Irene (45): 'Sinds ik gezond leef, voel ik me niet meer thuis bij mijn oude vrienden'

Hoe een nieuwe leefstijl een wissel kan trekken op je oude contacten

Irene (45) nam tijdens de pandemie resoluut afscheid van haar ongezonde gewoonten. Maar haar vrienden kunnen daar geen waardering voor opbrengen.

‘Het onbehagen is absoluut wederzijds. Zodra ik begin over mijn stokpaardje, mijn nieuwe lifestyle, verandert de sfeer direct. Kregelige blikken, vermoeide zuchten, demonstratieve desinteresse; je moet wel heel ongevoelig zijn, wil je dat allemaal niet opmerken.

Pijnlijk, want ik heb het hier over echt heel goede vrienden. Mensen met wie ik al zeker twintig jaar intensief omga, met wie ik zo’n beetje alles deel – mijn familie in de grote stad als het ware. Ik dacht dat de onderlinge banden inmiddels onverwoestbaar waren, dat alleen heel extreme dingen nog tot een verwijdering zouden kunnen leiden, maar een gezond leven?

'Zij storen zich aan mijn ‘zendingsdrang’, zoals zij het noemen'

Mijn vrienden zullen tegenwerpen dat het daar niet om gaat. Zij storen zich aan mijn ‘zendingsdrang’, zoals zij het noemen. Maar dat is het niet, ik wil gewoon dat ze het snappen. Sinds ik ben gestopt met drinken en snoepen en allerlei andere ongezonde gewoontes, voel ik me beter dan ooit. Dat wil ik delen. Ik gun het ze dat ze dit ook gaan ervaren. Iedereen wil toch gezond zijn, zich goed voelen?

Ik ben niet gek, natuurlijk begrijp ik de irritatie. Wie ben ik om te bepalen wat zij willen? Ze hadden er bij mij twee jaar geleden ook niet mee moeten aankomen. Ik had een prima leven, waarom zou ik iets veranderen? Maar toen kwam corona en zat ik ineens 24/7 thuis. Een geheel nieuwe ervaring. Tot maart 2020 was thuis voor mij de plek waar ik elke doordeweekse ochtend gehaast mijn ontbijt naar binnen propte, waar ik me omkleedde tussen sport, werk en afspraken door en waar ik ’s avonds laat neerplofte in mijn bed – langer dan acht uur achter elkaar was ik er zelden.

'De eerste dagen van de lockdown voelde ik me als een opgesloten wild dier'

Nu word ik bij de herinnering alleen al moe, maar destijds vond ik mijn leven helemaal niet vermoeiend. Ik was heel happy met mijn dynamische baan en bruisende sociale leven. De eerste dagen van de lockdown voelde ik me als een opgesloten wild dier. Ik herinner me dat ik via Zoom tegen collega’s klaagde dat ik gek werd in huis, dat ik mijn energie niet kwijt kon.

Pas later begreep ik dat het geen energie was, maar onrust. Ik was altijd zo aan het rennen, zo continu in beweging, dat het gewoon nog na golfde. Zoals je als tiener uit een of andere heftige kermisattractie stapt en nog helemaal draaierig en giechelig alweer in de rij gaat staan voor de volgende rit. Maar nu was er geen volgende rit. En daardoor was ik gedwongen de storm binnen in mij, die chronische adrenalinerush, uit te laten woeden. Ik moest afkicken!

'Hoe meer ik vertraagde, hoe meer ik wilde slapen'

Toen ik onder ogen zag dat mijn jachtige manier van leven eigenlijk een soort verslaving was, besloot ik me niet meer te verzetten en ging ik cold turkey. Dat was het moment waarop ik begon te voelen hoe vreselijk moe ik was. Hoe meer ik vertraagde, hoe meer ik wilde slapen.

Gelukkig kon dat gewoon. Mijn werk had ik – lang leve het thuiswerken! – steeds ruimschoots voor vijf uur af, dus de avonden waren voor mezelf. Mijn bed werd mijn beste vriend, zeker nadat ik online een heel comfortabel topmatras en zalig beddengoed had besteld. Ik sliep als een os en dat deed me zo goed!

'En ik kreeg energie, energie die ik besloot in te zetten om mijn ongezonde gewoonten aan te pakken'

Niet alleen ging ik me beter vóélen, ik ging er ook veel beter uitzien. Er ontstond ruimte in mijn hoofd, ruimte om na te denken en mezelf en de manier waarop ik leefde te evalueren. En ik kreeg energie, energie die ik besloot in te zetten om mijn ongezonde gewoonten aan te pakken. Ik begon met mijn eetpatroon. Ik verklaarde zoete en zoute snacks én de afhaal taboe en besloot elke dag zowel mijn lunch als mijn avondeten vers te bereiden. Dat vond ik geen grote opgave, want ik ben dol op koken en nu had ik er alle tijd voor.

'Mijn vrienden organiseerden af en toe Zoomborrels'

Ik stelde ook een beweegregime in. Elke ochtend een uurtje wandelen en na het werk een online yoga- of pilatesles. Ook mijn alcoholgebruik was een belangrijk aandachtspunt. Ik was het zo gewend elke avond te drinken, dat ik daar ook nadat de lockdown was afgekondigd lustig mee was doorgegaan. Mijn vrienden organiseerden af en toe Zoomborrels. Dat hield in dat we voor het oog van de camera allemaal tegelijkertijd een fles wijn openden, het glas hieven en vervolgens net zolang online bleven tot de bodem van de fles in zicht was.

'Zes verblufte gezichten in een keurig raster, zo komisch'

De eerste paar keer vond ik dat best gezellig – in ieder geval beter dan in m’n eentje drinken. Maar op mijn nieuwe gezonde pad was geen plek meer voor alcohol. Bij de eerstvolgende online borrel verscheen ik dan ook niet met een fles wijn, maar met een fles water en een pot thee in beeld. Ik had een screenshot moeten maken. Zes verblufte gezichten in een keurig raster, zo komisch.

'Het was toch een borrel?! Hoezo kwam ik dan met water aanzetten?'

Maar op dat moment kon ik er niet om lachen. Ik kreeg totaal geen support. Erger nog, ik kreeg de wind van voren. Het was toch een borrel?! Hoezo kwam ik dan met water aanzetten? Alsof zij er last van hadden! Uiteindelijk legden ze zich mokkend neer bij mijn drankkeuze, maar het was wel de laatste Zoomborrel waar ik bij was.

De keren erna meldde ik me af met een smoesje. Ik had leukere dingen te doen dan op een scherm toekijken hoe mijn vrienden langzaam maar zeker dronken werden. Helaas kan ik die aanblik in het echte leven minder makkelijk vermijden. Mijn vrienden zijn na die eerste lange lockdown op de oude voet verdergegaan. Er is dus altijd drank als we elkaar ontmoeten, waar, wanneer en in welke samenstelling dan ook.

'Het lukt mij met mijn nuchtere hoofd niet om mee te doen aan een zogenaamd ‘diepzinnig’ gesprek'

En dat zorgt dus voor behoorlijk wat ongemak, aan beide kanten. Ik vind het verschrikkelijk om te merken dat het niveau van de gesprekken daalt naarmate de flessen leger raken. Het lukt mij met mijn nuchtere hoofd niet om mee te doen aan een zogenaamd ‘diepzinnig’ gesprek, terwijl ik alleen maar onzin hoor. En als mijn vrienden het uitgieren van de lach, heb ik vaak geen grap gehoord.

Mijn vrienden vinden mij ongezellig als ik geen drankje van ze aanneem. Ik denk dat ze mijn weigering opvatten als verkapte kritiek op hun keuzes. In dat opzicht kan ik me best voorstellen dat het ontzettend confronterend voor ze is als ik over mijn nieuwe lifestyle begin te praten. Dat komt misschien over als een directe aanval. Terwijl ik dat dus echt niet zo bedoel. Ik ben gewoon superenthousiast.

'Soms kan ik me op zo’n moment niet inhouden en begin ik te preken'

Maar eerlijk is eerlijk, soms slaat mijn enthousiasme om in agressie. Als ik het woord ‘spelbreker’ hoor bijvoorbeeld, of ‘dominee’. Het wordt meestal grappend gezegd hoor, met een dikke knipoog erbij, maar intussen... Ik word dan zó giftig. Soms kan ik me op zo’n moment niet inhouden en begin ik te preken. Over de gevaren van alcohol, stress, suiker, roken en noem al die ellende maar op.

'Ik verdenk ze er nu zelfs van dat ze een nieuwe appgroep hebben aangemaakt'

Ik had nooit kunnen bedenken dat mijn positieve keuzes zulke negatieve gevolgen zouden hebben. Ik voel me alleen tussen mijn vrienden. Ik verdenk ze er nu zelfs van dat ze een nieuwe appgroep hebben aangemaakt, eentje zonder mij. Vroeger kwamen in onze vriendenapp namelijk dagelijks voorstellen voor barbecues, borrels en dergelijke voorbij. Nu zie ik alleen nog maar de plichtmatige uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes en berichten over onze jaarlijkse vakantie.

'Betekent mijn keuze voor gezond het afscheid van een dierbare vriendengroep?'

Ik probeer mezelf wijs te maken dat het door corona komt dat er zo weinig actie is, maar het zit me niet lekker. Word ik langzaam maar zeker uit de groep gestoten? Betekent mijn keuze voor gezond het afscheid van een dierbare vriendengroep? Aan de andere kant: hoe dierbaar zijn die vrienden mij nog als geen van hen mijn keuzes respecteert? Ik heb me voorgenomen het antwoord op deze vragen niet af te wachten en me alvast te richten op het maken van nieuwe vrienden, vrienden die wél waardering kunnen opbrengen voor mijn gezonde levensstijl.’

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2022. Om privacyredenen is de naam gefingeerd. Illustratie (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in