Zij is de warmbloedige, hij de gereserveerde. Het is een combinatie die al negenentwintig jaar werkt en die nooit verveelt.
‘In juni 1990 zou ik een lowbudgetpolitiefilm opnemen: Cover Girl. Ik had de titelrol en Tom, die ik niet kende, speelde een rechercheur. Toen ik doorkreeg dat hij journalist was, vroeg ik nog aan de regisseur: ‘Moet je niet een echte acteur nemen?’ Maar Tom was ‘helemaal het type,’ werd me verzekerd.
Drie weken voordat we gingen draaien, zouden we met een busje langs alle locaties in Utrecht rijden. Ik stapte in, kwam naast Tom op de achterbank terecht en vond hem meteen zo ontzettend leuk dat ik geen woord kon uitbrengen. Op een gegeven moment zei Tom: ‘Wat heb jij een leuk horloge!’ En mijn enige reactie was: ‘Ja hè?’ Stom, stom, stom, dacht ik nog: dit had een gesprek kunnen worden...
Drie uur later waren we terug bij de parkeerplaats. Ik liep alweer naar mijn eigen auto toen ik Tom achter me hoorde roepen dat hij nog iets wilde vragen. Misschien wil hij iets gaan drinken, dacht ik hoopvol. Maar hij zei: ‘Wil je met me trouwen?’ Even was ik totaal flabbergasted, maar zijn lef maakte hem nog aantrekkelijker. Met zó iemand wil ik verder, besloot ik in een split second. Dus ik zei ja. Waarop hij reageerde: ‘Oké, dan gaan we over een jaar trouwen.’
Na de filmopnamen bleek mijn opa op sterven te liggen. Ik was dus vooral daarmee bezig en een eerste date zat er even niet in. Tom is toen ook naar mijn opa gekomen en blijven waken. Dat was zo intiem en intens, dat ik vrijwel direct bij hem ben gaan wonen. Wat volgde, was een ontzettend romantisch roesjaar.
Alles aan Tom was voor mij een bevestiging van dat allereerste gevoel. Ook hoe hij met mensen omgaat: bescheiden, voorkomend en uitermate vriendelijk. Heel Engels. Maar als hij iets zeker weet, houdt hij voet bij stuk. Precies een jaar later, op 23 mei 1991, zijn we getrouwd. En terwijl ik altijd had gedacht ‘kinderen, niks voor mij,’ was ik weer een jaar later zwanger van onze dochter Amy.’