Leanne (49): 'Met deze baan neem ik wraak op mijn man'

Om even op adem te kunnen komen, wilde Leanne (49) na haar ontslag niet meteen op zoek naar een nieuwe baan. Maar daar wilde haar man niets van weten. Haar wraak is zoet...

'Je mag ervan uitgaan dat je elkaar na twintig jaar samen wel zo'n beetje kent. Dat je een aardig idee hebt van elkaars wensen opvattingen. En dat je elkaar niet echt meer kunt verrassen met een gedraging of een uitspraak. Toch? Nou, ik kan je vertellen: dat is dus niet zo.

Daar kwam ik op pijnlijke wijze achter toen ik met Ronald om de tafel ging zitten om een paar knopen door te hakken. Ik liep eigenlijk al sinds de geboorte van onze derde met de tong op mijn schoenen. De combinatie van werk, het huishouden en de opvoeding en begeleiding van drie kinderen in drie verschillende levensfasen was me te veel. Ik was alleen maar aan het rennen en had werkelijk geen moment voor mezelf. Even een tijdje 'in between jobs' blijven leek me een goed idee.

Dat Ronald er niet meer voor mij en de kinderen was, nam ik hem niet kwalijk. Hij had het razend druk met zijn eigen bedrijf. Na jaren ongelukkig te zijn geweest bij een baas was hij voor zichzelf begonnen. Een heel goede beslissing. Hij was helemaal opgebloeid en maakte al na drie jaar een omzet waar hij nooit van had durven dromen.

Ik ging het gesprek ontspannen in. Ik voorzag geen problemen. Ronald en ik hadden een heel goede relatie, we hadden het beste met elkaar voor. Hij zag echt wel dat ik doodop was en steeds balanceerde op het randje van overspannen. Hij zou het alleen maar toejuichen als hij zou horen dat ik plannen had om daar wat aan te doen. Financiële obstakels waren er ook niet, dus...

Het liep anders. Mijn voorstel viel totaal niet in goede aarde. 'Hallo, jij denkt toch zeker niet dat ik gekke Henkie ben?!' riep hij verontwaardigd uit. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. 'Wat bedoel je?' vroeg ik oprecht verbaasd. 'Nou, jij zeker lekker elke dag koffiedrinken en yogaën met je vriendinnen, terwijl ik me uit de naad werk om dat allemaal te bekostigen?'

De tranen sprongen me in de ogen. Deze sarcastische, ijskoude man kende ik niet.

'Dat is helemaal niet de bedoeling,' verweerde ik me. 'Ik wil me gewoon even op ons gezin focussen. Ervoor zorgen dat Thom overgaat, dat Valentijn een goed schooladvies krijgt en dat Jasmijn rustig kan wennen op de basisschool. Mijn werk houdt binnenkort op. Dan kan ik toch het beste even rustig de tijd nemen om hier alles in goede banen te leiden en intussen te bedenken wat ik verder wil met mijn leven, in plaats van paniekerig op zoek te gaan naar een nieuwe baan?

Ik wíl helemaal geen nieuwe baan, ik wíl me niet meer elke dag hoeven haasten om op tijd op kantoor te komen en de kinderen op tijd van de opvang te halen. Ik heb het er helemaal mee gehad. Waarom zou ik? We hebben toch geld zat!?

''Ja, geld dat ík verdien. Met mijn tijd, mijn kennis, mijn energie. Waarom zou jij nu ineens niet meer hoeven bijdragen?'

Echt, mijn oren klapperden. Ik kon er niet bij dat mijn man deze onzin uitkraamde. Alsof het allemaal alleen maar om geld draaide. Natuurlijk wierp ik hem voor de voeten dat hij, als hij er zo over dacht, ook wel wat meer tijd thuis zou kunnen doorbrengen. Dat we dan alles gelijk zouden moeten verdelen. Maar dat had geen effect, zei hij, want ik werkte toch maar drieënhalve dag? Dan had ik nog drieënhalve dag voor al die andere dingen.

Dat ik geen tijd voor mezelf had en doodmoe was, vond hij ook geen geldige argumenten. Hij had immers ook nauwelijks tijd voor zichzelf en om die moeheid te bestrijden, moest ik maar supplementen gaan slikken en minder perfectionistisch worden. 'En,' voegde hij eraan toe, 'zoek werk dat je leuk vindt, iets waar je blij van wordt en energie van krijgt. Ik denk dat deze baan je gewoon heeft leeggezogen, met al die reorganisaties en dat gekonkel en gedoe.'

Dat was het eerste redelijke en best begripvolle wat hij zei. Die woorden knoopte ik in mijn oren. Een paar weken later kreeg ik een vacature doorgestuurd van een vriendin bij wie ik mijn hart had uitgestort. 'Dit is het! Hier kan hij niets tegenin brengen,' schreef ze, met veel van die rollende lachsmileys erbij.

Ik moest ook lachen toen ik de functieomschrijving las. Om meer dan één reden. Allereerst sloot de baan perfect aan op mijn opleiding en interesses; het leek haast alsof hij speciaal voor mij was bedacht. En dan het salaris, ik wist meteen dat Ronald daar nooit nee tegen zou zeggen. Dat kwam me goed uit, want – en nu komt het – de baan bleek ook een fantastische kans om Ronald terug te pakken.

'Onze medewerkers wonen verspreid over Europa en werken vanuit huis. Circa een keer per maand komt het team een of enkele dagen bij elkaar, telkens in een andere stad. De bereid­heid en mogelijkheid om te reizen, ook om indien nodig een klant te bezoeken, is dus een vereiste.'

Bij het lezen van die laatste zin werd mijn lach grimmig. Ronald wilde zo nodig dat ik bleef doorwerken, nou, dan kon hij het krijgen ook. Die avond vertelde ik hem dat ik mijn droombaan had gevonden en meteen had gesolliciteerd. De functie-eisen liet ik nog even achterwege, maar ik noemde wel het salaris dat in de vacature stond.

Zoals verwacht reageerde hij zeer positief. 'Dat belooft wat,' zei hij glunderend, 'ik ga voor je duimen.'

En zowaar, een week later mocht ik op gesprek komen. Het klikte meteen tussen mij en de directeur. Op haar vraag of het reizen thuis geen problemen zou opleveren, verklaarde ik overmoedig: 'Geen enkel probleem. Mijn man steunt me enorm en als hij er niet is, wil mijn moeder altijd bijspringen.'

Het uitspreken van die woorden bezorgde me een duivels genoegen. Ronald en mijn moeder zijn als water en vuur, de gedachte dat zij ons huishouden zou komen bestieren, zou hem zeker doen gruwelen.

Ik was benieuwd naar zijn reactie. 'Als jij wil, heb ik de baan,' zei ik bij thuis­komst. Ronald keek me niet begrijpend aan. 'Waarom zou ik dat niet willen?' Ik legde hem uit dat ik een à twee keer per maand een paar dagen weg zou zijn, maar dat dat wat mij betreft geen probleem was. Als hij niet in staat zou zijn onze dochter van de opvang te halen en 's avonds thuis te zijn, was mijn moeder altijd bereid te komen logeren.

Ik moest echt mijn best doen om niet te gaan lachen bij het zien van zijn paniekerige blik. 'Nee, nee, nee,' zei hij zenuwachtig, alsof hij een groot onheil moest zien af te wenden. 'Komt goed, we komen er wel uit. Ik hoef heus niet altijd op kantoor te zijn en ik kan ook weleens eerder weg. Laten we eerst maar eens zien hoe het loopt. Jij hebt een baan, een fantastische baan nog wel, dat is het belangrijkste.'

Hij meende het oprecht, dat zag ik. En dat deed de verbolgenheid die ik nog altijd voelde iets afnemen. Deze baan is het mooiste wat me kon overkomen. Inhoudelijk is het werk boeiend en leerzaam en de arbeidsvoorwaarden zijn perfect.

Het thuiswerken vind ik een verademing – ik ben er voor de kinderen en hoef nooit meer te jagen – en het reizen is een heerlijke onderbreking, die ik in alle facetten probeer te benutten. Die teammeetings en klantbezoeken worden meestal aan het eind van de week gepland. Wat mij de mogelijkheid geeft om er een zaterdag aan vast te plakken.

Ik hou mijn reisprogramma bewust zo vaag mogelijk voor Ronald. Af en toe laat ik termen als 'verplicht avondprogramma' en 'etentje met prospect' vallen, zodat hij begrijpt waarom ik niet op vrijdagavond thuiskom. Intussen ben ik meestal al na de lunch vrij en geniet ik van een welverdiende vrije middag en avond.

En afhankelijk van de beschikbare vluchten of treintijden pak ik er vaak ook een deel van de zaterdag bij. Heerlijk! Uitslapen, een beetje winkelen, een mooie expositie bezoeken, het zijn cadeautjes voor mezelf die ik ook lekker voor mezelf hou. Maar het échte cadeau is de veran­dering thuis. Doordat Ronald nu 'gedwongen' meer tijd met de kinderen

De naam in dit artikel is gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in