Lise (58) ontmoet al haar minnaars in het buitenland

‘Op reis ben ik nu eenmaal ontvankelijker voor de liefde’

"Ik heb een hele reeks vakantieromances achter de rug. Eigenlijk is dat hoe ik het doe in de liefde. Ik heb mijn mannen altijd in het buitenland gevonden. Als ik vrij ben van mijn dagelijkse beslommeringen en verantwoordelijkheden, ben ik ontvankelijker. Maar zelf zou ik ze nooit vakantieliefdes noemen. Dat vind ik zo’n cliché. Mensen hebben daar meteen een beeld bij. Voor mij waren het echte liefdes, die me ontzettend veel hebben gebracht. Waaronder mijn inmiddels volwassen dochter, die het prachtige resultaat is van een uit de hand gelopen vakantieromance in Mexico.

Het begon als een cliché

Met Ahmet, de (voorlopig) laatste in de reeks van buitenlandse geliefdes, begon het trouwens wel als een cliché. Hij werkte in een strandtent in de Turkse badplaats waar ik samen met een vriendin op vakantie was. In eerste instantie moest ik weinig van hem hebben. Maar hij praatte zo leuk, dat ik me uiteindelijk toch liet overhalen om wat te gaan eten met hem. Hij stak niet onder stoelen of banken dat hij iets met me wilde. Op een gegeven moment dacht ik: oké, het is alweer zo lang geleden, laat ik het maar doen. En dat was verrassend leuk.

Na de vakantie begon hij me te appen, de godganse dag – “Goedemorgen schatje”, “Welterusten schoonheid.” Het ging non-stop door. En ik genoot ervan. Zozeer dat ik een week vakantie in Istanboel plande om hem weer te zien. In de kerstvakantie ging ik opnieuw naar Turkije, dit keer naar zijn geboortedorp. Twee keer is hij bij mij in Amsterdam geweest. Ook dat vond ik ontzettend gezellig. Dan ging ik naar mijn werk en ondertussen deed hij het huishouden en kookte hij. Toch vond ik het op een gegeven moment wel erg serieus worden. Ik zei daarom tegen hem: “Je bent zeventien jaar jonger dan ik. Ik kan je geen kinderen geven. Laten we stoppen.”

Spijt heb ik niet

Dat we dat niet hebben gedaan, vind ik achteraf jammer. Ik ben altijd realistisch geweest en heb altijd gedacht: er zijn vast andere vrouwen. Maar toen dat ook zo bleek te zijn, was dat toch pijnlijk. Spijt heb ik niet. Dankzij Ahmet heb ik Turkije op een heel andere manier leren kennen dan de gemiddelde toerist. Ook aan het samen leven en samen eten heb ik goede herinneringen. Turken kunnen zó lekker eten en koken. Dat kan ik echt missen. Wel voel ik me een beetje belazerd – ook door mijzelf, want ik zat er toch meer in met mijn hart dan ik wilde."

Dit artikel stond in een langere versie in de printeditie van Nouveau (c) all rights reserved DPG Media / Nouveau 2020

Beeld: iStock

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in