Puck Kemmink (79): 'Actief blijven is het geheim van je jong voelen'

De vrouwelijke helft van het legendarische Nederlandse modeduo Puck & Hans nadert de tachtig. Maar zo voelt ze zich helemaal niet. 'Ik denk dat het komt doordat ik mezelf altijd ben blijven uitdagen.'

'Ik ben 79 jaar oud. Bijna 80 dus. Dat klinkt zo gek uit mijn eigen mond! Wil je wel opschrijven dat ik me zo helemaal niet voel? Ik denk dat het komt doordat ik mezelf altijd ben blijven uitdagen én doordat ik altijd alles met hart en ziel doe. Onlangs nog: Hans en ik hadden een shoot voor de Vogue. Het thema was liefde, dus ze wilden ons samen op de foto. Het regende die dag zo hard! We werden op een tochtig grachtje in Amsterdam neergezet, ik voelde continu een koude wind langs mijn hals gaan.

Het duurde ook enorm lang: om half twee waren we besteld en om zeven uur waren we thuis. Ik heb het alleen maar koud gehad, want je kunt natuurlijk niet in je winterjas op de foto. Ik denk op zo'n moment dan eigenlijk: dit is geen goed idee, ik word ziek. Maar ja, dan kijk ik om me heen en denk ik: als ik nu zeg dat ik wil stoppen, staan al die aardige mensen hier voor niets. Dus toch volhouden. Maar nu ben ik al een paar dagen niet lekker. Dus ik moet daar iets beter op gaan letten. '

Schilderlessen

'Maar je hebt ook veel aan die houding, hoor. Sinds een paar jaar heb ik twee keer per week schilderles. Dat wordt bij mij meteen een serieus project. Ik heb een expositie gehad in een kleine galerie in Den Haag en daar zijn vijf schilderijen van me verkocht. Nu hangt er werk van me in de praktijk van onze tandarts; af en toe verkoopt hij wat. Laatst belde hij me op tijdens onze vakantie. De oud-directeur van Artis en zijn vrouw wilden een werk van me kopen. Dat is toch leuk?!

Ik hou voor mezelf doordeweeks altijd een programma aan. Er staat nooit een lege dag in mijn agenda. Ik schilder dus veel en volg pilateslessen. Ik kan moeilijk nietsdoen. Laatst waren we drie weken op vakantie op Bonaire. Ik zoek dan toch van tevoren uit of ik daar niet ook schilderles kan volgen. Dat is gelukt en dat leverde een heel leuk contact op met een lokale kunstenaar.

En sinds een paar maanden hebben we een jong hondje, een toyterriër, Mo. Wat een geluk brengt zo'n beestje! 's Ochtends loopt Hans met hem door het Vondelpark en iedere dag drinkt hij dan om half elf koffie met de andere hondenbezitters in het cafeetje hier. Ik maak 's middags een rondje met Mo. Toen we hem kregen, grapte een vrouw op schilderles: “Zou je dat nu wel doen, zo'n puppy? Dan ga je eerder dood dan de hond!” Ik antwoordde: “Dat weet je niet, het zou goed kunnen dat ik 104 word.”'

Burn-out avant la lettre

'Actief blijven is het geheim van je jong voelen. Zo lang ik me kan herinneren, doe ik al veel tegelijk. Tijdens onze jaren in de winkel en met ons eigen label heb ik zó hard gewerkt (Puck & Hans was van 1968 tot 1999 een vooraanstaand modemerk – red.).

Ik kan me herinneren dat ik in het vliegtuig zat, onderweg naar Parijs, en dat ik alles om me heen zag draaien. Zó moe was ik. Nu zouden ze ze dat waarschijnlijk een burn-out noemen. We deden alles zelf: inkoop, bestellingen, passen, couperen... En er was in die tijd nog geen internet, dus bonnen en facturen moesten we in zesvoud uittikken.

Dat harde werken heb ik van mijn Rotterdamse oma, denk ik. Toen ik opgroeide, zat zij als een soort koningin op haar troon in de woonkamer en deelde ze bevelen uit. Voor haar tijd was ze een grote uitzondering, want ze leidde in haar eentje een transportbedrijf. Mijn opa en oma begonnen met een groentewinkel, met paard en wagen. Toen de vrachtwagens werden geïntroduceerd, sprong mijn oma daar meteen op in. Ze regelde bijvoorbeeld alle transporten van en naar de haven, die mijn opa dan bijhield op een leitje.'

Op latere leeftijd studeren

'Ik heb de huishoudschool en allerlei vakopleidingen gedaan en heb heel goed mijn weg gevonden in de mode. Maar op een gegeven moment begon het te knagen. Waarom was ik niet gaan studeren? Het waren de jaren na de oorlog en iedereen wilde zo snel mogelijk werken en geld verdienen, dat weet ik wel. Toch ben ik daar boos om geweest.

Toen ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren aan de VU in Amsterdam. Dat was fantastisch, ik dook er vol in. En als ik las over een schildering in een Italiaanse kerk, dan vlogen Hans en ik daar gewoon heen. En toen het over Amerikaanse schilders ging, zei Hans: “Kom we gaan naar Washington, daar hangen ze in het museum.” Het heeft zo zijn voordelen hoor, op latere leeftijd studeren. Op mijn 56e ben ik afgestudeerd.

Hans en ik hebben elkaar altijd goed aangevuld. Ik ben de doener in onze relatie en hij neemt meer het initiatief. Bij grote beslissingen kan hij nog wel eens tegen een keuze aanhikken. Ik hak dan in vijf minuten de knoop door. Ook bij de aankoop van een huis. We vullen elkaar ook aan in de kleinere dingen. Nu ben ik niet zo lekker, dus dan loopt hij even mee naar deze afspraak. Ongevraagd. Fijn hoor.'

In de voetsporen

'Onze dochter Carmen kon in 1999 onze winkel overnemen. Maar ze wilde niet. Gelukkig, dacht ik stiekem, dan hoeft ze ook niet zo hard te werken en al die verantwoordelijkheid op zich te nemen.

Ze is wel min of meer in onze voetsporen getreden; ze is modefotograaf geworden. Ongevraagd advies geef ik haar niet, maar als ze hulp nodig heeft, vind ik het fijn om haar bij te staan.

Ze is nu bezig met een modeproject over de klimaatverandering. Ze maakt foto's van jonge mensen in een hoodie. “How dare you?” staat er op elke trui. Verschillende ontwerpers hebben zo'n hoodie gemaakt en die worden dan later geveild. Hans en ik hebben ook een van de truien ontworpen. En ja, ik help Carmen dan ook met de uitvoering. Zit ik toch weer 250 etiketten in te naaien.'

Foto's (c) Carmen Kemmink, DPG Media / Nouveau 2020, ANP

Deze reportage stond eerder in de Nouveau Happy 50+ special. Nooit meer iets missen? Neem een abonnement - nu met korting! - op Magazine.nl!