Lara (54): 'Ik wil alleen wonen, zonder mijn man'

Als er nog liefde is, maar je ook op jezelf wilt. 

Hoewel ze na een huwelijk van 25 jaar nog altijd van haar man houdt, wil Lara (54) maar één ding: alleen wonen. 

'Ik bedacht het toen ik onze dochter hielp met verhuizen. We waren bijna klaar met inpakken en ik maakte nog even een inspectierondje door het huis. Het deed pijn aan mijn ogen. De muren, de vloeren, de keuken, de badkamer, de tuin... alles verkeerde in zo'n bedroevende staat. En dat terwijl ik 25 jaar geleden zulke leuke plannen met dit appartement had gehad...

'We hoefden het huis niet te verkopen, ik kon er zelf gaan wonen!'

Ineens schoot het door mij heen: waarom zou ik die plannen niet alsnog verwezenlijken? We hoefden het huis niet te verkopen, ik kon er zelf gaan wonen!

Ik werd meteen zo blij van het idee, dat het me verbaasde dat ik er nooit eerder op was gekomen. Ik zou mijn eigen leven kunnen leiden. De hele dag lezen, schilderen, tot diep in de nacht met vriendinnen praten. Ik zou overal gewoon naartoe kunnen fietsen of lopen, winkels, cafés, restaurants, en ik zou spontaan naar het museum, theater of de film kunnen gaan.

'Hoe onooglijk het appartement er op dat moment ook bijstond, het kon perfect worden' 

Hoe onooglijk het appartement er op dat moment ook bijstond, het kon perfect worden. Ik zou elke ruimte helemaal opnieuw verven en inrichten – misschien gooide ik er wel een kleine verbouwing tegenaan.

Dat dit plan juist op de dag dat Paulien ging samenwonen in me opkwam, vond ik wel apart. Het onderstreepte voor mij nogmaals hoe anders zij en ik zijn. Zo bewust als zij voor een leven samen met haar vriend koos, had ik dat nooit gedaan. Een aardje naar haar vaartje, zal ik maar zeggen. Voor Freek bestond er destijds ook maar één weg…

Geen kwaad woord over Freek hoor. Hij heeft mij altijd als een prinses behandeld

Geen kwaad woord over Freek hoor. Hij heeft mij altijd als een prinses behandeld. 'Your wish is my command,' zei hij altijd. Desondanks heb ik altijd vooral gedaan wat hij wilde, wat hij in zijn hoofd had. Waren mijn wensen misschien niet helder genoeg?

'Ik moest de boodschap heel goed zien te verpakken'

Ik betwijfelde of hij ook nog zo genereus zou reageren als ik de wens om na 25 jaar huwelijk op mezelf te gaan wonen wél helder zou weten te formuleren. Ik was bang hem ermee te kwetsen, misschien zou hij zelfs denken dat ik op een scheiding aanstuurde. Ik had het er nooit over gehad; ik kon me voorstellen dat hij zich af zou gaan vragen waar ik het allemaal nog meer nooit over had gehad. Ik moest de boodschap dus heel goed zien te verpakken en die helderheid maar voor later bewaren.

'Ik noemde het dus een pied-à-terre en legde de nadruk op de woorden 'tijdelijk'

Ik noemde het dus een pied-à-terre en legde de nadruk op de woorden 'tijdelijk', 'even' en 'adempauze' en vooral ook op 'houden van' en 'niet kwijt willen'. Desondanks kwam hij telkens uit bij dezelfde vraag: “Maar waarom wil je dan bij me weg?”. En dan legde ik hem geduldig nog een keer uit dat ik niet bij hem weg ging, maar dat ik na 25 jaar drukte – ons gezin met drie kinderen, het bedrijf aan huis, de zorg voor zijn ouders – een enorme behoefte had aan alleen zijn, in mijn eigen omgeving, met mijn eigen spullen.

“Maar dit is toch jouw omgeving? Dit is toch allemaal van jou?”, zei hij, terwijl hij vertwijfeld om zich heen gebaarde.

'Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik ben toegevoegd aan zijn leven'

Ik weet dat hij er zo over denkt, voor hem bestaat er geen onderscheid. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik ben toegevoegd aan zijn leven. Alles was er al; het huis – een verbouwde boerderij dat al drie generaties in de familie was – en het bedrijf – door zijn vader als hobby gestart en door Freek uitgebouwd tot een grote, professionele onderneming. Samen iets kopen, samen ergens opnieuw beginnen, samen iets opbouwen; het was nooit in hem opgekomen – en dus ook niet in mij.

'Toen ik Freek leerde kennen, woonde ik nog heel studentikoos op een benauwd zolderkamertje'

Maar wat had ik graag eerst nog even op mezelf gewoond. Toen ik Freek leerde kennen, woonde ik nog heel studentikoos op een benauwd zolderkamertje met een gedeelde douche, toilet en keuken. Maar met mijn vaste contract en goede starterssalaris was de weg naar een koophuis geopend, dus daar was ik driftig naar op zoek. 

'Toen we dit benedenhuis binnenliepen, wist ik dat het voor mij was'

Freek zocht vrolijk met mij mee. Hij had absoluut geen haast met samenwonen of trouwen en wist in die tijd de geneugten van de stad nog zeer te waarderen. Vooral het idee dat hij na een avondje met vrienden bij mij kon crashen, stond hem aan. Ik weet niet hoeveel huizen we bezichtigd hebben, maar toen we dit benedenhuis binnenliepen, wist ik dat het voor mij was. 

Ik was zó opgewonden. In de zes maanden tussen het tekenen van het voorlopige koopcontract en de overdracht was ik zelfs in mijn dromen nog bezig met het maken van moodboards en het samenstellen van kleurkaarten. En elk weekend liepen Freek en ik stad en land af op zoek naar de perfecte bank of eettafel. We maakten er echte uitstapjes van, vaak met een spontane overnachting in een leuk hotelletje – zo spontaan dat ik niet altijd de pil bij me had…

'Dan begonnen we toch gewoon wat eerder aan onze gezamenlijke toekomst?'' 

Mijn zorgeloosheid kwam me duur te staan. Vlak voordat ik de sleutel zou krijgen van het huis waar ik zo naar uitkeek, bleek ik zwanger. Ik kon niets anders dan huilen. Freek stond er beteuterd bij. Hij begreep niet waarom ik zo verdrietig was. Een zwangerschap was toch iets moois? En we hielden toch van elkaar? Nou, dan begonnen we toch gewoon wat eerder aan onze gezamenlijke toekomst?

'De boerderij was 'de perfecte plek' om een kind groot te brengen'

Ik was zo overweldigd door de onverwachte verwikkelingen – en waarschijnlijk ook door de hormonen – dat ik de regie volledig aan Freek overliet. Hij bepaalde dat ik op de boerderij – “de perfecte plek om een kind groot te brengen” - zou komen wonen. Op mijn tegenwerpingen dat ik daar zonder rijbewijs vast zou komen te zitten en nooit zelfstandig op mijn werk zou kunnen komen, antwoordde hij dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, hij zorgde wel voor het inkomen. “En het huis, wat doen we met mijn huis?” vroeg ik…

'Eindelijk kan ik het leven leiden waar ik me destijds zo op verheugde'

Als hij in een glazen bol had kunnen kijken, had hij misschien tegen me gezegd het huis snel door te verkopen. Maar dat deed hij niet. Het leek hem slim om het huis aan te houden. We konden het verhuren en later zouden onze kinderen er kunnen wonen als ze in de stad zouden gaan studeren. Voor die beslissing ben ik hem 25 jaar na dato ontzettend dankbaar. Eindelijk kan ik het leven leiden waar ik me destijds zo op verheugde. Officieel woon ik nog altijd bij Freek en is mijn verblijf in de stad slechts tijdelijk, bedoeld om even tot mezelf te komen. Alleen door het zo te formuleren kon ik Freek overtuigen en hoefde ik niets te forceren.

'Waar ik, tot mijn eigen verrassing, ook enorm van geniet, is onze nieuwe relatiestatus'

Maar wat mij betreft, is dit hoe we het de rest van ons leven gaan doen. Ik geniet met volle teugen van de stad en mijn vrijheid. En waar ik, tot mijn eigen verrassing, ook enorm van geniet, is onze nieuwe relatiestatus. Het is bijna net als in het begin. We bellen veel met elkaar, we maken afspraakjes, af en toe komt hij eten, soms blijft hij slapen. En het leukste is: als we nu samen zijn, hebben we alle aandacht voor elkaar.

'Ook hij lijkt zich dus vrijer en onafhankelijker te voelen'

Ik heb het idee dat Freek er stiekem ook van geniet. Hij zal het niet uit zichzelf zeggen - en om de goden niet te verzoeken, vraag ik er ook maar niet naar - maar ik merk het aan hoe hij naar me kijkt, aan zijn ontspannen manier van doen en aan de plannen die hij maakt. Zo gaat hij deze zomer samen met onze zoons een huttentocht door de Alpen maken en wil hij volgend voorjaar een goede vriend in Amerika bezoeken. Allemaal dingen waar hij al jaren over fantaseerde, maar die er nooit van kwamen. Ook hij lijkt zich dus vrijer en onafhankelijker te voelen.

'De jongens snappen het, die houden zich er wijselijk buiten'

Onze kinderen zijn volwassen, aan hen hoeven wij geen verantwoording meer af te leggen. De jongens snappen dat, die houden zich er wijselijk buiten. Alleen bij Paulien wil het er niet in - en dat steekt ze niet onder stoelen of banken. Dat stoort mij aan een kant enorm, want waar bemoeit ze zich mee? Aan de andere kant... het dwingt Freek wel tot het bekennen van kleur.

'Misschien begint hij inderdaad te beseffen dat deze situatie eigenlijk best ideaal is'

“Dit leidt toch nergens toe?” zei ze laatst korzelig. Terwijl ik een vermoeide zucht onderdrukte, begon Freek onbedaarlijk te lachen. Dat verraste mij en gaf mij hoop. Ja, misschien begint hij inderdaad te beseffen dat deze situatie eigenlijk best ideaal is, voor ons allebei.'

Om privacyredenen zijn de namen veranderd. Deze aflevering van Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2021

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in