Mireille (51): 'Ik vind mijn geliefde ineens zo oud…'

Wat als een leeftijdsverschil opeens toch opspeelt? 

Mireille (51) is al een kwarteeuw samen met Aleid. Hun leeftijdsverschil van tien jaar was nooit een probleem. Totdat Mireille vriendschap sloot met hun jonge bovenburen en zich ineens bewust werd van het contrast.

‘Aversie is het niet, ik vind Aleid nog steeds een heel aantrekkelijke vrouw. Misschien kan ik het beter onbehagen noemen. Maar ook dat vind ik vreselijk om te zeggen. Over Aleid heb ik me nooit negatief uit­gelaten. Meer dan 25 jaar heb ik haar de mooiste en de leukste ter wereld gevonden.

Aleid was voor mij het antwoord op al die vragen

Zij is mijn grote liefde, dat lijdt geen enkele twijfel. De mannen en vrouwen die haar in mijn relatie­geschiedenis zijn voor­gegaan, heb ik altijd ‘experimenten’ genoemd. De eerste vijfentwintig jaar van mijn leven had ik namelijk echt geen idee op wie ik viel, wat ik zocht en of ik überhaupt geschikt was voor een relatie. Aleid was voor mij het antwoord op al die vragen.

Ik ontmoette haar op het verjaardags­feestje van een weder­zijdse vriendin en ik wist het vrijwel meteen: dít is aantrekkingskracht, zó voelt ware liefde. Het was een verrukkelijke combinatie van de opwinding die je voelt wanneer je op reis gaat naar een verre, onbekende ­bestemming en de opluchting en blijdschap van het thuiskomen.

'Haar gevoelens waren minder onstuimig, minder over­weldigend'

Aleid had meer ervaring met de liefde. Zij was al getrouwd geweest met een man, met wie ze een puberzoon had, en ze was ook al vijf jaar samen geweest met een vrouw. Voor Aleid was de ontmoeting met mij dus niet zo’n enorme openbaring. Haar gevoelens waren daardoor ook minder onstuimig, minder over­weldigend, maar dat vond ik juist wel prettig.

Ik was een ongeleid projectiel; ik was zó gelukkig dat ik eindelijk mijn zielsverwant had ontmoet en zó vreselijk verliefd, dat ik lange tijd van gekkig­heid niet wist wat ik met mezelf aan moest. Als zij niet zo bedaard en verstandig was geweest, was onze romance waarschijnlijk in no-time ontaard in een drama. Het is echt aan Aleid te danken dat onze relatie al bijna drie decennia staat als een huis.

'Ik stelde een bezoek aan de sportschool gelijk aan puur masochisme'

Het leeftijdsverschil tussen haar en mij – Aleid is tien jaar ouder – is nooit een issue geweest. Het was ons ook nooit aan te zien. Met haar afgetrainde lichaam en rimpel­loze gezicht zag ze er in die tijd en nog lang daarna bijna jonger uit dan ik. Ik rookte toen nog, hield best wel van een biertje en stelde een bezoek aan de sportschool gelijk aan puur masochisme.

Het is eigenlijk pas sinds mijn vijftigste verjaardag, vorig jaar zomer, dat er iets is gaan kantelen in mijn beeld van ons – of van haar, kan ik beter zeggen.

'Ik had meer energie dan ooit, was net aan een nieuwe opleiding begonnen'

Die vijftig stond voor mij symbool voor een nieuw begin. Alles wat me in het verleden had dwarsgezeten - angsten, frustraties, verdriet, onzekerheden, fouten – had ik min of meer verwerkt tot een vruchtbare onder­grond voor een bruisend en vrij leven. Zo ervoer ik dat echt. Ik voelde me op dat moment ook heel bruisend. Ik had meer energie dan ooit, was net aan een nieuwe opleiding begonnen, zat vol ideeën en durfde mezelf voor het eerst van mijn leven zelf­verzekerd te noemen.

'Aleid is huisarts en de eerste corona­golf was voor haar een complete uitputtings­slag geweest'

De energie van Aleid strookte absoluut niet met de mijne. Zij was moe, doodmoe, met geen stok vooruit te krijgen. Niet dat ik dat niet begreep; Aleid is huisarts en de eerste corona­golf was voor haar een complete uitputtings­slag geweest. Terwijl ik zichtbaar was opgeknapt van de rust, zat zij er helemaal doorheen.

Ik probeerde haar op te vrolijken door lekker te koken en het huis gezellig te maken. En elke dag probeerde ik haar te bewegen tot actie. Lekker even naar het strand, een boswandeling, een fietstocht, maar het enige wat ze wilde was slapen, lezen, puzzelen en netflixen.

'Na een tijdje begon ik me zorgen te maken. Was het wel een fase?'

Na een tijdje begon ik me zorgen te maken. Was het wel een fase? Kwam het wel door corona? Ze was inmiddels zestig, misschien was het wel de leeftijd...

Die gedachte heeft zich in me vastgebeten, waarschijnlijk juist omdat alles in mij zich ertegen verzet. Want stel je voor dat het waar is, dat ze écht oud begint te worden. Waar blijf ik dan met mijn bruisende nieuwe begin? Dan is haar bezadigde houding, haar ­passiviteit, mijn nabije voorland. Een schrikbeeld!

'Wat meespeelt, is mijn warme contact met onze jonge bovenburen'

Wat meespeelt, is mijn warme contact met onze jonge bovenburen. De twee ver­diepingen boven ons appartement zijn een tijdje geleden door een investeerder opgekocht en verbouwd tot een verzameling losse wooneenheden met een gemeenschappelijk keuken.

Toen Aleid en ik hoorden dat dit stond te gebeuren, waren we in alle staten. Zes jongeren boven ons; dat zou toch zeker tot geluidsoverlast, rommel en ver­loedering leiden. Maar wat is het ons mee­gevallen! De nieuwe bewoners zijn weliswaar jong, de meeste nog geen dertig, maar ze zijn wel allemaal al behoorlijk serieus met hun loopbaan bezig. Tja, anders zouden ze de misdadig hoge huurprijzen ook niet kunnen ophoesten.

'Hé Mireille, waarom kom je niet gezellig even koffiedrinken? Jij zit daar maar de hele dag alleen'

Aleid is vooral erg blij dat we geen last van ze hebben, verder gaan haar gevoelens voor de bovenburen niet. Voor mij ligt het anders, mede door corona. Toen ik hele dagen thuis kwam te zitten, snakte ik zo naar menselijk contact dat ik telkens als ik de buren op de trap of bij de voordeur tegenkwam een heel verhaal tegen ze begon. Blijkbaar vonden ze dat niet erg, want al snel kreeg ik de eerste uitnodiging. “Hé Mireille, waarom kom je niet gezellig even koffiedrinken? Jij zit daar maar de hele dag alleen.”

Opgetogen als een kind schoof ik bij ze aan de keukentafel. Ik voelde me direct thuis. Natuurlijk kende ik ze allemaal al van gezicht, maar ik vond het een openbaring om ze samen te zien, in hun eigen habitat. Ze gingen zo ongedwongen en vriendelijk met elkaar om. En ook met mij.

'Toen ik na drie kwartier weer achter mijn bureau schoof, voelde ik me verfrist en geïnspireerd'

Qua leeftijd kan ik hun moeder zijn, maar ze deden niet anders tegen mij dan tegen elkaar. Het was super­gezellig, we hadden het over van alles en nog wat en er werden grappen gemaakt waar ik verschrikkelijk om moest lachen. Toen ik na drie kwartier weer achter mijn bureau schoof, voelde ik me verfrist en geïnspireerd; wat een heerlijke energie hing daar boven.

Die gezamenlijke koffiebreaks hebben we er de hele eerste én tweede lockdown in gehouden. Niet dagelijks, maar toch wel zo’n drie keer per week. En op een gegeven moment kwam daar ook nog de vrijdag­middagborrel bij. Dat ik daar met mijn 51 jaar tussen de twintigers en een enkele dertiger zit, vindt niemand gek. Ik hoor er helemaal bij.

'Waar ik met elke buur­vrouw en -man even makkelijk kan praten, vallen de gesprekken bij haar binnen een paar seconden dood'

Op mijn aandringen is Aleid een paar keer mee geweest naar zo’n borrel. Maar dat werkt niet. Waar ik met elke buur­vrouw en -man even makkelijk kan praten, vallen de gesprekken bij haar binnen een paar seconden dood. Ze lijkt er geen moeite voor te willen doen. Heel teleur­stellend vind ik dat. “Ach,” reageerde ze laatst geïrriteerd toen ik er iets van zei, “het zijn nog bijna kinderen. Wat hebben wij daar nou te zoeken?”

 'Als ik heel eerlijk ben, vind ik dat zij zich veel te gemakzuchtig neerlegt bij het feit dat ze ouder wordt'

Dat soort opmerkingen voedt mijn onbehagen. De Aleid van vroeger zou zoiets nooit hebben gezegd. Die zou zich nooit te oud hebben gevoeld in wat voor gezelschap dan ook. Het ligt dus niet alleen aan mij. Ja, Aleid zal misschien zeggen dat ik nogal geforceerd probeer jong te blijven, maar als ik heel eerlijk ben, vind ik dat zij zich veel te gemakzuchtig neerlegt bij het feit dat ze ouder wordt.

Gelukkig is ze niet meer zo afgepeigerd als vorig jaar. Ze heeft meer energie en zin om dingen te onder­nemen. Dat scheelt zeker. Maar ik heb wel bedacht dat het beter is Aleid zo ver mogelijk uit de buurt van mijn nieuwe vrienden te houden. Het contrast is me toch iets te confronterend.’ 

Foto (c) Getty Images. De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in