Veronique (55): ‘Deze vriendschap voelt als vreemdgaan’

Een jaar geleden ontmoette Veronique (55) een bijzondere man, met wie ze een zuiver platonische vriendschap opbouwde. Desondanks wordt ze gekweld door het gevoel overspel te plegen.

‘Wat ik heb met Sven is nauwelijks uit te leggen. Het is een connectie op een heel diep niveau, een niveau dat ik nog nooit met iemand heb bereikt – niet met vriendinnen, niet met mijn ouders, niet met mijn zus en al helemaal niet met mijn man. Het is een vorm van herkenning. Als je in vorige levens zou geloven, zou je daar de verklaring zoeken. Ik wil die kant niet op, daar ben ik te nuchter voor, maar toch.

Het heeft niets – of in elk geval weinig – te maken met seksualiteit, maar het heeft wel degelijk een belangrijke zintuiglijke component. De wereld ziet er mooier uit als ik bij Sven ben, alles wordt zachter.

Naast hem zitten is genoeg. Zijn aanwezigheid stelt mij gerust, ik voel me veilig bij hem. Ik ben over het algemeen een behoorlijke neuroot; ik schrik snel, ben vaak zenuwachtig, maak me gauw zorgen. Maar bij Sven valt dat weg. Bij hem voel ik me zoals ik me altijd zou willen voelen: ontspannen, zorgeloos.

Natuurlijk vraag ik me regelmatig af of het niet toch verliefdheid is. Maar al zou ik het zo labelen, dat maakt op zich niet uit. Ik ben vaker verliefd geweest op een andere man, daar schrik ik niet van. Wat dat betreft zijn mijn man en ik heel realistisch. Er lopen zoveel lieve, leuke mensen rond op deze wereld; zolang er leven in je lichaam zit, kan het bijna niet anders dan dat je je weleens tot iemand anders aangetrokken voelt. Je hebt dat niet in de hand.

Wat je wel in de hand hebt, is je reactie daarop. En ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik altijd trouw ben gebleven aan Bart – hoe verleidelijk het soms ook was om dat niet te zijn.

Die verleidingen zijn er ook heus wel bij Sven. Het is echt niet zo dat wij twee heiligen zijn die een of andere mystieke staat hebben bereikt. Nee, verre van. Ik zie dat Sven een knappe man is, met een goed lichaam. En als ik Bart niet had, zou ik me geen twee keer bedenken.

Toch is het geen issue tussen ons. Onze vriendschap is ons duizend keer meer waard dan de toestanden waar een seksuele relatie toe zou kunnen leiden. En ik ben ook bang dat als we eenmaal met elkaar in bed belanden, er een deel van de magie tussen ons verdwijnt. Dus nee, ik ga niet vreemd.

Althans... dat probeer ik mezelf wijs te maken. Maar dat lukt maar gedeeltelijk, want het stemmetje in mijn hoofd beweert anders. Dat komt denk ik vooral doordat ik mijn vriendschap met Sven tot nu toe geheim heb gehouden voor Bart.

Als ik hem vorig jaar meteen had verteld dat ik een ontzettend leuk gesprek had gehad met een onbekende man bij de weggeefbibliotheek in onze straat, was er misschien niets aan de hand geweest. Dan had ik het Bart ook kunnen vertellen dat ik die bijzondere man een tweede keer was tegengekomen en dat die mij toen vertelde dat hij zo onder de indruk was van het boek dat ik hem had aangeraden.

En dan had ik ook kunnen melden dat we koffie waren gaan drinken om verder te praten over onze gedeelde liefde voor bepaalde schrijvers. Bart had dat begrepen en hij had het me gegund, dat weet ik zeker. Bart is zelf geen lezer, toch luistert hij altijd geduldig naar mijn enthousiaste verhalen over de boeken die ik aan het lezen ben. Ik denk eigenlijk dat hij het wel prettig had gevonden om te horen dat iemand die taak van hem had overgenomen.

Als ik nu zou opbiechten dat ik al bijna een jaar af en toe afspreek met een man, zou dat net zijn alsof ik al die tijd iets te verbergen heb gehad. Maar als ik blijf zwijgen, zal mijn contact met Sven blijven voelen als vreemdgaan. Een catch 22-situatie waar ik dolgraag uit zou willen stappen.

De vraag is echter of mijn schuldgevoel daadwerkelijk zal verdwijnen als ik Bart op de hoogte stel. Want als ik echt eerlijk ben, is het niet voor niets dat ik Bart niet heb verteld over die eerste ontmoeting. Een geanimeerd gesprek met een vriendelijke voorbijganger, tja, als ik het zo nonchalant had kunnen brengen...

Maar het was meteen al zo veel meer dan dat. Het was die herkenning waar ik het eerder over had. Die raakte mij zo dat ik er de hele dag van slag was. Ik zoek nog altijd naar woorden om de ervaring te omschrijven. Probeer je voor te stellen dat je een totale onbekende in de ogen kijkt en dat je dan plotseling in een andere dimensie belandt. Zo was het ongeveer.

Even stonden we niet te kleumen op een koude lentedag, maar bevonden we ons in een wereld waar natte sneeuw en hagel niet bestonden. Op het moment dat ik bij de boekenkast aan kwam lopen, haalde hij net een stapel boeken uit zijn fietstas.

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een aantal van de titels ontwaarde, ze waren van een van mijn meest geliefde auteurs. ‘Ooh,’ verzuchtte ik, ‘die doe je toch niet weg?’ Hij moest lachen. ‘Ik heb ze allemaal zeker drie keer gelezen, nu hoop ik dat iemand anders er net zo van gaat genieten als ik.’

Ik gaf hem het boek dat ik net in de kast wilde zetten. ‘Ken je dit? Als je die boeken mooi vindt, dan weet ik zeker dat je dit ook kunt waarderen.’

Op zijn vraag wat die boeken volgens mij dan precies gemeen hadden en wat mij er zo in aansprak, hoorde ik mezelf allerlei dingen zeggen die ik nooit tegen Bart zou durven uitspreken. Die zou me er zeker om uitlachen, niet uit gemenigheid, maar meer vanuit een soort vertedering – die ik sindsdien trouwens nogal vernederend ben gaan vinden.

Bart vindt mijn enthousiasme schattig – en bij tijd en wijle een beetje vermoeiend. Sven daarentegen luisterde serieus naar mijn meningen en ideeën, haakte in op wat ik zei en was soms zelfs nog enthousiaster dan ik.

Nadat we afscheid hadden genomen, stond ik te trillen op mijn benen. Wat was er zojuist gebeurd? Ik had echt even tijd nodig om het te verwerken.

Als ik het meteen aan Bart had verteld, zou die gedacht hebben dat ik halsoverkop verliefd was geworden. Dat had hij denk ik wel bedreigend gevonden.

En later, toen de vriendschap tussen mij en Sven zich verdiepte, leek het me telkens toch weer beter om het voor mezelf te houden – hoewel ik regelmatig op het punt heb gestaan heb om Bart in te lichten.

Maar wat moest ik zeggen? Hoe kon ik verklaren dat een willekeurige ontmoeting tot zo’n innige vriendschap had geleid? Ik kon Bart toch niet vertellen dat ik dingen met Sven deel die ik niet met hem kan of wil delen? Dat is toch pijnlijk?

Dankbaarheid en schuldgevoel strijden om de voorrang als ik met Sven ben. Ik vind het een godsgeschenk dat ik iemand ben tegengekomen met wie ik me zo verbonden voel, door wie ik me zo gezien voel.

Maar ja, telkens als ik naar een geheime afspraak met Sven ga, voel ik me een harteloze bedrieger. En elke keer als ik Sven iets toevertrouw waar Bart geen enkele weet van heeft, gaat er een pijnlijke steek door mijn hart.

Deze innerlijke strijd maakt me opstandig, want waarom zou ik niet gewoon mogen genieten van deze bijzondere connectie? Je kunt zoiets toch ook niet zomaar negeren?

Ja, ik weet het, het antwoord is evident: Bart moet ervan weten. Zolang ik deze vriendschap stiekem onderhoud, zal die blijven voelen als vreemdgaan. En zo kom ik telkens weer terug op hetzelfde punt.’

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in