Hoe is het nu met… Katrina en haar Waves?

'Love shine a light in every corner of my heart.'

Amerikaanse rockzangeres Katrina Leskanich (61) kwam in 1976 in Engeland terecht, toen haar vader voor zijn werk als kolonel bij de luchtmacht daar in Suffolk werd gestationeerd.

"Ik kom uit een heel muzikale familie," zegt ze. "Ik heb vier broers en een zus en we bespeelden allemaal een instrument en zongen in koren en bands. Op mijn veertiende kreeg ik een gitaar van mijn ouders en vanaf dat moment speelde ik daar elk vrij moment op.

Hij ging mee naar school, ik speelde en zong in de pauzes en na school. Ik was er dol op. Liedjes schreef ik toen ook al, het was een vorm van zelfexpressie. Ik luisterde naar Cat Stevens, Fletwood Mac en The Eagles. Die schreven allemaal hun eigen materiaal dus ik vond dat ik dat ook maar beter kon leren."

Al dat oefenen zorgde ervoor dat ze al snel gevraagd werd voor een coverband, waarmee ze de muziekscene inrolde. "Ik was nog maar zeventien, net als de meeste bandleden, dus eigenlijk mochten we kroegen niet eens in, maar er werd meestal een oogje toe geknepen," zegt Katrina, hier in 1980. "Ik was bovendien de manager van de band en volgens mij kregen we de meeste gigs vooral uit medelijden."

Toch groeiden haar vaardigheden en bekendheid, wat leidde tot haar rol als het gezicht van Britse band Katrina and the Waves, met wie ze in 1985 een wereldhit had met Walking On Sunshine. "Dat is zo'n aanstekelijk nummer dat het borderline irritant is," zegt ze. "Het wordt nog vaak gedraaid op de radio en gebruikt in commercials. Mijn favoriete cover is die van Dolly Parton, die er een paar jaar geleden haar tour mee opende."

Het succes zakte daarna wat weg, tot de band in 1997 voor Engeland meedeed aan het Eurovisie Songfestival met Love Shine A Light en won. Het lied is het officieuze anthem van het festival, omdat het zo lekker inclusive is en een meezinger van jewelste.

'Ik had nog nooit zo'n Eurovisie show gezien, maar sindsdien maakt het een groot deel van mijn leven uit'

"We hadden het al opgenomen, maar vonden het wat te 'licht' voor onze sound," zegt Katrina. "Via via werd ons gevraagd of we niets hadden voor de inzending voor het songfestival. We stuurden Love Shine A Light in, in de veronderstelling dat we er nooit meer iets van zouden horen, maar toen konden we opeens een platencontract krijgen, mits we het zelf zouden zingen op het Eurovisie. Ik had toen nog nooit zo'n show gezien, maar sindsdien maakt het een groot deel van mijn leven uit."

Hoe beleefde ze de avond dat ze wonnen? "De generale repetitie had ons een goed gevoel gegeven en het publiek in Dublin was ook heel bemoedigend. Ik was gewaarschuwd voor de 'politieke stemmen', maar al snel was duidelijk dat niets het liedje nog kon verslaan.

'Ik kreeg telegrammen van premier Tony Blair en kroonprins Charles'

Als je wint, kom je in een roes van tranen, lachen en lawaai terecht. Ik kreeg telegrammen van premier Tony Blair en kroonprins Charles. Om drie uur 's nachts waren we terug in het hotel en proostten we met een glas of zeven op presentator Terry Wogan die de Black Velvet bij me introduceerde. Champagne en Guinness, ik nam er ook een sigaar bij. Je mocht toen nog roken in hotelbars. Dat waren nog eens tijden."

De band wist het succes echter weer niet om te zetten in iets met een lange adem en ging in 1999 uit elkaar, om solo verder te gaan, met een reeks vervelende rechtszaken over het gebruik van de bandnaam als gevolg.

Katrina treedt nog altijd op, vaak samen met andere jaren tachtig collega's. Daarnaast schreef ze met haar partner en manager Sher Harper originele reisgidsen als Peggy Lee Loves London – My London Guide en Metropoodle: My Cornwall Guide (ze is dol op haar eigen poedel Peggy Lee).

Foto's (c) Brunopress, Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in