Joyce (54): 'Ik kan niet kiezen tussen mijn twee nieuwe liefdes'

Joyce (54) wilde er één, maar kreeg twee nieuwe liefdes. Voordat de situatie in haar gezicht ontploft, wil ze haar keuze maken.

‘Als je me vijf jaar geleden had verteld dat er niet één, maar twéé nieuwe mannen in mijn leven zouden verschijnen – en dan ook nog eens tegelijkertijd –, had ik je hartelijk uitgelachen.

Want 1. Ik was bijna vijftig en net door mijn toenmalige man ingeruild voor een jongere versie van mezelf, waardoor ik serieus dacht dat ik niet meer meetelde. En 2. ‘Monogaam’ en ‘trouw’ stonden al bij mijn geboorte in kapitalen op mijn voorhoofd geschreven.

De scandaleuze situatie waarin ik me nu bevind, is dus totaal out of character. Ik ben geen femme fatale die met mannen speelt, ik ben een gescheiden vrouw die na een aantal eenzame jaren eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om op zoek te gaan naar wat liefde en warmte, in de vorm van iemand om leuke dingen mee te doen en misschien zelfs oud mee te worden. Eén iemand, welteverstaan, niet twee. Maar het liep anders.

Zonder dat ik er erg in had, anders had ik natuurlijk wel ingegrepen – hoewel ik niet zou weten wanneer ik dat had moeten doen. Ik wist niet beter of het spoor met mijn eerste serieuze match was doodgelopen. Hij was na het stuklopen van zijn huwelijk te snel met daten begonnen, zei hij, nadat we het een aantal weken leuk hadden gehad samen. Hij had meer tijd nodig om een en ander te verwerken. Pijnlijk, maar begrijpelijk – en heel gezond, vond ik. Eerst je eigen rotzooi opruimen, dan pas aan een nieuwe relatie beginnen.

Met een zwaar hart, maar met frisse moed was ik verder gaan kijken. Dit soort teleurstellingen hoorde er nu eenmaal bij, vertelde ik mezelf. Daar moest je niet te lang bij stilstaan. En dat werkte, want al na een paar weken trof ik een andere leuke man in de online jungle aan. Ik voelde me een ongelooflijke geluksvogel. Man nummer twee was niet alleen superleuk en lief, maar ook honderd procent beschikbaar.

We liepen niet te hard van stapel. We hebben allebei kinderen in de middelbare schoolleeftijd en wilden niet dat zij op wat voor manier dan ook last zouden ondervinden van onze relatie. Het liefst spraken we daarom op momenten af dat ze bij hun andere ouder waren.

Na mijn avontuur met man nummer één had ik me bovendien voorgenomen niet meer zo snel met een nieuwe man het bed in te duiken. Want als dát fijn is, dan ben je hopeloos verloren, zeker als je jaren geen seks hebt gehad. De seks met man nummer één smaakte zo goed, dat ik het liefst hele weekenden met hem in bed doorbracht. Het was bijna een soort verslaving – met alle afkickverschijnselen van dien nadat hij zich uit mijn leven had teruggetrokken.

Met man nummer twee wachtte ik dus totdat ik zeker wist dat hij een blijvertje was. Helaas viel het, toen het er uiteindelijk van kwam, een beetje tegen. Er was totaal geen vuurwerk. Maar, zei ik tegen mezelf, misschien had ik na mijn ervaring met man één wel veel te hoge verwachtingen gehad. Zonder vers vergelijkingsmateriaal zou ik de seks waarschijnlijk prima hebben gevonden. Ik probeerde maar niet meer te vergelijken en erop te vertrouwen dat het wel zou verbeteren. Hij was van goede wil en op alle andere vlakken klikte het uitstekend tussen ons, dus op dat vlak zou het ook wel goed komen.

Maar toen kreeg ik ineens een appje van man nummer één... Alleen al bij het zien van zijn naam op mijn telefoonscherm sloeg mijn hart een slag over. De inhoud van zijn bericht maakte de verwarring compleet.

Hij had alles geregeld met zijn ex, hij was verhuisd, het ging goed met zijn kinderen, zijn werk liep op rolletjes, kortom: hij had zijn leven op orde, er was ruimte voor een nieuwe liefde. En hij hoopte uit de grond van zijn hart dat ik hem nog een kans wilde geven, want ik was geen moment uit zijn gedachten geweest.

Natuurlijk was ik sceptisch. Je laat iemand die je zwaar teleurgesteld heeft niet zomaar weer toe in je leven. Al begreep ik zijn beweegredenen, ik had hem leren kennen als een onberekenbaar persoon. Een andere kant van hem kende ik niet, dus ik durfde er niet klakkeloos van uit te gaan dat die bestond.

Maar ja... Terugdenkend aan onze geweldige nachten sloeg de opwinding toe. Ik kon de verleiding niet weerstaan, ik móést hem zien! Om het schuldgevoel, dat natuurlijk onmiddellijk de kop opstak, te beteugelen, bedacht ik dat het misschien juist goed was om af te spreken.

Nu ik niet meer verliefd op hem was, zou ik hem zien zoals hij werkelijk was en wat er nog restte aan gevoelens achter me kunnen laten. Dan zouden de misschien wel veel te rooskleurige herinneringen aan onze seks me ook niet meer in de weg zitten in mijn nieuwe relatie, die veel bestendiger was dan wat ik ooit met deze man zou kunnen opbouwen.

Maar zodra ik hem zag, verloor mijn verstand het hopeloos van wat ik eerst nog ‘restgevoelens’ had genoemd. Hij was nog veel leuker dan ik me hem herinnerde! Uit zelfbescherming had ik een enigszins slap figuur van hem gemaakt, iemand die met alle winden meewaait, niet weet wat hij wil. Maar hij oogde zo krachtig en zelfbewust.

Hij ging zichtbaar niet meer gebukt onder een emotionele last en hij keek me gedurende de hele avond open en eerlijk in de ogen. Dat gaf me een heerlijk, maar tegelijkertijd ook héél slecht gevoel. Deze man was uit het juiste hout gesneden, iemand op wie je kunt vertrouwen en bouwen. Mijn gedachtes over hem waren niet eerlijk geweest, hij verdiende beter.

Ik zei net dat ik niet zou weten wanneer ik had moeten ingrijpen. Maar dit was toch wel het moment. Het moment waarop ik eerlijk had moeten vertellen over de andere man in mijn leven. Maar ik durfde niet. Ik was bang voor de consequenties. Stel dat hij meteen weg zou lopen. Dan zou ik niet meer de kans hebben om uit te zoeken met wie ik verder zou willen.

Daarbij, ik had helemaal geen zin in ingewikkelde toestanden, in twee mannen die naar mijn gunsten zouden gaan dingen en met elkaar zouden gaan zitten concurreren. Dat zou zo veel stress opleveren en het zou ze er allebei niet leuker op maken. Nee, dan konden ze maar beter niet van elkaars bestaan weten.

Van de reserves waarmee ik met een ontmoeting had ingestemd, was na die avond niets meer over. En ook het voornemen om niet met hem het bed in te duiken, sneuvelde die avond nog.

De volgende dag keek ik mezelf vertwijfeld aan in de spiegel. Wat nu? Ik was duidelijk weer smoorverliefd op man één, maar bij de gedachte dat ik man twee zou moeten opgeven, moest ik meteen huilen. Er was iets aan de hand wat ik nooit voor mogelijk had gehouden: ik was verliefd op twee mannen tegelijk!

Mijn geluk is dat man twee er al aan gewend was mij maar één of twee keer per week te zien. Daardoor heb ik nog vijf dagen per week over om met man één af te spreken zonder dat man twee argwaan krijgt. Voor mijn zoon hoef ik het niet te laten, is me inmiddels wel duidelijk. Die zit of op zijn kamer te gamen of bij vrienden te chillen. Wat ik doe of waar ik ben interesseert hem geen hout.

De dagen dat ik met man twee ben, denkt man één dat ik bij zoonlief wil zijn of met vriendinnen op stap ben. Het is voor mij dus eigenlijk ontzettend makkelijk om twee relaties te hebben. Er is geen haan die ernaar kraait.

Maar ja, het kan natuurlijk niet. Mijn twee mannen denken allebei dat ze de enige zijn. En er zal een moment komen dat een van de twee meer wil: op reis, samenwonen, trouwen. Voordat het zover is, moet ik toch echt mijn keuze hebben gemaakt. Want ik weet één ding zeker: als ze erachter komen dat ik ze al die maanden heb bedrogen, blijf ik met lege handen achter.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in