Judith Osborn (56): 'Ik ben van het feminisme van Beyoncé'

Judith Osborn doet open in een zwart coltruitje en een zwarte legging, op blote voeten, het blonde haar in een paarden­staart. Ze maakt koffie in de keuken die eruitziet alsof hij nog nooit is gebruikt, in haar gloednieuwe appar­tement aan de Amsterdamse Zuidas. Het is alsof ik hier eerder ben geweest, want wie haar een beetje volgt op Instagram herkent ogenblikkelijk het uitzicht, de meubels, de kunst.

Stef Nagel / Nouveau

In haar dagelijkse posts poseert de kunstenaar/ex-televisiepresentator/ex-modeont­werper in de meest sensuele poses, op de bank, op het balkon, tegen de muur, in haar slaapkamer, in de gang. Haar lijf gekleed in avondjurken of niemen­dalletjes, of slechts verborgen achter haar handen of haar.

De manier waarop jij je laat zien, zo sexy en zonder schaamte, dat durven maar weinig vrouwen boven de vijftig. Zo te zien vier jij je lichaam.

‘Dat is precies wat ik doe. Ik ben zesen­vijftig en ik vind dat zo’n interessante leeftijd. Ik heb me nooit eerder zó vrouw en zó kunstenaar gevoeld – ik zou willen dat ik die confidence veel eerder had gehad.

Stef Nagel / Nouveau

Twee jaar geleden had ik nooit durven zeggen: ‘Ik ben kunste­naar.’ Ik heb inmiddels geleerd dat als ik niet zelf dat woordje ‘kunstenaar’ opplak, niemand anders dat doet.’

Hoezo voel je je nu pas echt vrouw?

‘Misschien door alle discussies over gender. Ik word altijd gezien als een heel vrouwelijke vrouw, terwijl ik mezelf meer een toyboy vind, een best stoer grietje. Ik spring makkelijk over een hegje, trek een sprintje. In mijn hoofd ben ik boyish, niet erg girlish.’

Mannen reageren enthousiast op de posts waarin je je supervrou­welijk afficheert.

Lachend: ‘En als ik daar niet op inga, zeggen ze beledigd: ‘Je doet het alleen maar om aandacht te trekken.’ Maar nee, dat is het niet zo. Ik gebruik Insta als een soort canvas, als een medium waarop ik mezelf kan uiten. Een etalage waarin ik mijn kunst plaats. Dat is toevallig mijzelf. Ik gebruik mijn lichaam om kunst te maken.’

Stef Nagel / Nouveau

Krijg je niet veel dm’s van mannen die iets met je willen?

‘Zelden. Ja, ik heb zo mijn vaste aan­bidders die zeggen: ‘Ik word zo vrolijk van je foto’s.’ Maar ik krijg zelden een dickpic of zo.’ Giechelend: ‘Wat doe ik verkeerd?’

Tijdens de lockdown poseerde je in waanzinnige avondjurken. Wauw, dacht ik, die maakt er in haar eentje een feestje van.

‘Iedereen denkt dat ik heel erg van de feesten ben, maar eigenlijk ben ik heel erg op mezelf, van op de bank naar Buitenhof en Brommer op zee kijken, van met de neus in de boeken. Maar wat helpt als je verdrietig of down bent, is een paar kaarsjes aansteken, je haar wassen, jezelf opmaken en iets leuks aantrekken. Ik kan ook dagen rondlopen met een staartje en zonder make-up hoor. Maar soms heb ik zin om een feestje van mezelf te maken. En die momenten zet ik op Instagram. Eerlijk, vroeger had ik geen enkel besef van hoe mooi ik was. Ik vond mijn benen ook nooit mooi.’

Stef Nagel / Nouveau

Maar je droeg toch altijd super­korte rokken?

‘Dat was omdat Robert, mijn man, mijn benen mooi vond. Ik niet. Ik was vierentwintig toen ik Robert ontmoette, hij overleed toen ik veertig was. In zijn ogen was ik perfect. Hij was Engels en Britten vinden: als je mooie benen hebt, draag je geen broeken. Dus ik moest altijd korte rokjes dragen. Robert werd ziek, hij kreeg kanker. Ik was een klein grietje, heel mager toen. Ik had ook nauwelijks borsten.’

Nu wel.

‘Zijn ziekteproces was een lijdensweg, ook voor mij. Om de liefde van je leven zoveel pijn te zien hebben. Ik zei tegen hem: ‘Ik wil borsten als troost, voor als jij er niet meer bent.’ Dat mocht. Toen ik wakker werd uit de operatie stond hij naast mijn bed te huilen. Het is mislukt dacht ik. ‘Waarom huil je zo?’ vroeg ik. Hij zei: ‘Om jou. Zo’n klein meisje in zo’n groot bed.’

Stef Nagel / Nouveau

Ze pakt haar borsten vast. ‘Ze zijn zo goed gelukt. Ik vind ze prachtig. En ze bieden me nog steeds troost. Mijn oma had een volle boezem, niets heerlijker dan mijn hoofd tegen haar warme borsten te vleien. Er wordt op borsten altijd meteen het etiket seks geplakt, maar borsten staan voor zachtheid, voor troost, voor léven. En daar horen seks en sensualiteit ook bij.’ Ze wijst op foto’s aan de muur, laat haar werk- en slaapkamer zien. Overal naaktportretten van haarzelf, poserend op de bank, liggend op de rugleuning, staande tegen de muur. ‘Ik maak ze zelf, met de zelfontspanner van mijn iPhone. Strike a pose en hup.’

Stef Nagel / Nouveau

Hoe kwam je op het idee? ‘In mijn vorige huis had ik een neonlamp die een mooie roze gloed wierp op mijn lichaam, een soort Andy War­holeffect. Ik liep in mijn blote billen langs die lamp en dacht: wauw, dat moet ik fotograferen. Dat was het begin van mijn 10 seconds-project. Al mijn foto’s zijn in tien seconden gemaakt.’

Je vertelde op Instagram dat je zwaarder geworden bent en dat je dat niet erg vind.

‘Ik weeg nu bijna 56 kilo. Dat ben ik heel lang niet geweest, ik haalde met moeite 50 kilo. Een man die overlijdt, de pijn en het verdriet, dat gaat in je vlees en in je botten zitten.’ Ze is stil even. ‘Deze zomer was ik zes weken bij vrienden in Frankrijk. Ik heb daar heel veel aan Robert gedacht, het was een soort rouwen. Een mooi soort rouwen. Inmiddels heb ik wat vlees op de botten. Ik vind dat mooi hoor, dat romige, ik hou ervan.’

Stef Nagel / Nouveau

Na Robert kwam televisiemaker Bert van der Veer.

‘Bert tilde me op. Hij heeft een enorme dosis humor en daar had ik ontzet­tende behoefte aan na het overlijden van Robert. Een enorme intellectuele bagage ook. En ik vond televisie maken leuk en dat kon opeens. Van Robert mocht dat niet, dat was niet chic. Maar Bert was een televisieman, van hem heb ik het vak geleerd.’

Waarom ging het uit met Bert?

‘We hadden een weekendrelatie, tot we uit elkaar groeiden. Bert is een binnenman en ik miste het uit eten gaan en zo, het vieren van het leven. Gek, want eigenlijk hou ik niet van feesten en partijen. Ik schuifel dan een beetje langs de rand, zeg hier en daar gedag en mag dan weer gaan van mezelf.’

Stef Nagel / Nouveau

Heb je nu een relatie?

‘Nee.’

Wat doe je met je sensualiteit en je verlangens?

‘Die gooi ik op Insta.’ Schatert. ‘Die verwerk ik in mijn kunst; ik zie dat niet los van elkaar. Ik ben gewoon dat grietje dat naakt uit de douche komt, ze gaat op de bank zitten en ziet in de tv een mooi beeld weerspiegeld. Telefoon erbij, klaar. Soms vraagt iemand: ‘Daar doe je dus maar tien seconden over?’ En dan zeg ik: ‘Nee, daar doe ik mijn hele leven over.’ Geërgerd: ‘Dat is zó Nederlands, om te vragen: hoe lang doe

­je over zo’n schilderij of foto? In zo’n shot komt alles bij elkaar: mijn intuïtie, mijn gevoel, mijn lijf, m’n hele hebben en houden. Alles was ik in mijn leven heb verworven, zit erin.’

Is het ook Nederlands om te vragen of je verliefd op jezelf bent?

‘Ik ben niet verliefd op mezelf, ik vind mezelf wel interessanter worden naarmate ik ouder word, omdat ik steeds meer mezelf word. Of, zoals David Bowie zei: aging is becoming who you are supposed to be. Voor corona was ik altijd bezig met jou op je gemak te stellen, jouw longen te vullen. Nu denk ik: wat als ik eerst mijn eigen longen vul? Dat is misschien inderdaad een soort van verliefd worden op jezelf. Het geeft ook rust. Altijd maar willen behagen put uit.’