Nancy Olthoff (45) liep ongetraind meer dan 1000 km naar Santiago de Compostela

Schrijver Nancy Olthoff (45) heeft liefdesverdriet en besluit afstand te nemen. Dan gaat ze op pelgrimstocht: meer dan 1000 kilometer lopen, naar Santiago de Compostela. Door het bloedhete hart van Spanje: ‘Ik voel me gefrituurd, gesauteerd, gewokt, gebraden, gestoomd en gegrild.’

Nancy Olthof

Dag 1

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dit écht doe. Ik vind het doodeng en verheug me tegelijkertijd op de uit­gestrekte Spaanse natuur. Desolate gebieden waar ik alleen ben met koeien, bloemetjes en vogels – en mijn gedachten. Vanuit de kathedraal van Sevilla loop ik onwennig mijn eerste kilometers op de Vía de la Plata, een van de minder belopen routes naar bedevaartsoord Santiago de Com­postela. 1007 kilometer dwars door Andalusië, Extremadura, Castilië en León en Galicië.

Dag 3

De weg gaat door een imposant natuurpark, Navas-Berrocal. Kurkeiken, vogels, kikkers, knalpaarse en gele bloemetjes en de jara, een soort roos. Ik loop urenlang zonder een mens te zien. Ineens stormt er uit het niets een joekel van een hond op me af. Het gaat snel en in slow motion tegelijk. Hij gromt agressief, probeert me te bijten. Ik zwaai in een reflex met mijn wandelstokken en gil ‘NOOOO!’ Hij deinst een stukje terug. Uiteindelijk lukt het me er in een wijde boog langs te lopen, met de stokken als bescher­ming. Mijn handen trillen een uur later nóg. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?

Nancy Olthof

Dag 8

Mensenkinderen. Ik loop al de hele dag op mijn tandvlees door niemandsland, in de braadpan die Extremadura heet. Uitgestrekte vlakten, rode aarde, stof. Er is helemaal niets om de gedachten te verzetten, geen dorp, geen huis, nada. In mijn hoofd zing ik liedjes en voer ik denkbeeldige gesprekken met levende en overleden personen. Soms popt er een zorgvuldig weggestopte herinnering op. Ik was gewaarschuwd dat dit een zware camino is, het daad­werkelijk ervaren is andere koek.

Dag 13

Als je me tien jaar geleden had gezegd dat ik ooit om half zes zou opstaan om ongetraind door bloedheet Zuid-Spanje te lopen, had ik je hartelijk uitgelachen. Toch is dat precies wat ik deze morgen doe, om de ergste hitte onderweg te vermijden. Voor het eerst trakteer ik mezelf op wat muziek: Anita Meyers Why Tell Me, Why klinkt zeer toepasselijk. Ik voel me gefrituurd, gesauteerd, gewokt, gebraden, gestoomd en gegrild. Het ergste is dat ik het dorp al zie liggen, maar het lijkt niet dichterbij te komen. Als ik aankom, heb ik mijn record verbroken en 27 kilometer gelopen. De laatste 7 op wilskracht, met overal pijn.

Nancy Olthof

Dag 20

De continue stroom van vroeg opstaan, een ontbijtplek zoeken, lopen-lopen-lopen, bezweet en uitgewrongen aankomen, eten, douchen en een wasje doen begint me op te breken. Ik weet al dat de enige slaapplek overmorgen een kerkelijke herberg is: een slaapzaal met zeventig bedden. God sta me bij.

Dag 22

Wie had gedacht dat de eerste man die mij in weken zou zoenen Padre Blas zou zijn, oftewel priester Blas? De eigenaar van de kerkelijke pelgrimsher­berg waar ik nu in een stapelbed lig, wist niet hoe gauw hij me naar zich toe moest trekken voor twee smakkerds. Boeiend om nu eens het zogenaamde ‘echte’ pelgrimsleven mee te maken op een grote slaapzaal met nul komma nul privacy. Dankbaar en nederig zijn, de vloer moppen (de douche is in de wc, zónder douchegordijn, dus dat werd gelijk een zwembad) en je stapelbed zelf opmaken. Tegelijkertijd duimen dat ik hier alleen mag slapen en er geen ronkende vent naast me wordt gelegd.