Michelle (57): 'Met deze man kan ik niet bij mijn vrienden aankomen'

Michelle (57) is dol op haar nieuwe vriend, maar eigenlijk is zijn hedonistische levensstijl onverenigbaar met haar wens om zo duurzaam mogelijk te leven. Van haar milieubewuste vrienden verwacht ze al helemaal geen coulance...

 'Ik sloeg aan op zijn brede lach en twinkelende oogjes. Dat ie sans gêne stond te poseren voor een dikke oldtimer negeerde ik maar even. Hij straalde plezier uit en daar werd ik zó blij van.

Een vrolijke, ongecompliceerde man – dat was precies wat ik nodig had. En omdat het zonder concessies nu eenmaal nooit iets kan worden in de liefde, aarzelde ik niet en stuurde ik hem een kort berichtje. Misschien viel het mee...

Zonder het in eerste instantie zelf te beseffen, was ik de laatste jaren wel érg serieus en verantwoordelijk geworden. Het moederschap, mijn scheiding, mijn freelance bestaan, het overlijden van mijn vader, de zorgen om mijn eenzame oude moeder – alles bij elkaar opgeteld was het me eigenlijk te veel.

Ja, je gaat door, want iedereen rekent op je en er is geen alternatief, maar de consequentie was wel dat de lichtheid uit mijn leven verdwenen was. Gaandeweg viel er met mij nog maar weinig lol te beleven.

Het klinkt cru, maar als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat hetzelfde gold – en nog steeds geldt – voor mijn vrienden­groep. Ik hou van ze hoor, maar waar we vroeger, en dan heb ik het over eind jaren tachtig, begin jaren negentig, een enthousiaste, onbesuisde bende vormden, zijn we nu een stelletje tobberaars bij elkaar.

Niet alleen gaan we gebukt onder onze persoonlijke besognes, we maken ons ook vreselijk druk over alles wat er op de wereld gaande is.

De klimaatcrisis, het milieu, de groeiende ongelijkheid, het toenemende zwart­witdenken, de oorlog in Oekraïne... Ja, het is ook nogal wat, ik ben de eerste om dat toe te geven, maar toch bevreemdt het me soms dat het allemaal zo zwaar op onze schouders drukt.

Ik bedoel, in de jaren tachtig was het ook een en al doom and gloom. De Koude Oorlog, kernwapens, torenhoge werkloosheid, zure regen... Het eind der tijden leek nabij, maar toen lieten wij ons daar totaal niet door van de wijs brengen.

Wij bleven gewoon hardnekkig geloven in de toekomst en een betere wereld. We protesteerden, demonstreerden, kraakten, maar hadden tegelijkertijd ongelooflijk veel plezier. Ik heb zúlke goede herinneringen aan die tijd! We hadden niets, maar wel alles wat we nodig hadden: liefde, vriendschap én vertrouwen.

Waarom de wereldproblematiek ons nu dan wel zo somber stemt? Het zal de leeftijd wel zijn. We zijn onze naïviteit kwijt. En we voelen ons verantwoordelijk. Wij zijn de generatie die de problemen moet oplossen, anders hebben onze kinderen geen toekomst, zo voelen we dat. Komt best bekend voor eigenlijk; terwijl wij flierefluitend onze dingen deden, maakten ónze ouders zich natuurlijk ook ernstig zorgen...

Op zich natuurlijk helemaal niets mis met verantwoord leven. Plantaardig eten, niet vliegen, vintagekleding kopen, ik vind het een kleine moeite en als heel veel mensen het doen, heeft dat volgens mij een enorme impact. Daar kan ik alleen maar vóór zijn. Maar als je verantwoordelijkheidsgevoel ten koste gaat van je levensgeluk?

Ik schrok laatst echt toen een van mijn beste vriendinnen in tranen uitbarstte tijdens een gesprek over het klimaat. Ze was echt in paniek. 'Er moet nú iets gebeuren, het gaat helemaal fout.' Ik kon haar niet troosten; bij alles wat ik zei raakte ze nog verder over haar toeren.

Voor mij was dit een soort keerpunt. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet dat angst mijn leven zou gaan beheersen. Ik had geen zin meer om voortdurend bezorgd te zijn. Dat was toch ook geen oplossing?

Weer thuis ging ik in mijn tuin zitten. Ik keek om me heen, ik zag de bomen, de bloemen, ik hoorde de vogels fluiten en dacht: wat er ook gebeurt, als ik hier nu niet van geniet is dat eeuwig zonde.

In die staat stuurde ik een bericht naar Bram, een man die ik, afgaande op zijn profiel, misschien wel nooit aan mijn vrienden zou kunnen voorstellen. Want zonder een héél goed excuus voor die oldtimers was de kans dat ze hem met open armen zouden ontvangen nihil.

Dat excuus had hij niet. Sterker nog, hij vond helemaal niet dat hij dat nodig had. Toen ik hem erover aan de tand voelde, zei hij licht verbolgen: 'Ik ben gek op oude auto's, is dat verboden of zo?' Had ik daar bijna onze prille romance in de kiem gesmoord...

Ik besloot in te binden, want ik vond hem heel erg leuk. Hij was zo lekker relaxed in de omgang en hij maakte me telkens aan het lachen met zijn grappige observaties. Hij nam me mee naar de leukste plekken – ja, soms zelfs in een van zijn oldtimers, met open dak. Ik wilde deze man heel dicht bij me houden. Eindelijk had ik weer eens onbekommerd lol.

Het leek me wel verstandig hem direct te vertellen dat ik uit heel andere kringen kwam dan hij en dat hij het me maar niet kwalijk moest nemen als ik soms wat veroordelend overkwam. Dat was een reflex die ik niet zomaar kon bedwingen.

Hij zou er rekening mee houden, beloofde hij lachend. Hij drukte me op mijn hart dat hij respect had voor mijn ideeën en keuzes, dat hij ze zelfs bewonderenswaardig vond, maar hij hoopte dat ik ook respect voor die van hem kon opbrengen.

Zijn levenswijze mocht dan niet zo duurzaam zijn, hij was zeker niet lichtzinnig of oppervlakkig, als ik dat mocht denken. Ook hij had idealen, hij was er alleen niet van overtuigd dat het iets zou uitmaken als hij zijn oldtimers van de hand zou doen of niet meer op cruisevakantie zou gaan.

Ai, cruises... Toen hij dat zei, wist ik zeker dat ik niet met hem bij mijn vrienden hoefde aan te komen. Als die het woord 'cruise' alleen maar horen, beginnen ze al te schuimbekken, laat staan als Bram straks bij een borrel gaat staan verkondigen dat het zijn favoriete manier van vakantie vieren is.

Mijn vrienden weten inmiddels wel dat ik een leuke man heb ontmoet. Ze zijn natuurlijk ontzettend benieuwd naar hem. Maar tot nu toe heb ik zeer summiere informatie over hem verstrekt. Ik heb geen zin in commentaar en ik wil hem al helemaal niet hoeven verdedigen. Dat zou me in een lastig parket brengen.

Want ik moet me er intussen ook maar toe zien te verhouden. Ik heb de laatste jaren echt mijn stinkende best gedaan om zo duurzaam mogelijk te leven. En ik was zo trots op mezelf dat het lukte. Ik kan niet ontkennen dat ik soms het gevoel heb dat ik mezelf en mijn principes verraad doordat ik met Bram in zee ben gegaan.

Maar op zulke momenten kan ik mezelf ook wel slaan, want is het niet vreselijk aanmatigend om zo te denken? Alsof ik een beter mens ben dan Bram omdat ik 'betere' keuzes maak.

En wat zijn dat nu eigenlijk, 'betere keuzes'? Als ik de getroebleerde gezichten zie van mijn vrienden, weet ik dat oprecht niet. Dan valt er wat mij betreft ook heel veel te zeggen voor de hedonistische levensinstelling van Bram.

Vooralsnog ben ik in ieder geval vooral dankbaar dat hij in mijn leven is gekomen. Als we samen zijn, is het net alsof er een frisse wind door mijn hoofd waait die elke bezorgde gedachte verjaagt. Ik heb me in heel lange tijd niet zo relaxed en blij gevoeld.' 

De namen in dit artikel zijn gefingeerd

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in