Claudia de Breij over Amalia: 'Humorvol, laconiek én plichtsgetrouw'

Hoe schrijf je een biografie over een kroonprinses?

Theatermaker, schrijver en presentator Claudia de Breij heeft met haar boek over Amalia een aanstekelijk, inzichtelijk kijkje geleverd in hoe de bijna-achttienjarige in het leven staat. Met dank aan de achttienjarige zelf, die echt haar best heeft gedaan om er iets van te maken, door mee te werken.

Maar ook met dank aan Claudia, die er zelf zo'n lol in had om Amalia te leren kennen en het tegelijk in een breder perspectief heeft weten te zetten. Een voorbeeld: het ging op een gegeven moment over de curtsey, de reverence die in andere koningshuizen gebruikelijker is dan in dat van ons.

Les van de kroonprinses

'Ze vertelt dat haar moeder ooit bijna met haar hak in haar jurk bleef hangen bij het maken van zo’n curtsey, maar ik ken het eigenlijk alleen van The Crown, en dan vooral door de totaal overdreven manier waarop Thatcher het in die serie steeds doet.

Wij doen dat thuis wel eens na, als iemand te veel op zijn wenken bediend wil worden, onderwijl met een Thatcher-accent ‘Your Majesty’ murmelend. Maar hoe moet het nou echt? Een reverence, een knicksje, hoe hoort dat eigenlijk?

‘Nou, ga staan,’ zegt Amalia en ze stapt van tafel. ‘Jij bent de koningin.’

In mijn hoofd weer zo’n vrolijke kortsluiting van binnenpret. De absurde theatraliteit van het moment. De enige persoon in de kamer (en ver daarbuiten) tegen wie iemand ooit naar waarheid kan zeggen ‘Jij bent de koningin’ zegt het, dus ik ga, als een geamuseerd kind in een vrolijk toneelspel, naast de tafel staan.

‘En dan doe je zo…’ Ze gaat diep, maar elegant door haar ene knie. ‘Eigenlijk een soort lunge. En dan kom je weer overeind.’

Ik probeer het ook, maar ik doe het niet goed.

‘Nee, niet je hoofd omlaag, je moet me wel blijven aankijken.’

O ja. Dit ga ik oefenen, altijd handig om een lunge in huis te hebben waarmee je een majesteit beleefd kunt begroeten.'

Geen kruisverhoor

Het voelt goed dat De Breij er geen kruisverhoor van heeft gemaakt en de 17-jarige ook een beetje in bescherming heeft genomen.

Amalia met haar vader, Japan 2019 (c) RVD

Bij de eerste ontmoeting – een lunch 'met het meisje en haar ouders' zoals de RVD-medewerker van dienst het noemt, zegt Claudia al: "Ik schrijf geen dingen op waarvan ik weet dat Amalia ze niet publiek wil maken. Ik zit er voor een portret, niet om de scherpslijpende interviewer uit te hangen. Dat zou ik hoe dan ook ongepast vinden bij iemand die nog geen 18 is."

"En zeker bij Amalia, die al een leven heeft waarin zij er heel vaak niet over gaat wat het beeld van haar is," vervolgt De Breij in het Algemeen Dagblad. "Zij bepaalt daar niet alles in, dat lijkt me heel moeilijk. Daarom heb ik haar ook gevraagd om die selfie van ons te maken die achterop het boek staat. \

Zo van: jij wordt al heel vaak gefotografeerd, nu doe jij het een keer zelf. En zij heeft ook zelf besloten welke foto van haar voorop het omslag is gekomen. Ik dacht: nu het nog kan, wil ik dat zij zo veel mogelijk zelf kan bepalen wie ze dan is."

Wat is haar nu het meest bijgebleven van haar zomer met de kroonprinses?

"Toch de paradox dat zij humorvol en laconiek is, maar tegelijk ook plichtsgetrouw en ijverig. En het is allebei echt. Het is niet zo dat ze de ijver speelt, maar eigenlijk wil keten. En ook niet dat die laconieke kant nep is. En toch ook haar openheid.

Nu ik het boek met iets meer afstand doorlees denk ik: er staat zo veel in. Over sommige passages is best even gepraat. Maar alles wat ik belangrijk vind, is er in gekomen. De stukken over gewetensbezwaren bij bepaalde wetgeving en over het geloof (dat Amalia omschrijft als een ‘lichtpunt, ik heb geen mannetje in de wolken’ en waarin ze hamert op eigen verantwoordelijkheid: ‘Kom bij mij niet aan met: God wou dat ik het deed’), dat vind ik nogal wat."

Foto's (c) Brunopress, tenzij anders aangegeven.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in