Jacobien (54): 'Ik wil wel een relatie, maar kan niet monogaam zijn'

'Als een hongerige wolf stortte ik me op de yogaleraar.'

Na haar scheiding wilde Jacobien (54) een open relatie, maar tot haar verbazing blijken de meeste mannen daar helemaal geen trek in te hebben.



'Ik ben een van de meest trouwe personen die je je maar kunt voorstellen. Dat klinkt misschien vreemd uit mijn mond, maar mijn vriendinnen zullen het beamen. Ik heb nog nooit een vriendin laten vallen. Ik koester de unieke band die ik met elk van hen afzonderlijk heb en vind het belangrijk om die geregeld aan te halen en te verstevigen. Samen op vakantie, uit eten, wandelen, naar een concert; ik besteed met liefde veel tijd aan mijn vriendinnen. Precies hetzelfde geldt voor mijn vrienden. Als ik een man leuk vind en hem toelaat in mijn leven, mag hij wat mij betreft blijven. Een vriend is voor mij in wezen niet anders dan een vriendin. Het enige verschil is de seks. Die heb ik met vrienden en niet met vriendinnen. Daarin ben ik duidelijk. Maar het is vaak juist die duidelijkheid die verwarring schept, heb ik gemerkt.

'Ik heb een paar goede vrienden met wie ik het tussen de lakens ontzettend leuk kan hebben'

De vrienden die ik al langer heb, snappen het inmiddels wel. Maar als ik een nieuwe man ontmoet, stuit ik vaak op een muur van onbegrip. "Hè? Hoezo alleen seks met vrienden? Bedoel je ál je vrienden?" Nee, natuurlijk niet ál mijn vrienden. Met sommigen moet ik er niet aan denken – en anderen moeten weer niet denken aan seks met míj. Trouwens, zo veel vrienden heb ik nu ook weer niet. Maar, ja, ik heb een paar goede vrienden met wie ik het tussen de lakens ontzettend leuk kan hebben. Dus waarom niet?

Ik ben een vrije vrouw. Ik weet dat ik, door dat uit te spreken, het risico loop een vriendschap in de kiem te smoren, of misschien zelfs liefde. Dat is ook al verschillende keren gebeurd. Soms tot mijn grote verdriet, moet ik eerlijk bekennen. Ik wil niet beweren dat leuke mannen zeldzaam zijn, maar het komt niet vaak voor dat ik gecharmeerd ben van een man. Het doet me dan ook echt wel pijn als die het meteen weer voor gezien houdt. Toch denk ik dat het beter is meteen openheid van zaken te geven, anders wordt het uiteindelijk allemaal nog veel pijnlijker.

'Waarom zou je in een volgeladen snoep­winkel maar één dropje nemen?'

Mensen die mij al langer kennen, weten dat dit geen gril is. Als tiener en twintiger was ik precies zo. Monogamie? Ik begreep er niets van. Waarom zou je in een volgeladen snoep­winkel maar één dropje nemen? Want zo voelde het in die jaren voor mij: aantrekkelijke jongens en mannen waren werkelijk óveral. Ik struikelde er gewoon over. Kiezen vond ik een onmogelijkheid. In elk geval niet voordat ik alle soorten en smaken had geproefd. En dat deed ik dat het een lieve lust was! Nee, nooit onverantwoord. Mijn moeder zag al vroeg wat voor vlees ze in de kuip had. Ze heeft me er gelukkig nooit om veroordeeld, maar ze heeft me wel heel duidelijk gemaakt hoe belangrijk veilig vrijen is.

'Niet alle jongens konden met mijn totale schaamteloosheid omgaan'

Ik herinner me nog goed hoe verbaasd ik was toen ik erachter kwam dat niet iedereen er dezelfde houding als ik op nahield. Vriendjes die mij ineens als hun bezit gingen behandelen, vriendinnen die geen interesse meer hadden in andere jongens zodra ze verkering hadden en nóg gekker: vriendinnen die niet van seks leken te houden… Hoe was het mogelijk? Ik was veertien toen ik voor het eerst met een jongen naar bed ging en ik vond het meteen zalig. Dat onhandige, pijnlijke gedoe waar ik mijn vriendinnen over hoorde, herkende ik totaal niet. Bij mij ging het vanzelf. Soms boezemde het de jongens met wie ik vree angst in. Die totale schaamteloosheid van mij, die volledige overgave en vrijheid van genieten, het overrompelde ze. Niet alle jongens konden ermee omgaan. Maar af en toe ontmoette ik een zielsverwant. Vaak herkenden we elkaar al op afstand en sloeg de vonk bij het eerste oogcontact over. Met sommige van die jongens, nu mannen, heb ik nog altijd contact.

'Als je een gezin wilt stichten, is zo'n polyamoureus bestaan niet praktisch'

Indertijd werd ik een wilde vrouw genoemd, alsof ik een dier was dat getemd moest worden. Het was een idee dat anderen over mij hadden, maar hoezeer ik me er ook tegen verzette, het sloop er op een gegeven moment ook bij mij in. Misschien kwam het doordat ik tegen de dertig liep en nestel­drang kreeg. Als je een gezin wilt stichten, is zo'n polyamoureus bestaan niet praktisch. Kinderen hebben behoefte aan rust en regelmaat, een vaste basis. En het is ook wel handig wanneer er duidelijkheid bestaat over het vader­schap. Kortom, mijn behoefte aan een vrij seksleven raakte ondergesneeuwd door mijn voortplantingsdrift, mijn moederinstinct.

'Ik speelde de toegewijde vrouw. En dat deed ik met verve'

Tim was de man door wie ik me uiteindelijk liet 'temmen'. Hij pronkte met me alsof ik een trofee was. Hoeveel mannen hadden het wel niet geprobeerd… En hém was het gelukt! In werkelijkheid had ik mijn wilde haren natuurlijk zelf afgeschoren, maar ik liet Tim graag geloven dat hij zó charmant was dat ik niet anders kon dan me aan hem onderwerpen. Ik vond het wel vermakelijk. Ja, zo zag ik het, als een spel. Ik speelde de toegewijde vrouw. En dat deed ik met verve.

Terwijl Tims carrière een enorme vlucht nam, ontpopte ik me tot de ideale huis­vrouw. Ik hield het huis schoon, kookte elke avond de sterren van de hemel en dofte me op tot levend accessoire als het werk van Tim daarom vroeg. Ik deed het allemaal zó goed, dat ik er bijna zelf in ging geloven.

'Uit angst mij te verliezen, ging hij mee in alles wat ik wilde'

Maar met de komst van de kinderen kwamen er scheurtjes in die perfecte buitenkant. Het moederschap putte me uit, zoog me leeg, en ik had geen idee hoe ik die leegte moest opvullen. Ik gaf Tim de schuld. Hij was alleen maar met zijn werk bezig, had geen aandacht voor de kinderen of mij. Tim stond machteloos. Hij voelde dat ik van hem wegdreef, maar wist niet wat hij ertegen kon beginnen. Uit angst mij te verliezen, ging hij mee in alles wat ik wilde. Een vakantiehuisje in de duinen? "Tuurlijk schatje." Een au-pair? "Ja hoor, als dat jou ontlast." Een yoga­vakantie op Ibiza? "Geniet maar lekker."

'Het was op Ibiza dat ik mezelf weer terugvond'

Als Tim die laatste woorden had kunnen terugnemen… Het was op Ibiza dat ik mezelf weer terugvond. Die wilde vrouw bleek er nog gewoon te zijn. Verstopt tussen alle spierknopen en overspannen zenuwen. Met de ontspanning, veroorzaakt door de vele yoga- en meditatiesessies, de wandelingen en het naaktzwemmen onder een nachtelijke sterrenhemel, kwam ze vrij. Als een hongerige wolf stortte ik me op de yogaleraar – een van die zielsverwanten over wie ik het eerder had.

'Ik vond het verschrikkelijk hem te zien worstelen'

Na die vakantie wist ik dat ik niet meer terug kon. Niet meer in hetzelfde keurslijf, tenminste. Terug naar Tim wilde ik wel, ik hield zielsveel van hem, maar of hij mij nog zou willen? Ik vertelde hem wat ik had ontdekt op Ibiza. Ik bezwoer hem ook dat hij niet bang hoefde te zijn me kwijt te raken. "Ik kan je alleen geen seksuele trouw meer beloven. Het zit niet in mijn natuur en ik zie er ook het nut niet meer van in," zei ik eerlijk. "De kinderen zijn groot, wij weten wie we zijn en wat we aan elkaar hebben, waarom zouden we nu nog monogaam zijn?"

Het was een heel bittere pil voor Tim. Ik vond het verschrikkelijk hem te zien worstelen. De hoop dat ik bij zou trekken, het groeiende besef dat dat er niet in zat, het intense verdriet, de hevige vlagen van boosheid… Toen hij uiteindelijk de knoop doorhakte, was het een opluchting voor ons allebei.

'Af en toe kan ik Tim en de geborgenheid van ons huwelijk verschrikkelijk missen'

Sindsdien ben ik aan het inhalen wat ik al die jaren met Tim heb moeten missen. Maar als je me vraagt of ik nu gelukkiger ben, kan ik daar geen eenduidig antwoord op geven. Ik ben vrij, in balans en mezelf. En dat is een groot goed. Maar af en toe kan ik Tim en de geborgenheid van ons huwelijk verschrikkelijk missen. Een vaste relatie en seksuele vrijheid zijn in mijn beleving prima te combineren. Maar al doen ze zich soms nog zo ruimdenkend voor, ik moet de eerste man nog tegenkomen die dat écht met me eens is.'

De ontboezemingen van Nouveau's rubriek Openhartig als eerste lezen? Neem een abonnement, nu met fijne najaarskorting, op Magazine.nl!

Foto © iStock. De namen in dit interview zijn om privacyredenen veranderd. Dit verhaal heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) DPG Media / Nouveau 2020.