een flexibeler baan kun je nog vragen of ze iets willen verzetten, omdat dat iedereen beter uitkomt. Aan mij niet.

Die uitzending is er gewoon, drie maanden lang elke avond. Dus ik heb altijd een reden om te zeggen: ‘Sorry, jullie moeten het zelf oplossen, ik ben weg.’ Iedereen om mij heen moet mee­bewegen om dat mogelijk te maken. Daarbij willen wij Pax het liefst heel veel thuis heb­ben, in plaats van op de crèche.’

Heb je het gevoel dat je veel mist van Pax?

‘Ik ben niet bij het avondeten en ik leg hem doordeweeks ook niet op bed. Dat is zes maanden per jaar zo, dus ja: natuurlijk heb ik het gevoel dat ik iets mis. Als ik wegga, vraagt hij nu soms al: “Mama even wer­ken?” Ook als ik gewoon boodschappen ga doen.

'Je kunt niet én een topbaan hebben én elke avond je kind voorlezen'

Maar niks komt om niks. Je kunt niet én een topbaan hebben en daar alles voor willen geven en dan ook nog elke avond je kind voorlezen voordat hij gaat slapen. Hoe moeilijk dat soms is, ik vind het acceptabel omdat ik er zes maanden per jaar wél ben. Dat is uiteindelijk waarschijnlijk vaker dan andere werkende ouders.’

Hoe verhoudt jouw ambitie zich tot vriend­schappen?

‘Slecht. Mijn vriendinnen weten inmiddels dat ik er niet ben, in de maanden dat ik de talkshow doe. Een talkshow is nogal dwingend.’

Ben je er dan helemaal niet?

‘Nee, eigenlijk niet. Sinds Pax er is nog minder. Je moet gewoon niet alles willen kunnen: zowel tijd maken voor je hobby’s en selfcare als moe­der zijn, een carrière najagen, een goede relatie behouden en ook nog iets met je vrienden doen. Ook hier: something has to give. Daarom is er in mijn leven heel weinig ruimte over voor andere dingen dan mijn gezin en mijn werk. Maar ja, dat is mijn eigen keuze.’

Kun jij je nog voorstellen dat 2020 begon met wat ‘de talkshowoorlog’ is gaan heten? Wekenlang ging het in de media over de strijd tussen Op1 van NPO1 en jouw programma Jinek, na je verhuizing naar RTL 4.

‘Nee. Dat is volledig weggevaagd door corona.’

‘Het maakt me niet uit hoe het afloopt, als ik maar win,’ zei je.

‘Zo is het. Dat blijft onveranderd.’

Je hebt wat betreft waardering waar­schijnlijk wel gewonnen, maar nog niet qua kijkcijfers.

‘Dat betekent niet dat die ambitie bij mij is verflauwd. Ik ben al 42 jaar iemand die altijd wil winnen, dus ik zal nu ook nooit denken: het is wel goed zo. Los daarvan was dit een heel beladen project. Ik moest de late night van RTL4 reanimeren. Dat is gelukt, en daarmee een enorm pak van mijn hart. Zowel Beau als ik hebben nieuwe, vaste kijkers weten te trekken. Ik nam het grootste deel van mijn redactie mee, zij had­den hun baan opgezegd voor míj, en ik riep dat ik wilde winnen, dus er was me extreem veel aan gelegen om het te laten lukken.’

Hoe is het om ineens zo veel meer geld te verdienen?

‘Bij de publieke omroep ver­diende ik ook al veel geld, hè.’

Toen je bij KRO-NCRV de Balkenendenorm kreeg – zo’n 190.000 euro, een stuk minder dan je huidige inkomen -, had je daar al slapeloze nachten van.

‘Kun je nagaan hoe ik me nu voelde. Verpletterd! Maar kijk: Ik leefde al als iemand die zich geen zorgen over geld hoefde te maken. Voor mij is rijk­dom dat je nooit op eten hoeft te beknib­belen. Dat ik bij Albert Heijn zoveel dure producten kan kopen als ik wil. Of bij de fruitboer in mijn straat gewoon alles neem waar ik trek in heb.

'Met mijn salaris heb ik de toekomst van mijn gezinnetje veilig gesteld' 

Dus ik was al gezegend, maar wat ik nu voel – en dat komt ongetwij­feld ook doordat ik kind ben van vluchtelin­gen – is: ik kan de toekomst van mijn kleine gezinnetje veiligstellen. Ik heb dat grotemensenhuis met tuin in Abcoude gekocht, en daarmee kan ik Pax iets nala­ten. Als hij later wil studeren, kunnen we dat betalen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat een zeer geruststellend gevoel is. Geld neemt je onzekerheden of zorgen niet weg, maar wél de zorgen die gebrek aan geld kunnen veroorzaken.’

De grootste fans van Eva Jinek zijn haar Tsjechische ouders Pavel en Radana. Ze noemt zichzelf een vaders- én een moeders­kindje. Elke avond wordt er in Scheveningen naar de talkshow gekeken die hun achter­naam draagt. Eventuele visite die er dan nog is, wordt geacht mee te kijken of anders weg te gaan.

Dochter Evi wordt al vroeg voorgehouden dat iemand die maar hard genoeg werkt, er wel komt. Zij en haar broertje Jan worden in alles wat ze doen aangemoedigd. Zoals Jinek het later samenvat: ‘Als ik maar een krabbel op papier zette, was ik in de ogen van mijn ouders al een Picasso.’

De vraag is nu weer actueel of dat eigen­lijk wel waar is, dat hard genoeg je best doen iedereen de kans geeft op een goed bestaan.

‘Nee, het is niet waar. Een groot deel van het leven is juist het omgaan met de teleurstellingen die je te verwerken krijgt omdát niet alles haalbaar is. Zelfs als iets wel reëel tot je mogelijkheden behoort, moet er nog ongelooflijk veel werk tegen­over staan om het te laten lukken.

'Uitblinken draait om voortdurende herha­ling én ervaring'

Het is niet voor niets dat ze zeggen dat je eerst tienduizend uur moet hebben weggezet voordat je ergens in kunt excelleren. Uitblinken draait om voortdurende herha­ling én ervaring. Dat wil ik Pax ook meege­ven. Ik ga ambitieus voor hem zijn in de talenten die hij heeft. Ik weet hoe bevredi­gend het voelt als je ergens hard voor werkt en zich dat uitbetaalt.’

Je werkt inmiddels al enige tijd aan een boek waarvoor je zestig succesvolle men­sen interviewt, allemaal vrouwen.

‘Maar het opvallende is: in al die verhalen blijkt hun vrouw-zijn niet relevant. De gemeen­schappelijke deler is succes, maar wat mij interesseerde was de weg daarnaartoe. Inmiddels is hun situatie vaak comfortabel, omdat ze prijzen hebben gewonnen en applaus oogsten, maar hoe was het tot die tijd?’

Wat is de belangrijkste les uit al die gesprekken?

‘Dat de aanhouder wint. De bottom line is dat alle geïnterviewden een soms extreem lange adem moesten hebben, en vaak een eenzame strijd voerden. Desondanks heeft niemand opgegeven.’

Hoe zorg je eigenlijk dat je niet al te zeer verandert als je een groot deel van het jaar dagelijks op tv bent met een show die in glanzende letters jouw naam draagt?

‘Het is misschien te makkelijk om te zeggen dat je je ervan bewust moet blijven. Ergens is het een glijdende schaal, waardoor men­sen niet doorhebben dat ze ineens Mariah Carey zijn geworden. When did that happen? Nou, dat weet je meestal zelf niet.

Er zit ook een perverse prikkel in als je de hele tijd het idee hebt dat mensen naar je kijken. Laatst kreeg Pax een soort meltdown middenin een kleine speelgoedwinkel. Daar zou iedere ouder zich voor generen, maar ik realiseerde me dat de andere mensen in die winkel ook nog dachten: ‘Nou nou, die Eva Jinek krijgt haar kind niet onder con­trole.’ Dus mijn hoofd werd vuurrood.

'Als ieder­een zich naar jou voegt, deformeer je van­zelf'

Waar het op neerkomt: ik kan geen garanties geven dat ik niet ben veranderd. Als ieder­een zich naar jou voegt, deformeer je van­zelf. We repeteren altijd voor een uitzending, dan zit ik dus aan tafel met mijn redactie­leden, en daaromheen staat een hele ploeg van cameramensen en regie. Maar de enige die iets te drinken krijgt ben ik. De andere mensen op de vloer wordt niets aangebo­den. En dat is dan normaal, want het gebeurt elke avond, omdat ik de presentator ben. Dat is toch best gek?’

Op zich niet, toch?

‘Als dat in mijn privé­leven zou gebeuren, met vrienden om me heen, zou ik me in elk geval doodschamen. Maar wat een voordeel is: de televisiewe­reld bestaat in mijn persoonlijke leven niet. Behalve Merel Westrik heb ik geen tv-vrienden. En een zweem van arrogantie zou door mijn ouders meteen op z’n oud-Tsjechisch worden afgestraft.

'Thuis hebben we het nooit over mijn bekendheid' 

Thuis loop ik ’s ochtends in een synthetische badjas met Siberische-tijgerprint, Uggs eronder en soms ook nog een gestreepte Hema-pyjama. Inclusief ontploft haar in een knot. Verder hebben we het nooit over mijn bekendheid, maar op zulke momenten zegt Dex dan weleens: “De men­sen moesten eens wéten!”’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in

Powervrouwen
  • Roger Neve