Cabaretier Martijn Koning: 'Door therapie heb ik eindelijk zelfinzicht gekregen'

Mannenfluisteraar Cisca Dresselhuys in gesprek met Martijn Koning: 'Door therapie heb ik eindelijk zelfinzicht gekregen.'

De combinatie van een vrije opvoeding en ADHD bleek het recept voor veel conflicten in het leven van Martijn Koning (44), met als climax het ‘Baudet-incident’ in de talkshow Jinek. Tweeënhalf jaar en een goede therapeut later noemt de cabaretier zichzelf een ander mens, ‘prettiger, vind ik zelf.’

Martijn over zijn moeder

Martijn Koning | privéfoto

Nu zijn moeder Dimphy Verheijen (72) alleen is, sinds de dood van zijn vader twee jaar geleden, wil hij graag meer tijd met haar door­brengen. ‘Dat heeft ze nodig en dat verdient ze ook, na zestien jaar met een zieke man geleefd te hebben.

Deze zomer, die ze grotendeels doorbracht op de Franse camping waar ze een huisje heeft, ben ik een paar keer bij haar geweest. Dan verwen ik haar met chique lunches op een terras in St. Tropez en eens fijn shoppen. Daar geniet ze van en ik ook.

Ik denk, dat ze dat als moeder van vier zoons echt gemist heeft. Ze had graag een dochter willen hebben. Als kind zei ik al tegen m’n ouders: ‘Als ik later veel geld heb, krijgen jullie de Gouden Koets’.

Mijn drie broers en ik hebben een heerlijke jeugd gehad. Het was een en al vrijheid-blij­heid, we mochten op elke sport die we maar wilden, onze vriendjes mochten altijd mee-eten, het was de zoete inval. Mijn moeder vertrouwde me met haar portemonnee, daar mocht ik wat uit halen als ik het nodig had.

Samen keken we naar films en tv-series over de Tweede Wereldoorlog. Ik denk eigenlijk dat ze daar niet alleen naar durfde te kijken, maar wel met mij, een kind van acht jaar.

Martijn Koning | privéfoto

Mijn ouders brachten ons in aanraking met film, muziek en theater en we kregen veel liefde, vrijheid en vertrouwen. Keerzijde van die vrije opvoeding was, dat we totaal geen discipline leerden, wat mij later lelijk is opgebroken in m’n schooltijd en tijdens mijn studie. Vrijheid is natuurlijk fantastisch, maar enige sturing is noodzakelijk.

Het enige dat ze wél belangrijk vonden, waren goede manieren; met twee woorden spreken en netjes eten. Zelf lijdt m’n moeder nog steeds onder een gebrek aan discipline. Ze drinkt wat te veel naar mijn smaak en de hond, die ze sinds een jaar of zes heeft, is nog steeds niet goed opgevoed.

Een kruising tussen een pitbull en een bullterriër, een onaangepast dier uit een Spaans asiel. Daar kan ik me, als dierenliefhebber, wild aan ergeren. Zowel de hond als de omgeving lijden eronder dat hij niet getraind is. Hij blaft en springt tegen elke bezoeker op, waardoor iedereen een beetje bang voor hem is.

Vaak heb ik aangeboden een training voor hem te regelen en daar zelf met hem heen te gaan, maar daar moet m’n moeder natuurlijk wel aan willen meewerken. En dat doet ze niet. Gek word ik ervan. Steeds neem ik me voor een ernstig gesprek te voeren over die drank en de hond, maar ja, dan zitten we daar, in de zon voor ons huisje, en dan ontbreekt me toch weer de moed dit soort onaangename kwesties aan de orde te stellen.

Martijn Koning met zijn ouders en Stef Bos

Ik ben veel te blij dat ze het dan naar haar zin heeft. Het alleen leven kost haar toch al veel moeite. Ze mist mijn vader heel erg. Hij deed altijd alles, nam overal de leiding, was ook de enige die autoreed. Zij volgde, in alles. Hij was meer betrokken bij de wereld, zij had haar gezin. Je mag wel zeggen dat ze zichzelf volledig heeft weggecijferd. Een en al goedheid, dat is ze.