Nicolette (50): 'Ik ben dolgelukkig met mijn hopeloze liefde'

Ook al is de liefde niet wederzijds, ze geniet van de vlinders.

Nicolette (50) is intens verliefd op Sander. ‘Ik zou heel graag een keer hand in hand met hem door de stad lopen. Gewoon een klein stukje. O, als ik er alleen maar aan denk, krijg ik het al warm. Het lijkt me zo’n fijne erkenning. Ja, ik weet dat hij mij leuk vindt. Maar hij is er ook duidelijk over dat het van zijn kant geen verliefdheid is. In zijn berichtjes aan mij schrijft hij: “Je bent mooi, lief en prachtig”, niet: “Ik vind je mooi, lief en prachtig”. Begrijp je het verschil? Ik vind dat zo ontzettend lief. Er zit een heel voorzichtige tederheid in, die mij bevalt. Hij vraagt ook steeds of ik nog oké ben met mijn verliefdheid. Dat heb ik nog nooit meegemaakt; een man die stilstaat bij hoe ik me voel!

Je zou misschien verwachten dat ik naar hem smacht, dat ik wanhopig zit te wachten op het moment dat hij mij eindelijk zijn liefde verklaart. Maar dat is absoluut niet het geval. Ik geniet gewoon enorm van dit gevoel. Het is zo fijn om iemand zo leuk te vinden, om weer vlinders in mijn buik te voelen! Dat heb ik jaren niet gehad. Ik ben er bovendien een veel leuker mens door geworden. Ik zie het als ik in de spiegel kijk. Jarenlang was mijn gezicht getekend door verdriet, zorgen en stress. Ik zag er moe uit, een beetje bozig zelfs. Nu word ik haast verblind door mijn eigen spiegelbeeld. Wat een stralende vrouw ben ik ineens!

'Er is zomaar een schakeltje in mijn hoofd omgezet'

Ook de wereld om mij heen ziet er plotseling heel anders uit. Zag ik een paar maanden terug vooral grauwheid en drukte als ik door de stad fietste, nu zie ik overal kleur, grappige dingen en vrolijke mensen. En dat terwijl er eigenlijk helemaal niets is veranderd. Niet in de stad - en al helemaal niet in mijn leven. Goed beschouwd, ben ik nog altijd die alleenstaande moeder annex zzp’er, die ondanks een zestig-urige werkweek nauwelijks genoeg verdient om het hoofd boven water te houden. Het enige wat er is gebeurd, is dat er zomaar een schakeltje in mijn hoofd is omgezet. Door wie? Ja, waarschijnlijk heb ik dat toch echt zelf gedaan. Maar het is dankzij Sander dat ik dat schakeltje heb ontdekt.

Veel te lang heb ik getreurd om mijn ex, de vader van mijn zoon Max. Toen hij bij ons wegging, stortte mijn wereld in. Ik was intens verdrietig voor mijzelf, maar nog veel meer voor mijn kind, dat ook werd verlaten. Michael is niet bepaald een verantwoordelijke vader met wie duidelijke afspraken te maken zijn. Hij komt aanwaaien wanneer het hem uitkomt. Soms weken niet, soms midden in de nacht. Ja, op zo’n tijdstip is het duidelijk dat hij niet voor Max komt… Toch ben ik telkens weer zo gek dat ik hem binnenlaat, zelfs al weet ik dat hij, voordat de wekker van zijn zoon afgaat, weer verdwenen is…

Al die tijd hield ik mijzelf voor dat ik niet anders kon. Michael was mijn grote liefde, ik zou altijd van hem blijven houden, daar was gewoon niets aan te doen. Dat hij ons keer op keer pijn deed, was iets wat we maar te accepteren hadden. Zo was het nu eenmaal. Het was normaal geworden. Pijnlijk, maar normaal.

Hoe vreselijk negatief, zwaar en niet normaal dat allemaal was, zie ik nu glashelder. Komt dat door Sander? Of kwam ik die uitzonderlijk leuke man gewoon tegen op het moment dat er sowieso al iets in mijn perspectief aan het verschuiven was?

'Hoe langer ik keek, hoe weker ik werd'

Max en ik waren op een festival, toen we Sander tegen het lijf liepen. Het was liefde op het eerste gezicht tussen mijn kleine man en die grote kunstenaar. Iedere alleenstaande moeder zal het kunnen beamen: als je een nieuwe man in je leven toelaat, mag je in je handjes knijpen als hij en je kind(eren) elkaar verdragen. Als ze elkaar dan ook nog leuk vinden, ben je écht een geluksvogel. Dus toen ik zag hoe geanimeerd die twee met elkaar praatten en hoe hard en hartelijk ze om elkaars grapjes moesten lachen, was ik verkocht. Hoe langer ik keek, hoe weker ik werd. Het was alsof iemand een warme douche boven mijn hoofd had aangezet. De verliefdheid stroomde in weldadige stralen over mij heen en waste al het vuil van de voorbije jaren van me af.

Dat Sander ook nog eens heel knap en woest aantrekkelijk was, kreeg ik pas later in de gaten. Op het festival zei ik bij het afscheid tegen hem: “Jeetje, wat ben jij leuk!” “Nee, jullie zijn leuk,” antwoordde hij enthousiast. Waarop ik zei dat we dan maar eens moesten afspreken.

Tijdens ons eerste afspraakje verbaasde het me hoeveel we elkaar te vertellen hadden. Ik date regelmatig met mannen, maar dan is het vaak zoeken naar het volgende gespreksonderwerp. Met Sander raakte ik niet uitgepraat. Ook moest ik steeds verschrikkelijk lachen om zijn uitspraken. Wat een origineel en grappig brein heeft die man!

'Ik zag de bui alweer hangen: hevige verliefdheid, jaloezie, hunkering'

Helaas bleek deze leuke man nog niet klaar te zijn met zijn ex. Daarover was hij heel eerlijk. Hij wilde geen verwachtingen wekken die hij niet waar kon maken en hij wilde absoluut geen misbruik maken van mij. Natuurlijk voelde ik teleurstelling na die mededeling, maar wat ik ook voelde, was een zekere opluchting. Gelukkig, ik hoef niets met dit gevoel, dacht ik. Want hoe fijn ik me ook voelde, ik zag de bui alweer hangen: hevige verliefdheid, jaloezie, hunkering en ander drama zijn in mijn leven en daardoor ook in mijn beleving onlosmakelijk met elkaar verbonden geraakt. Van al die ellende zou ik dus gevrijwaard blijven. Wat een heerlijk idee!

Dat ik zo ontspannen reageerde, vond hij een verademing. Een verliefde vrouw die niets van hem wil. Wat een luxe! En zo voelt het voor mij ook. Gevoelens waar niemand per se iets mee hoeft, die er gewoon kunnen zijn. Zonder schaamte en vol overgave kan ik verliefd op deze man zijn. Als hij het horen wil, in alle eerlijkheid en openheid. En als het hem benauwt - wat ik me zo zou kunnen voorstellen -, prima, dan is de liefde er in stilte. Voor mij maakt het geen verschil. Ik ben blij dat ik dit voel. Het stelt me gerust. Ik kan het nog! Ik vind het heel bijzonder dat iemand zoveel vrolijkheid en warmte in mij los kan maken. En dankzij de grote vrijheid die ik mijn hart gun, hou ik meer van mezelf dan ik ooit heb gedaan. Ik ben de bijzondere kunstenmaker enorm dankbaar dat hij mij dit laat voelen. Liefde. Het is van mij. Of beter, het is er ook voor mij en dat is genoeg…

Toegegeven: ik ben natuurlijk geen heilige. Met elk berichtje, elk gesprekje, elk briefje groeit de aantrekkingskracht. Uiteindelijk zal die misschien te sterk worden. Dan zal er iets moeten gebeuren. Ondertussen vraag ik me natuurlijk ook af of ik mezelf niet gewoon enorm in de maling zit te nemen, of het allemaal wel zo positief en mooi is als ik mezelf voorspiegel. Ben ik niet gewoon doodsbang om een echte verbintenis aan te gaan? Is mijn keuze voor een onbereikbare liefde niet ingegeven door de behoefte mijzelf te beschermen tegen pijn? En ben ik wel verliefd op Sander? Of alleen maar op mijn fantasiebeeld van Sander?

'Mijn geluksgevoel is echt en heeft me verlost van een baal ellende'

Ja. Het antwoord op al die vragen is waarschijnlijk: ja. Ik vind het niet moeilijk om dat toe te geven. Maar dat neemt niet weg dat mijn geluksgevoel echt is en mij en passant heeft verlost van een ongelofelijke baal ellende.

In de gelukzalige ruimte die hierdoor is ontstaan, is weer van alles mogelijk. Zelfs een nieuwe relatie... De wetenschap - of illusie, wie zal het zeggen - dat er in elk geval één man op deze wereld rondloopt bij wie mijn hart veilig is, geeft mij hoop. Dus wie weet, als hij er klaar voor is, als ik er klaar voor ben…

Misschien dat we dan eerst maar eens moeten beginnen met één dag verkering, gewoon één dag per week. Dan gaan we heerlijk samen wandelen, hand in hand, langs de Amsterdamse grachten…’

Deze aflevering van Openhartig stond eerder in de printeditie van Nouveau. Nooit meer iets missen? Neem een abonnement op Magazine.nl, nu met lekker veel korting!