'Dapper noemt een vriendin het, ik ben het met haar eens'

Karin Kuijpers (60) is nog niet zo lang gescheiden en schrijft voor Nouveau over haar nieuwe leven, alles wat ze daarin tegenkomt en mist en de dingen waar ze heel gelukkig van wordt.

Iemand zegt: ‘Dat je na zo lang nog uit elkaar gaat.’ Ik moet er even over nadenken. Waarom we elkaar na achtendertig jaar los­laten? We voelen nog steeds liefde voor elkaar, er is geen ander die de blik op onze relatie onzuiver maakt. Ik denk dat het de behoefte van ons beiden is om de boel los te gooien en met een open, vrije blik onszelf en onze toekomst opnieuw in te kleuren. Onze twee kinderen zijn volwassen, mooi en sociaal. En wij zijn, met een beetje mazzel, nog lang niet dood, dus vooruit met de geit! Huis verkopen, fijn plekkie zoeken in Rotterdam en een nieuw bestaan opbouwen. ‘Dapper’ noemt een vrien­din het. Ik geef haar gelijk.

Ander soort alleen

Ik ervaar ook dat zo’n besluit met een onver­wacht pakketje komt. Want behalve gevoelens van vrijheid en trots, als ik mijn eigen naam­bordje op de voordeur zie staan, is er ook het besef dat ik nu echt alleen ben. Een andere soort ‘alleen’ dan in het reizende bestaan dat ik jaren heb geleid. Alleen zijn op een hotel­kamer is maar voor even ‘alleen’, nu zit ik in een zelfverkozen situatie alleen te wezen.

24-delig

Een poosje voel ik me zielig. Ik koop spullen voor mijn nieuwe huis. Een mooi 24­-delig servies, 16 fragiele wijn­ glazen op ranke pootjes, een 24-­delig goudkleurig bestek dat niet in de vaatwasser kan. En denk dan ineens: ‘Waarom zovéél van alles?’ De tijd van de zoete inval van kinderen en hun aanhang is voorbij. Voor wie heb ik eigenlijk nog te zorgen, behalve voor mezelf? Ineens mis ik mijn vent. Het gekibbel over zijn en mijn muzieksmaak en de gezelligheid aan het hakblok in de keuken als hij vond dat ik op zondag genoeg had getikt. Ik ben niet meer nodig als Moeder de Gans, niet meer nodig als echtgenote, mijn rol als grote voorganger lijkt uitgespeeld. Ik kan ook licht panisch worden bij het idee dat ik financieel geen back­up meer heb. Ik bedruip mezelf al veertien jaar als zelfstandige, maar stel dat ik ziek word, wie zorgt er dan voor mij?

Hoop & wanhoop

I Am On My Own. Gevoelens van hoop en wanhoop strijden in mijn buik. Kom ik dan eindelijk aan mezelf toe? Aan andere kanten van mezelf? Van die gedachten word ik blij. Een vriendin die onge­veer alles heeft meegemaakt wat mogelijk is in een mensenleven en nu al jaren op zichzelf woont, zegt: ‘Je zit in een rouwperiode. Geef jezelf een halfjaar en sta verbaasd over wat er dan met je gebeurt. Er komt een nieuwe balans, die je nog niet eerder hebt gekend.’

Rouwreis

Pfff, nou we gaan het zien. Een dag later breng ik mijn kinderen naar Schiphol. Ze gaan samen back­packen in Vietnam. ‘Een rouwreis’, noemt mijn zoon het. Ook zij gaan door een hoop verdriet heen. Ik ben trots op ze, ook al baal ik dat ik niet meega. We hebben ze als ouders vijfentwintig jaar lang de wereld laten zien, nu doen ze het zonder ons. Het is een periode vol afscheid. Als op de terugweg mijn tranen zijn geplengd, denk ik: ‘Misschien neem ik wel een hond’. Maar ja, dan heb ik er weer een zorgverplichting bij. Eerst maar eens even voor mezelf zorgen en kijken wat er komen gaat.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in