Anita Witzier over prinses Diana: 'Ik zat voor de tv en kon alleen maar huilen'

Anita Witzier (60) vergoot tijdens de uitvaart van leeftijdgenoot Diana al haar kraamtranen: 'Het waren emoties over moederschap en de onomkeerbaarheid van de dood. Ik zat met mijn dochter Julia aan de borst, Diana zou haar kinderen niet zien opgroeien."

Waar Diana voor eeuwig 35 jaar zal blijven, is Anita Witzier nu bijna 61. Het gaat goed met haar. Hoewel… de hond is dood. Ze constateert het met haar gebruikelijke nuchterheid, maar het doet toch pijn. Ze mist boxer Ollie. Twaalf jaar lang deelden ze lief en leed, zaten ze zij aan zij in de keuken en maakten ze talloze wandelingen, al dan niet met tussenstop bij hun favoriete koffieplek.

Speciaal voor dit Diana interview liet Anita zich stylen als de prinses

Anita en man Michel hebben Ollies grote mand vooralsnog thuis in Blaricum laten staan. ‘Net als de waterbak. En we lopen dezelfde routes nu zonder hond, bij wijze van een soort afscheid en verwerking. Dat kost tijd. Weet je wat het ook is: het huis voelt leeg.

Eerst ging mijn zoon Bram op kamers, daarna vertrok dochter Julia en nu is Ollie dood. Zitten we hier ineens met z’n tweeën. Ik riep: ‘Wat doen we hier in dit veel te grote huis? Twee oude mensen.’

Die laatste vaststelling blijkt schromelijk overdreven. Ze is fysiek actiever dan ooit: deze zomer stond rondrijden en wandelen in Schotland op het programma. ‘Regenpak en laarzen mee, ik hou toch niet van de hitte.’

Daarnaast fietst ze samen met Michel als het even kan heel Nederland rond. ‘Ik denk dat het dit jaar Noord-Holland wordt. Haarlem, Bergen, Opperdoes en dan langs de dijken van Medemblik en Hoorn. En ’s avonds op zoek naar culinaire pareltjes. Een topcombinatie: overdag bikkelen op die trappers, daarna weer genieten.’

Ook qua werk leunt ze niet bepaald achterover. Met bijna veertig jaar ervaring en kijkcijferhits als Memories, De Reünie, Anita wordt Opgenomen en TV-Toppers op zak is ze natuurlijk een routinier. Maar ze praat nog steeds met evenveel passie en ambitie over nieuwe programma’s, waaronder de reeks Festival van de Liefde samen met Edson da Graça, als in haar beginjaren.

'Het is extra belangrijk om te laten zien dat mensen zo liefdevol kunnen zijn'

‘Het gaat over liefde in alle vormen en gedaanten. Een huwelijk, een aanzoek, maar ook geven we een zetje bij een date, zien we ouders de donoren die hun kinderen hebben geholpen, bedanken. Of een jongetje dat zijn oma steunt, die veel verdriet heeft nadat haar man is overleden. Een lach en een traan en vooral positief. Er is momenteel veel ellende en dat ontkennen we niet, maar daarom is het extra belangrijk om te laten zien dat mensen zo liefdevol kunnen zijn en iets willen betekenen voor een ander.’

Verder is Anita Witzier altijd in voor een bijzonder project, zoals een fotoshoot in de stijl van prinses Diana. Zeker omdat zij zich op een bepaalde manier verbonden voelt met het onfortuinlijke stijlicoon. Maar ook de glitter en glamour en het geruis van rijke, uitwaaierende stoffen spreken haar aan.

Wat had jij met Diana?

'Ik zat voor de televisie met haar aan de borst en ik kon alleen maar huilen'

Ik zat voor de televisie met haar aan de borst en ik kon alleen maar huilen. Om het beeld van die twee jochies, William en Harry, achter de baar. Om de onomkeerbaarheid van de dood. Om het moederschap. Ik zat daar veilig met Julia, zij zou haar kinderen niet zien opgroeien. Ik heb al mijn kraamtranen er die dag uitgehuild, zo verbonden voelde ik mij op dat moment met haar.’

Vond je haar een sterke vrouw? Of juist heel tragisch?

‘Ik denk dat ze beide was. Maar wat mij vooral trof bij het zien van beelden van Diana, was wat het instituut koningshuis een persoon kan aandoen. Ze straalde uit dat ze ongelukkig was. Verschrikkelijk. Die gouden kooi kan onmenselijk zijn, kan individuen vermorzelen wanneer ze hun rol niet aankunnen.

Diana had natuurlijk gewoon nee tegen dit circus moeten zeggen en met iemand uit haar eigen kring moeten trouwen, een hertog of lord of zo. Nu zat ze met Charles. Of liever gezegd: met Charles en Camilla, want ze waren eigenlijk altijd, niet letterlijk natuurlijk, met z’n drieën. Koningin Máxima gaat compleet anders met het instituut om. Maar je kunt de druk in Nederland op dat gebied niet met die in Engeland vergelijken. En ook deze twee vrouwen niet. Kijk bijvoorbeeld naar Máxima in haar jonge jaren, onvergelijkbaar. Máxima is veel ambitieuzer.’

Wat vind jij koninklijk?

‘Ik zou eerder vragen: wie? Prinses Laurentien vind ik royal. De manier waarop zij zich inzet in de strijd tegen laaggeletterdheid vind ik onvoorstelbaar. Zo betrokken, zo oprecht en tegelijkertijd toegankelijk en authentiek.

Het gaat in Nederland om zo’n 2,5 miljoen mensen, immense aantallen. Haar drijfveer: buikpijn om zoveel kansenongelijkheid en daarom wil zij haar bevoorrechte positie gebruiken om mensen die buiten de boot vallen, te helpen. Noblesse oblige. Nou, zij handelt daarnaar. Bovendien vind ik haar heel stijlvol. Net als Máxima, die is ook altijd fantastisch gekleed.’

Er is geregeld veel kritiek op ons koningshuis, begrijp je dat?

‘Koning of koningin zijn, is een zware taak. Je bent gewoon mens en je maakt fouten. Alleen lijken die in hun geval meteen kapitaal. Je moet altijd rekenschap geven van wat je doet en constant afwegen wat wel en niet kan. Dat lijkt mij ontzettend vermoeiend. Ik heb de indruk dat Alexander deze rol niet per se ambieerde, maar zich uiteindelijk met zijn lot heeft verzoend.

Deze leuke jongeman is de zoon van onze fotograaf Roger Neve!

Bij Amalia zie ik en lees ik iets heel anders. Zij straalt echt uit: ik ga dat koninginnenschap helemaal rocken. Dan sta je er al heel anders in. Beatrix deed dat weer op haar eigen manier. Zij heeft zich buitengewoon punctueel van haar taak gekweten.

Hoe kijk je dan naar Nederland anno 2022?

‘Naar sommige dingen kan ik niet meer kijken. Ik weet het soms gewoon niet meer. Er is nu zo veel aan de hand en wat mij vooral beangstigt, is het wantrouwen in de overheid en de manier waarop dat wordt geuit. Niets is meer heilig en niets is meer veilig, dat is een hellend vlak waaraan we ons niet moeten overgeven, anders eindigt dat in chaos. Aan de andere kant vind ik dat onze politieke en andere leiders het goede voorbeeld moeten geven; wat kun je anders verwachten van de burger?

Het constante gelieg en gedraai rondom de NAM, de compensatie van Groningers, de toeslagenaffaire... Geef eens toe dat je fouten hebt gemaakt en dat je het ook niet altijd weet. Maar ja, alles wordt politiek gemaakt. Dat is de dood in de pot.

Wat doet dat besef met jou?

‘Ik probeer die angst handen en voeten te geven. We zijn bewuster gaan leven. We stappen minder in de auto, vermijden vliegen zoveel mogelijk, kopen minder spullen en zijn in huis duurzamer. Een druppel, ik weet het, maar je probeert toch, al is het op heel bescheiden schaal, je bijdrage te leveren. Het idee dat het niet goed gaat, ontneemt me wel een stuk levensgeluk, al is dat misschien een groot woord. Michel en ik hebben allebei kinderen en we maken ons heel grote zorgen om hen en de generaties na hen. Hoe ziet hun toekomst eruit? Hoe lang is de aarde leefbaar?

Voor onszelf maakt dat niet uit, wij gaan die ecologische rampen waarschijnlijk niet meer meemaken. En dan heb je nog de polarisatie. De ontwikkelingen in de wereld stemmen me niet per se vrolijk. Een Republikeinse kandidaatsenator, die mensen aanspoort jacht te maken op gematigde Republikeinen. Misdadig. Maar het wordt min of meer genormaliseerd. Een tegenreactie is, dat ik juist probeer te genieten. En daarbij heb ik oog voor de kleine, mooie dingen in het leven, ook dankzij de hond. Nu ik gedwongen zonder Ollie wandel, vaak anderhalf uur achter elkaar, pak ik niet mijn telefoon erbij. Ik luister naar de vogels, de kikkers en de stilte. Geen podcast voor mij en ook muziek is taboe. Dat vind ik zonde, ben ik weer niet in het hier en nu. Ik hou van de verschillende seizoenen en verwonder me steeds weer opnieuw dat die honderd tinten bruin elk voorjaar verdwijnen. En dan gebeurt het grote wonder, hoppakee, alles begint te bloeien. Te gek.’

Draait je nieuwe tv-project Twaalf straten groener daarom ook om klimaat en duurzaamheid?

‘Ja. Michel en ik fietsten twee jaar terug in Limburg en we kwamen door dorpen die bloedverzengend heet waren. Overal rolluiken naar beneden, alles was versteend. Ook in de straat waar ik vroeger woonde, was al het groen weg. Ik dacht: wat is hier gebeurd? En je ziet het op veel plaatsen in Nederland: tuinen als mausoleums, volgestort met begraafplaatsengrind. Slecht voor de waterafvoer en het bevordert hitte. Daarom gaan we in alle provincies een straat met de hulp van gemeenten, boswachter Tim en tuinvrouw Anne van BinnensteBuiten en natuurlijk met de bewoners vergroenen.