Marlijn Weerdenburg over rouw en haar rol als prinses Diana

Vlak voor de geboorte van haar tweede kind verloor Marlijn Weerdenburg (38) totaal onverwacht haar moeder. En nu speelt ze prinses Diana die terugkeert op aarde om haar zoons bij te staan.

‘Het is bizar hoe in deze rol alle gevoelens van de afgelopen tijd samenkomen: moederschap, rouw, het verlies van een moeder’, vertelt ze in Mezza, het weekendmagazine van het Algemeen Dagblad.

Haar zwangerschapsverlof is net twee dagen voorbij als Marlijn Weerdenburg neerploft voor dit interview. Hoewel, verlof: vier weken na de geboorte van haar tweede zoon Sammie ging ze alweer naar zangles en aan de slag met haar personal trainer.

Er wacht dan ook een stevige klus, met haar naderende hoofdrol in de musical Diana & Zonen. Maar de zangles en het gebuffel met haar sportinstructeur waren ook uitvluchten, vertelt de actrice (Danni Lowinski), presentatrice (Moltalk) en zangeres (Miss Molly & Me, album Marlijn uit 2019) boven een koffie verkeerd in haar woonplaats Amsterdam. ‘Even geen zorgen, geen verdriet. Alleen de liedjes en mijn lijf.’

Vijftien dagen voor de geboorte van Sammie overleed Weerdenburgs moeder Sjanie. Ze lag een week in coma na een plotselinge hersenbloeding. Geen enkele aanwijzing had Marlijn Weerdenburg dat haar topfitte moeder de bevalling van haar tweede kind – oudste zoon Teun wordt in september 4 – niet meer zou meemaken. ‘Ze rookte niet, dronk niet, was altijd slank, met haar gezondheid bezig. Ze werd getroffen door een aneurysma en heeft nog een week in coma gelegen voordat ze stierf.’ 

‘Ik zou eigenlijk in het ziekenhuis bevallen, ook vanwege de nogal gecompliceerde geboorte van Teun die zeventien uur duurde. Maar zo kort na het overlijden van mijn moeder wilde ik echt het ziekenhuis niet meer in. Het was allemaal ingewikkeld vanwege corona, alleen net na haar opname en voor haar overlijden kon ik bij mijn moeder zijn.

Bij een geboorte in het ziekenhuis zou ik niet iedereen om me heen kunnen hebben die ik wel bij me wilde hebben. En vooral: na die bizarre weken die we achter de rug hadden zei alles in mij: volg je gevoel, wat we zelf kunnen bepalen in het leven moeten we ook daadwerkelijk in eigen handen nemen.’

‘Dus het werd een thuisbevalling, al schrok mijn vriend Paul zich kapot toen ik het vertelde, vanwege de ervaring van bijna vier jaar geleden. Toch drukte ik mijn zin door en werd Sammie thuis geboren. Paul voelde al snel aan zijn water dat hij mij niet kon overtuigen.

Mijn gevoel was te sterk en hij wist hoe breekbaar ik op dat moment was. Dus wilde hij me ook tegemoetkomen, denk ik. Het was dit keer trouwens een droombevalling, in twee uur was het gebeurd.’ Ze vouwt haar handen samen en kijkt naar boven. ‘Bedankt mam.’

‘Mijn vader was nog maar net op tijd vanuit Brabant naar Amsterdam gereden, zo snel ging het'

Dan: ‘Mijn vader was nog maar net op tijd vanuit Brabant naar Amsterdam gereden, zo snel ging het. Hij was niet in de slaapkamer bij de geboorte, maar wel in huis. Zo wilde ik het. En hij heeft de navelstreng doorgeknipt, heel bijzonder. Mijn schoonouders kwamen na de bevalling ook naar ons toe, we hebben nog gezellig gegeten met elkaar.’

Ze leerde haar vriend, kennen bij haar eerste presentatieklus. ‘Hij is freelance geluidsman en we maakten voor SBS bij de Nijmeegse Vierdaagse een programma. Loeispannend natuurlijk.

Vanaf het moment dat ik hem zag, met z’n prachtige lichte Bambi-ogen met nog mooiere ellenlange wimpers, vond ik hem, eh, heel interessant. Zo’n geluidsman komt direct dicht bij je, hij bevestigt je microfoontje. Daardoor voelt het al gauw fysiek en intiem. Die prachtige wimpers hebben mijn jongens nu trouwens ook, wat een rijkdom. Het grappige is: tot Paul viel ik altijd op uitbundige, extraverte mensen. Maar de ware bleek een heel aardse, nuchtere man.’

Zieke vader

Iets meer dan een jaar na de eerste ontmoeting in Nijmegen, zat Teun al in de buik van zijn moeder. In die tijd had Weerdenburg veel zorgen om haar zieke vader Martin, die aan kanker leed. Zoals ze het zelf omschrijft: ‘We wilden mijn vader opa maken, of althans kijken of ons dat gegeven zou zijn. Als een van de ouders zo ziek is, leef je op het scherp van de snede.

'Met Paul voelde ik dat ik een oorlog kon winnen, dat hij me altijd zou vangen als het nodig was'

Vóór Paul was ik al vaker halsoverkop verliefd geworden en wilde ik ook heel snel van alles, maar toch kwam het er in die gevallen niet van. Ik zette het niet door. Met Paul voelde ik dat ik een oorlog kon winnen, dat hij me altijd zou vangen als het nodig was. Met de ziekte van mijn vader liet hij dat al zien.’

Haar vader genas. Sinds het overlijden van haar moeder beziet Weerdenburg hem met nog meer bewondering. ‘Hij loopt nergens voor weg, als hij moet huilen laat hij het toe, hij praat over mijn moeder, benoemt het als een gesprek even ongemakkelijk wordt.

En wat ik ook heel knap vind: hij past gewoon op, op die jongens, ook op Sammie. Verschoont luiers, geeft ’m de fles. Terwijl we eigenlijk hadden bedacht: mam gaat met Sammie in de weer, pap met Teun. Ik zei hem laatst: je bent mijn supernanny, pap.’

De band met haar moeder was hecht. ‘We belden elke dag, zij wist alles van me. Ze kende elke onzekerheid, alle twijfels en elke angst. Als ik ergens mee zat, belde ik haar als eerste. Elke dinsdag reed ik met Teun naar Gemonde, het dorp onder Den Bosch waar mijn vader nu alleen woont. Dan lunchte ik daar, liet ik Teun bij hen en reed terug naar Amsterdam. Op woensdag kwamen ze hem dan brengen en aten ze mee. En vaak zagen we elkaar later in de week ook nog wel een keer.

Ik heb altijd gedacht: als mijn moeder sterft, ga ik in een hoek liggen en sta ik een jaar lang niet op. Nu is het gebeurd en leef ik gewoon door. Dat is zo bizar. Vanaf het moment dat ze de hersenbloeding kreeg, ben ik geen enkel moment in paniek geraakt. Ook niet in de week dat ze nog in coma lag, in de hoop dat ze nog wakker zou worden. En ook niet toen ze stierf, op de dag dat ik 38 weken zwanger was.

'Nu lijkt het helemaal alsof ik die eigenschappen van mijn moeder heb overgenomen'

Ik ben een heel emotioneel mens, een makkelijke huiler – ik jank ook graag. Dat gebeurde maar niet. Ik heb heus wel een paar tranen gelaten, maar alle energie ging naar de zorg van het kindje. Dat vertelde mijn verloskundige ook: bij zwangere vrouwen die zoiets ergs meemaken, maar ook zwangeren in bijvoorbeeld een oorlogssituatie, voelen lichaam en geest: je moet nu voor je kind zorgen.

En het mooie vind ik: mijn moeder was altijd kalm en in balans, zelf was ik lang ongedurig. Door Paul ben ik al rustiger geworden, maar nu lijkt het helemaal alsof ik die eigenschappen van mijn moeder heb overgenomen.’

'Ik probeer het ventiel soms heel rustig open te zetten. Dan trek ik me terug, wil ik het liefst even alleen zijn'

Ruim twee maanden na het verlies van haar moeder beginnen herinneringen en verdriet los te komen. ‘Ik wil er ook niet over zwijgen, ik hoop dat andere zwangere vrouwen die net hun moeder hebben verloren iets aan mijn ervaringen hebben.

Iemand zei me: laat het toe als je het voelt en dan zal het gedoseerd komen. Dus ik maak er echt tijd voor, als ik het op voel komen. Ik probeer het ventiel soms heel rustig open te zetten. Dan trek ik me terug, wil ik het liefst even alleen zijn. Vaak gaat Paul dan met Teun op pad en blijf ik alleen met Sammie.’

Een van de zeldzame keren dat Marlijn Weerdenburg haar kalme moeder zag huilen, was op 31 augustus 1997, in de uren na het overlijden van de Britse prinses Diana na het nachtelijke ongeluk in de Parijse tunnel. In Diana & Zonen speelt Weerdenburg straks de prinses, die bijna twintig jaar na haar dood terugkeert om haar zonen William en Harry bij te staan. Het is bizar, knikt ze, hoe in deze rol alle gevoelens van de afgelopen tijd samenkomen; het moederschap, de rouw, het verlies van een moeder.

‘Zelf wist ik wel wat over Diana’s leven, maar nu ik me op deze rol voorbereid kom ik erachter dat ik nog veel niet wist. Wat een leven, wat een tragiek. Zij heeft ellende meegemaakt waarvan een scenarioschrijver zou zeggen: dat is overdreven. Ze gooide zichzelf bijvoorbeeld van de trap terwijl ze zwanger was. Hoe eenzaam ben je dan? Het is zo tragisch, terwijl ze zo geliefd was bij mensen over de hele wereld, zoals bijvoorbeeld mijn moeder. Maar die liefde heeft Diana nooit gevoeld.’

In de musical keert Diana in 2016 terug op aarde, als haar jongste zoon prins Harry net de Amerikaanse actrice Meghan Markle leert kennen en de spanningen tussen hem en zijn broer prins William op beginnen te lopen. ‘Door haar dood heeft Diana de opvoeding van haar jongens natuurlijk nooit af kunnen maken. Nu voelt ze: dit is het moment waarop ik moet ingrijpen. Ze gaat gesprekken met haar zoons aan, probeert ze her en der bij te sturen, om ze maar niet dezelfde fouten te laten maken als ze zelf maakte.’

Als het coronaspook het toelaat toeren Weerdenburg en haar collega’s van eind augustus tot en met april met de musical langs de Nederlandse theaters. Vriend Paul zorgt dan voor het thuisfront. ‘Rond het overlijden van mijn moeder is hij veel thuis geweest en hij neemt straks de maanden vrij waarin ik Diana & Zonen speel. Hij vindt het heerlijk om nu zoveel van die mannen mee te krijgen, is een natuurlijke, rustige vader. Bij hem thuis was zijn moeder ook kostwinner, hij weet dus niet beter. En Teun gaat vanaf september naar school, dus hij zegt: dan kan ik mooi een filmpje kijken als de baby slaapt.’

Op vroegere partners, grinnikt Weerdenburg, hadden haar talrijke ambities nogal eens een afschrikwekkende uitwerking. Dat waren mannen én vrouwen, want: ‘Ik kan nu eenmaal verliefd worden op mannen en vrouwen, zoals ik dat zelf noem. Niet biseksueel, want ik ben niet zo van het hokjesdenken en labels plakken. Voor anderen werkt dat bevrijdend en dat is prima, zelf gedij ik niet goed bij hokjes. Ze geven me het gevoel dat ik ergens bij moet horen maar ik wil nergens bij horen.’

Presentatieklus

Oók in werk. ‘Ik interviewde Eva Jinek eens voor De Dolende Dertiger, een tv-programma waarin ik mijn dertigersdilemma’s onderzocht. Zij zei: Marlijn, je moet echt focussen op één talent. Dat werkt voor haar prima, kijk wat ze nu bereikt, maar ik wil me juist bezighouden met verschillende dingen.

Het loopt in elkaar over, het één maakt me beter in het andere. Door een live-televisieprogramma als Moltalk te presenteren, leer ik op het podium beter te improviseren. En omdat ik zelf liedjes en muziek schrijf, weet ik wat voor een prachtwerk de makers van deze musical afleveren en waarom ze willen dat ik de liedjes zing zoals zij voorschrijven. Simpelweg omdat over iedere noot enorm is nagedacht.

'Laat het maar over rouw gaan, waar eigenlijk te weinig over gepraat wordt. Of over hokjesdenken'

Joh, ik wil nog zo veel. Ik heb ooit stagegelopen bij Herman van Veen en ik wil net als hij tot op mijn 85ste in de mooiste zalen staan, met een zelfgemaakt programma en zelfgeschreven liedjes. Na Diana & Zonen wil ik misschien nog weleens een rol in zo’n grote musical, of een rol in een film.

En ooit wil ik een zaterdagavondprogramma maken zoals Paul de Leeuw dat deed met De Schreeuw van De Leeuw. Met een band, met een georganiseerde chaos, met bekende maar vooral ook onbekende Nederlanders met een goed verhaal, met taboedoorbrekende gesprekken. Laat het maar over rouw gaan, waar eigenlijk te weinig over gepraat wordt. Of over hokjesdenken.

Vind je het raar dat ik zo open ben over mijn ambities? Ik denk dat het goed is om je dromen uit te spreken, want dan kunnen ze pas bewaarheid worden. En die Paul van me, die begrijpt dat allemaal en hij vindt het prima. Dat is toch schitterend.’

Foto's (c) Brunopress

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in