Eva (51): 'Mijn vriendin heeft mijn huwelijk gered'

Eva en haar man waren het erover eens dat hun huwelijk ten dode was opgeschreven. Tot een goede vriendin aanklopte voor hulp.

‘Mijn beste vriendin Els heeft zonder het te weten mijn huwelijk gered, echt. En ze heeft werkelijk geen idee. Ik wil haar ook niet uit de droom helpen, want voor haar waren mijn man en ik namelijk het voorbeeld van een goede relatie.

Als ik haar zou vertellen dat Max en ik op het punt hebben gestaan om uit elkaar te gaan, zou haar hele wereldbeeld aan diggelen liggen. Ze noemde ons vaak haar ‘hoop in bange dagen’, vooral in de periode dat ze in scheiding lag.

Dat was een hel voor haar. Onze relatie is in haar ogen precies zoals een relatie zou moeten zijn. Dat zei ze al toen Max en ik elkaar net hadden gevonden. Ze was ook getuige op ons huwelijk. Ik weet nog dat ik dacht: met zo’n supporter moest dat wel een succes worden.

Dat was het ook jarenlang. Het rotsvaste vertrouwen dat Els in ons had, was wel ergens op gebaseerd. Ook Max en ik hadden er alle vertrouwen in, misschien wel te veel. We beschouwden onze relatie als een onverwoestbaar fundament, als iets waar we geen omkijken naar hadden.

Dat was een heerlijk en veilig idee dat ons heel veel vrijheid gaf, maar het maakte ons ook onachtzaam. We waren niet bedacht op de werking van de tijd. Er is nooit iets dramatisch voorgevallen tussen Max en mij. Was dat maar zo geweest, dan waren we misschien eerder wakker geschud. Maar we groeiden eigenlijk ongemerkt uit elkaar.

Toen we ons dat realiseerden, waren we niet eens geschokt, juist omdat het zo geleidelijk was gegaan. We raakten niet in paniek, voelden geen schreeuwend verdriet, alleen verwarring. We begrepen gewoon niet wat er gebeurd was en hoe het kon dat we het niet hadden gemerkt. Hoe konden we zo van elkaar afdrijven, wanneer waren we elkaar kwijtgeraakt?

We gaven elkaar de schuld, het was een en al verwijten over en weer. ‘Volgens mij denk jij dat ik nog altijd dat meisje van toen ben!’ ‘Ik heb niet de indruk dat jij weet wat mij bezighoud!’ – geciviliseerd en verstandelijk, waardoor de afstand tussen ons alleen maar groter werd.

Er zat nog maar één ding op, concludeerden we al snel: de laatste banden doorknippen en uit elkaar gaan. In relatietherapie zagen we geen heil, dat was een gepasseerd station. Maar toen bleek Els onze relatietherapeut. Zonder het te weten.

Ze woonde na haar scheiding tijdelijk bij ons in; haar moeder was in die periode ook nog overleden en ze was een emotioneel wrak. Er waren veel problemen over de omgangsregeling met de kinderen en ze stond op het punt van instorten.

Max en ik namen haar met liefde op. Toen ze bij ons op de stoep stond omdat ze niet wist waar ze anders heen moest, was ze kapot van verdriet. Dat raakte mij en Max heel erg. Ik heb Max lang niet zo aangedaan en zorgzaam gezien. Hij bracht Els’ spullen naar boven, maakte de logeerkamer in orde en kondigde aan dat hij boodschappen ging doen voor het eten. Voor iemand die niet wist hoe ons huwelijk ervoor stond was het niet meer dan een huis-tuin-en-keukenmededeling, maar voor mij betekende het meer.

Samen eten hadden we al heel lang niet echt meer gedaan. Ik vond het een lastig vooruitzicht om voor Els te doen alsof alles koek en ei was tussen Max en mij, maar zij had zoveel aandacht nodig dat het allemaal als vanzelf ging die eerste avond.

Bij ons kon ze haar verhaal kwijt. Ook haalden we herinneringen op en zo werd verdriet soms afgewisseld met vrolijk gelach en was het vertrouwd en gezellig met goed eten en een glas wijn erbij. Zij deed haar verhaal, maar vroeg ons ook van alles, over familieleden, vrienden... Omdat ze het niet direct over onze relatie had, konden we vrij onbevangen antwoord geven op haar vragen.

En zo kreeg ook ik heel veel nieuwe informatie over Max. Hij vertelde aan Els dingen waar ik echt geen weet van had en hij deed uitspraken die ik nooit eerder uit zijn mond had horen komen. Hij verraste me op een heel positieve manier – ik vond hem gegroeid en wijzer geworden.

Het maakte me nieuwsgierig. En hij had hetzelfde. Als ik iets vertelde, was het vaak Max die verder vroeg. De gesprekken die zo ontstonden, waren wezenlijk en inspirerend. En ze gaven me een warm gevoel. Net als zijn zorgzaamheid richting Els.

Hij was altijd al oprecht betrokken geweest bij mijn familie en vrienden, dat vond ik zo bijzonder aan hem. Op de laatste avond dat Els bij ons logeerde, vroeg ze naar ons trouwalbum. Ze wilde in die verdrietige periode graag iets moois, iets gelukkigs zien.

Daar zaten we dan, met zijn drietjes op de bank met onze trouwfoto’s. Max en ik hadden er grote moeite mee om te kijken, maar we trokken nog een fles wijn open en gingen steeds meer op in wat we zagen. We vertelden anekdotes en kregen op zeker moment de slappe lach.

Toen Els naar bed ging, bleven Max en ik een beetje verbouwereerd achter. En toen zei hij ineens dat we misschien wel te snel de handdoek in de ring hadden gegooid, dat we iets heel moois hadden samen en dat we best wat meer ons best hadden kunnen doen om dat terug te vinden.

Het was een regelrechte ommekeer, alsof ineens tot ons doordrong wat we aan het doen waren. We besloten die avond om nog eens goed over onze relatie na te denken. Tijdens een lange wandeling wilden we alvast een beginnetje maken met het klaren van de lucht. Maar eigenlijk was die al geklaard. De dagen dat Els bij ons was, waren stiekem een soort relatietherapie geweest.

Max en ik zijn haar ontzettend dankbaar, al heeft ze het natuurlijk niet bewust gedaan. Wel vragen we ons allebei af of ze misschien meer wist van onze situatie dan ze liet blijken. De timing was bijna té goed. Maar misschien heeft haar eigen verdriet haar simpelweg gevoeliger gemaakt voor de pijn van anderen.

Van ons in dit geval. Misschien dat ik het haar ooit, als zij zelf weer gelukkig is, ga vragen. Als het zo blijkt te zijn dat ze ons ondanks haar eigen sores bewust heeft willen helpen, dan zou ik haar op mijn blote knieën willen bedanken. Want ze heeft hoe dan ook mijn huwelijk gered.’ 



Foto (c) Getty Images. Dit artikel heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan, de namen in dit artikel zijn gefingeerd (c) Nouveau DPG Media 2022.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in