Femke van der Laan: 'Rouwen en verliefd zijn kunnen heel goed samengaan'

De weduwe van Eberhard heeft nieuw geluk gevonden.

Het succes van haar boek over de liefde tussen haar en Eberhard heeft Femke van der Laan overvallen – net als die nieuwe liefde in haar leven. Maar het verdriet is er nog. ‘Mensen zijn niet eendimensionaal.’

Als mensen denken dat de nieuwe man in haar leven betekent dat ze niet meer rouwt om Eberhard, begrijpen ze het niet goed. Femke van der Laan (43) ervaart dag na dag dat rouwen en weer verliefd zijn wel degelijk kunnen samengaan.

‘Het is fijn om weer verliefd te zijn. Mensen vinden daar ook wat van. Of je bent te snel weer verliefd of je blijft te lang hangen in het verdriet. Maar die twee dingen kunnen heel goed naast elkaar bestaan. Mijn hart is groot genoeg om nog van Eberhard te houden en opnieuw verliefd te zijn. Ik kan nog steeds heel verdrietig zijn om Eberhard en dat wat ik mis aan ons en hoe we waren en tegelijkertijd verliefd zijn en blij zijn met de vrolijke dingen in mijn leven. Verdriet en geluk zijn niet per se dingen die elkaar uitsluiten. Mensen zijn niet eendimensionaal.’

Het gaat goed met Femke en de drie kinderen die ze met Eberhard kreeg. ‘Ze zijn inmiddels zeventien, vijftien en dertien en pakken hun leven gelukkig weer op. De oudste heeft het boek gelezen. Ze vond het moeilijk, ook om over de intimiteit en gevoelens van haar ouders te lezen. De andere twee zijn er nog niet echt aan toe.’

De positieve reacties op Aan de randen van de dag, zoals het boek heet, hebben Femke goed gedaan. ‘Dat is natuur­lijk altijd fijn als je een boek schrijft, maar in dit geval, bij zo’n persoonlijk onderwerp, ligt het nog wat gevoeliger. Ik heb geen olifantenhuid en vond het heel eng om zo open over mijn leven en dat van Eberhard te schrijven. Ont­roerend vond ik de reacties van mensen die zelf een partner hebben verloren aan kanker. Mensen die zich getroost voelen, het herkennen.’

Je bent al aan een nieuw boek begonnen. Is dat ook weer een waargebeurd verhaal? ‘Ik kan er nog niet veel over zeggen omdat ik nog maar net begonnen ben, maar het is wel meer fictie. Dat geeft veel vrijheid, heb ik al gemerkt, en het is heerlijk om eens helemaal los te kunnen gaan. Ik wil schrijven over wat ons beweegt, waarom we zijn zoals we zijn en waar het van de rails loopt. Waar het schuurt en wringt, gaat het ook glanzen.ʼ

Je bent relativerend, bescheiden, maar ook beslist. Je weet goed wat je wil. Wat wilde je met je boek over jou en Eberhard?

‘Het echte verhaal vertellen. Mijn verhaal, dat wat er voor mij het meest toe doet. Ik wilde aanvankelijk een journalistiek boek schrijven. Over Eberhard als burgemeester. Maar ik liep er heel snel in vast. Niet omdat zijn werk me niet interesseerde, maar dat is niet waar het voor mij om gaat. Ik trok als vanzelf naar wat wij onderling hadden. Natuurlijk komt het werk erin voor. Het komt nogal je relatie binnen denderen, zo’n baan. Maar het is niet de essentie van mijn verhaal over hem.’

Je bent heel openhartig, was dat niet griezelig?

‘Ik moest de lezer tijdens het schrijven ook wel van me afschudden. Iedereen heeft tegenwoordig een mening. En vooral het negatieve wordt overvloedig geuit, dus ik heb af en toe wel gedacht: o jee, ik leg mijn hoofd op het hakblok. Maar ik kon niet anders dan het zo ver­tellen.’