Monica (61): 'Ik geloof niet in die ‘geweldige’ relatie van mijn dochter'

Dat haar dochter na enkele miserabele coronaweken verliefd werd op de eerste man van wie zij aandacht kreeg, kan Monica  (61) best begrijpen. Maar dat het nu net deze man moest zijn...

‘Zodra de kinderen waren uitgevlogen, zou ik mijn huis verkopen en op zoek gaan naar een appartement in het hart van de stad. Lekker dicht bij het vuur; de musea, de theaters, het leven.

Ik snakte ernaar, na bijna vijfentwintig jaar - omwille van het gezin - in die groene, maar verder zo slaapverwekkende buitenwijk te hebben gewoond.

Maar toen het moment eindelijk was aangebroken, kon ik het niet. Op de een of andere manier voelde het alsof ik nog niet klaar was daar. Noem het moederinstinct, want ik kon niets concreets aanwijzen wat dat gevoel kon verklaren. Dat kwam pas later, tijdens de pandemie...

Nicole, mijn oudste dochter, woonde nét alleen toen corona uitbrak. Voor die tijd deelde ze haar woning altijd met een of meer vriendinnen, maar toen ze eenmaal de dertig was gepasseerd en een goede baan had, vond ze dat eigenlijk beneden haar waardigheid.

Dus nadat haar laatste huisgenoot was vertrokken, greep ze haar kans en maakte ze van de drie afzonderlijke kamers een “volwassen” etage.

Als ze dat niet had gedaan, dan was alles heel anders gelopen, daar ben ik van overtuigd. Ze was het zo gewend om gezelschap te hebben, om samen met anderen te koken, te eten, haar verhaal kwijt te kunnen, dat het alleen wonen onder normale omstandigheden al heel lastig voor haar zou zijn geweest. Maar nu kwam daar dus die vreselijke lockdown bij.

Ik weet niet hoe vaak ik haar huilend aan de telefoon heb gehad. Ze voelde zich verschrikkelijk miserabel. Ik heb in die periode echt gevreesd voor haar mentale gezondheid. Ze liep de hele dag in pyjama, at bijna niet en zat elke avond aan de wijn, wat haar natuurlijk nog somberder maakte.

Eén keer klonk ze zo depressief, dat ik midden in de nacht in de auto ben gesprongen en naar haar toe ben gereden, om haar door het raam moed in te spreken.

In eerste instantie was ik daarom best wel blij toen ik hoorde dat ze via de buurtapp in contact was gekomen met een jonge man. In een dronken bui had ze een noodkreet geplaatst en daar had hij heel lief op gereageerd. Hij had het als alleenstaande man ook moeilijk, schreef hij, maar het feit dat hij een hond had, was zijn redding. Had ze misschien zin om af en toe met hen mee te wandelen?

Natuurlijk heb ik haar ook gewaarschuwd. Want wat wist ze over hem? Hij kon dan wel heel sympathiek overkomen, maar voor hetzelfde geld was hij een psychopaat.

Ze lachte me uit. “Mam, hij woont hier om de hoek. Ik weet wie hij is, ik ken hem van gezicht, al jaren. Hij is echt wel OSM.” Ja, ik moet eerlijk bekennen dat die kwalificatie me geruststelde.

Nicole’s somberheid verdween als sneeuw voor de zon. Ze had weer iets om naar uit te kijken, al was het zoiets simpels als een rondje door het park. Ze was meteen dol op het hondje en al heel snel ook op Tim.

Ik was dan ook niet verbaasd toen ze vertelde dat zij en Tim verliefd op elkaar waren geworden. Het lag zo voor de hand. Eerlijk gezegd denk ik dat ze op iedere man verliefd was geworden die op dat moment in haar leven was verschenen. Zó jammer dat die man nu juist Tim moest zijn...

De eerste keer dat ik Tim ontmoette, was ik flabbergasted. Was dit nu die geweldige man? Ze had zo hoog over hem opgegeven, dat ik echt had verwacht mijn gedroomde schoonzoon in de armen te kunnen sluiten.

Zo zie je maar hoe verraderlijk foto’s kunnen zijn. Op de paar kiekjes die ze me had gestuurd, zag hij er prima uit. Een heel gewone, keurige vent. Maar als je iemand dan live ziet en spreekt, kan dat beeld zomaar omslaan. Mimiek, stemgeluid, intonatie, houding, bewegingen; het zegt zoveel meer dan zo’n plat plaatje.

Ik heb echt mijn best gedaan om hem door de ogen van Nicole te bekijken, maar dat lukte maar voor een deel. Ja, ik zag een redelijk knap gezicht en een sportief lichaam, maar opvallender vond ik zijn blik en houding.

Er zat verbetenheid in, iets verongelijkts, iets bozigs. De woorden die hij sprak, waren best vriendelijk - zoals je mag verwachten bij een eerste kennismaking - maar de klank van zijn stem stond me niet aan. Ik hoorde geen warmte, geen oprechtheid.

Ik heb Nicole vaker verliefd gezien en zeker ook op jongens die ik totaal niet zag zitten. Soit, dacht ik dan altijd; haar leven, haar keuzes, als het niets is, waait het wel weer over.

Maar die luchtigheid voelde ik nu niet. En dat kwam voornamelijk door de aanblik van Nicole. Er ontbrak iets bij haar. Ongedwongenheid, denk ik.

Ze deed ontzettend haar best om het Tim naar de zin te maken. Ze lachte hard om zijn grapjes, reageerde op werkelijk alles wat hij zei, haar blik was voortdurend op zoek naar die van hem. Dat vleierige, onderdanige haast, vond ik totaal niet bij mijn gewoonlijk zo krachtige en zelfbewuste dochter passen. Waar was haar ondeugendheid, haar sprankeling?

Kortom, ik was onaangenaam verrast door Tim, maar vooral door de dempende invloed die hij op de persoonlijkheid van mijn dochter leek te hebben. Ze had gevonden waar ze naar verlangde: een man die voor haar ging, maar het scheen mij toe dat ze daar een flinke prijs voor moest betalen.

Met hun besluit om te gaan samenwonen – ‟Twee huren betalen voelt als geld weggooien, mam, terwijl we toch al zeker weten dat we samen verder willen” – verdween mijn hoop dat de relatie van korte duur zou zijn.

En ja, toen gebeurde het onvermijdelijke: Nicole raakte zwanger. Ik had al vaker gemerkt dat Nicole eigenlijk niets liever wilde dan moeder worden. Al haar vriendinnen hadden al baby’s, dus ik vermoed dat ze doodsbang was dat het haar niet meer gegeven was als ze nog langer wachtte.

Ik hield mijn hart vast. Deze Tim was duidelijk niet de juiste man voor haar, maar nu werd hij wel de vader van haar kind, mijn kleinkind. Dat kon toch nooit goed gaan?

Nicole was in de wolken, maar wel enigszins labiel. Ze sliep slecht, had last van hyperventilatie en zag af en toe sterretjes. Door de hormonen, beweerde ze. Maar voor mij waren het allemaal signalen dat het niet goed zat tussen haar en Tim.

Héél voorzichtig informeerde ik er weleens naar. “Zorgt hij goed voor je, is hij betrokken?” Vrij onschuldige vragen, vond ik, maar Nicole reageerde als door een adder gebeten. “Mam, waar komt dat nou weer vandaan!? Je ziet toch zelf hoe zorgzaam hij is? Als ik hem vergelijk met andere mannen, dan mag ik echt in mijn handjes knijpen hoor.”

Ze liet zich niet in haar kaarten kijken. Het enige wat ik kon doen, was haar zoveel mogelijk steunen, er voor haar zijn. En ondertussen trof ik voorbereidingen, voor het geval dat. Ik liet de oude slaapkamer van de kinderen opknappen en kocht alvast wat babymeubels. “Voor alle logeerpartijtjes waar ik me nu al op verheug,” loog ik.

Inmiddels is de baby, een meisje, er en ik lieg niet als ik zeg dat ik de gelukkigste oma van de wereld ben. Als moeder daarentegen ben ik minder gelukkig. Want hoewel Tim en Nicole zich naar de buitenwereld toe presenteren als stralende jonge ouders, zie ik dat het niet goed gaat. Nicole is nog maar een schim van wie ze ooit was en als ik Tims strakke gezicht zie, vrees ik dat hij elk moment kan ontploffen.

Het is me nu in elk geval wel duidelijk waarom ik het vier jaar geleden niet over mijn hart kon verkrijgen om mijn huis te koop te zetten. We hebben het hard nodig als het misgaat tussen Nicole en Tim. Nicole hoeft maar een kik te geven en ik haal mijn meisjes op. Alles wat ze nodig hebben, staat gereed.’

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in