Roos: ‘Niets was erger dan géén moeder worden’

Jarenlang had Roos (45) maar één doel voor ogen: moeder worden - koste wat het kost. ‘Soms opperde iemand dat ik beter kon stoppen. Maar wat voor zin zou het leven dan hebben?’

‘Ik zou niet weten wat ik had gedaan als het niet was gelukt, als ik niet na al die jaren, al die pogingen, al die tranen en teleurstellingen een kind had gekregen. De gedachte dat ik nooit moeder zou worden, dat ik afscheid zou moeten nemen van die diepgevoelde wens, kon ik gewoon niet aan. Waarvoor leefde ik dan? Waarom was ik dan hier? Ik zag daar echt het nut niet van in. Maar op een gegeven moment duurde het zó lang. Hoe hou je dan nog hoop? Het enige wat ik kon doen, was doorgaan. Niets doen betekende immers: helemaal geen hoop meer.

“Kinderen zijn niet zaligmakend”, werd me in die periode weleens gezegd, waarschijnlijk met de bedoeling mij een hart onder de riem te steken. Dergelijke opmerkingen kwamen zonder uitzondering van mensen die al kinderen hadden; die konden het tenslotte weten. Maar wat mensen met kinderen niet wisten, was hoe het is om maar niet zwanger te raken of te blijven, om jaren achtereen hormonen te gebruiken, om goede zaaddonoren te vinden bij de spermabank of op zoek te moeten naar klinieken waar ze je nog willen helpen. Wat een enorme luxe om te kunnen verzuchten dat kinderen niet zaligmakend zijn! En wat ongevoelig tegenover mij.

Er was me veel bespaard gebleven als ik in het diepe was gesprongen

Er zijn veel vooroordelen over vrouwen die in een traject als dat van mij zitten. Om die reden wil ik erover praten. Dat ik het anoniem wil doen, is niet omdat ik me ervoor schaam, absoluut niet. Maar kijk, Faye is gewoon mijn dochter. Dat zij mijn genen niet heeft, doet er helemaal niet toe. Niemand heeft daar iets mee te maken. Tegenover haar ga ik er zeker niet geheimzinnig over doen. Ik zal er naar haar heel open over zijn. Wat zij vervolgens met die wetenschap doet, is aan haar. Ik wil haar de kans geven er op haar eigen manier mee om te gaan, haar de keuze laten om het wel of niet met de wereld te delen.

Dat ik ooit met deze materie te maken zou krijgen, had ik nooit gedacht. Ik kom zelf uit een gezellig gezin van vier en ging er altijd vanuit dat ik later ook zo’n gezin zou hebben. Dat het ook anders zou kunnen lopen, begon me pas te dagen toen ik al in de dertig was en moest vaststellen dat mijn relatie niet stabiel genoeg was voor kinderen. Ik vond dat alles moest kloppen voordat je aan kinderen begint. Nu denk ik daar wel anders over. Mijn vriend was een goede man, hij zou zeker een betrokken vader zijn gebleven. En al was hij uit ons leven verdwenen, we hadden ons heus wel gered. Maar toen kon ik het me nog niet voorstellen: een gezin zonder man erbij. O, als ik denk aan alle ellende die me bespaard was gebleven als ik destijds gewoon in het diepe was gesprongen.

Maar goed, dat heb ik dus niet gedaan. Ik beëindigde de relatie en stond er, met mijn enorme kinderwens, alleen voor. Wat nu? Ik heb het er best moeilijk mee gehad. Afscheid nemen van een sprookje is toch een vorm van rouwen.

Maar één jaar later was ik zover. Ik zei tegen mezelf: “De kans op liefde heb je je hele leven nog, de kans op een kind niet. Je moet het nú zelf gaan doen.” Stiekem koesterde ik nog de hoop dat het me zou vergaan als Jennifer Lopez in de film The Back-Up Plan, die, alleenstaand en net zwanger door kunstmatige inseminatie, alsnog de liefde van haar leven tegen het lijf loopt. Even leek zoiets nog te gebeuren ook. Samen met een bevriend homostel was ik mijn opties al aan het verkennen, toen ik halsoverkop verliefd werd op Erwin, en hij op mij. En het mooiste was: hij wilde ook een kindje. Maar toen dat na een jaar nog nergens toe had geleid, besloot ik op niets of niemand meer te wachten. In mijn eentje, want voor het homostel hoefde het niet meer, begon ik aan een traject dat mij de daaropvolgende jaren volledig zou opslokken.

‘Ik heb vijf jaar van mijn leven overgeslagen’

Goed beschouwd heb ik meer dan vijf jaar van mijn leven overgeslagen. Ik was alleen maar bezig met het proces van zwanger worden. Hormooninjecties, behandelingen, wachtweken… Pauze wilde ik niet nemen, want dat was tijd waarin niets gebeurde, tijd waarin ik zeker niet zwanger zou raken.

En áls ik dan zwanger was, werd ik verteerd door angst. Tijdens mijn zwangerschap van Faye dreigde ik daar bijna aan onderdoor te gaan. Het was de tweede keer dat ik zwanger was van een eicel en ik kreeg al meteen de eerste nacht bloedingen. Ik durfde niet meer te bewegen, niet meer te ademen, hoesten… Het was afschuwelijk. Na een paar maanden aanmodderen, heb ik hulp gezocht bij een psychologe, die mij heeft doen inzien dat dit iets was wat buiten mijn macht lag. Dat dwanggedachten normaal zijn, maar uiteindelijk niets helpen. Dat gaf mij rust, evenals het feit dat de zwangerschap standhield natuurlijk.

Terugkijkend op al die jaren is alles bedekt onder een grijze sluier. Nee, verspilde tijd wil ik het desondanks niet noemen, want kijk eens: ze is er! Ik ben zó gelukkig met Faye. Het is net alsof ze er altijd is geweest. Toen na drie jaar, vijf zaaddonoren, vele mislukte pogingen en één miskraam duidelijk was dat ik alleen nog een kind zou kunnen krijgen met een eicel van iemand anders, dat mijn kind dus niet op mij zou lijken, ben ik een tijdlang heel erg verdrietig geweest. Maar nu weet ik dat het helemaal niets uitmaakt; ik zou niet méér kunnen voelen dan nu. Daarbij, Faye is in mij gegroeid. Eerst was ze alleen maar een klompje cellen, maar pas in mijn baarmoeder is ze een echt mensje geworden. Het kan niet anders dan dat ze ook iets van mij heeft meegekregen toch? Dat blijkt ook, want meer dan eens krijg ik te horen: “Je kunt wel zien dat jullie moeder en dochter zijn zeg!” Inwendig moet ik dan lachen, maar ben ik ook heel trots.

We zullen nooit weten wie Faye's biologische moeder is

Nou was het sowieso uitgesloten dat ze een totaal ander uiterlijk zou krijgen dan ik. De eiceldonor is op basis van mijn portret en een uitgebreide vragenlijst over mijn uiterlijk geselecteerd. Verder had ik niets in te brengen, want een eiceldonor is en blijft anoniem. We zullen nooit te weten komen wie zij is en Faye zal haar dus ook nooit kunnen ontmoeten.

We weten overigens wel wie haar biologische vader is. Gedurende het proces gaven verschillende bekenden aan mij wel te willen helpen, maar daar ging ik nooit op in, omdat er geen sprake zou zijn van wederkerigheid. In het geval van Roel lag het anders. Het was zijn vrouw die ermee kwam. Zij was al wat ouder, waardoor de kans dat zij en Roel samen nog een kind zouden krijgen nihil was. Zij zou het echter heel fijn vinden als hun zoon een broertje of zusje zou hebben, al was het bij een andere moeder. Mij sprak het idee meteen enorm aan. Want het betekende dat ik ook iets voor hen kon doen. En dat ook mijn kind een bloedverwant zou hebben.

Er zijn vaderfiguren genoeg in haar leven

Nee, een vader is Roel niet voor Faye, dat was ook nooit het uitgangspunt. “Maar een kind heeft toch een vader nodig?” Je moest eens weten hoe vaak ik dat heb gehoord… Ja, ook weer zonder uitzondering van vrouwen die zelf een man en kinderen hebben. “Een vader nodig?” antwoord ik dan, “terwijl ik haar alle liefde geef?!” Trouwens, vaderfiguren genoeg in haar leven. Ik heb drie broers en inmiddels ook alweer enkele jaren een vriend.

Nu ik een gelukkige moeder ben, ben ik blij dat ik als ervaringsdeskundige kan fungeren. Tegen vrouwen die hetzelfde doormaken als ik zou ik willen zeggen: “Laat je niets aanpraten, je voelt zelf wanneer je moet stoppen. Onderzoek al je mogelijkheden zelf, probeer eruit te halen wat erin zit en blijf niet steken bij de Nederlandse grens. In het buitenland zijn ze veel verder dan hier en halen ze echt alles uit de kast om jou zwanger te krijgen.

Ja, het kost heel veel geld, heel veel tijd en heel veel energie. Maar als je alles minder erg vindt dan geen kind krijgen, dan is het dat allemaal waard.’

De namen zijn om privacyredenen veranderd. Deze Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan. Nooit meer iets missen? Neem een abonnement - nu met korting - op Magazine.nl!