Eens per maand verandert Francine (47) voor één nacht in een man

Francine (47) verandert eens per maand in een... man. En hoewel ze ook gelukkig is met haar echtgenoot en kinderen, kan zij haar dubbelleven niet met hen delen. Het verlangen hen toch deelgenoot te maken van haar escapades wordt echter steeds groter. 'Ik wil zo graag gezien worden.'

Tekst: Ursula van Riel

 

‘Ik weet dat het vreemd klinkt, maar zo’n kraakhelder wit overhemd aantrekken, mooie manchetknopen erbij, klassieke zijden stropdas… Daar word ik al helemaal gelukkig van. Ik vóél me dan gewoon iemand anders worden. Ook vanbinnen.

Er lijkt een last van me af te vallen. Ik voel me vrijer, losser, en tegelijkertijd gaat er een enorme stoot adrenaline door me heen. Francine de moeder, de vrouw, de vriendelijke collega die altijd alles zo fijn regelt, is heel ver weg.

Voor haar in de plaats is Edouard gekomen, een type man dat ik voor mezelf omschrijf als een deugniet met een gouden hart. Charmant, sterk aanwezig, tikje mysterieus...

Die man ben ik één avond in de maand. Dan vertrek ik met mijn weekendtas naar Utrecht, zogenaamd voor een gezellige meidenavond met mijn vriendin Lydie. En daar is op zich weinig aan gelogen; Lydie en ik gáán ook uit. Maar wel naar een feestje van onze cross-dressers club.

Drag queens en drag kings, zoals Lydie en ik, uit heel Nederland komen daarnaar toe. Ontzettend leuke avonden zijn het; er zijn performances, we dansen en drinken gezellig wat en we hebben een hoop lol. Maar het is bovenal de sfeer die er hangt op zulke avonden: die is zo fantastisch.

Je bent met geestverwanten onder elkaar. Iedereen behandelt elkaar met respect, er wordt niemand nagekeken of uitgelachen. Je hebt soms ontzettend persoonlijke gesprekken met elkaar en ja, hier en daar wordt er geflirt, maar op een heel onschuldige manier.

Mij gaat het er zeker niet om, iemand te versieren, man of vrouw. Ik kan niet ontkennen dat ik als Edouard een lichamelijke en geestelijke opwinding voel, maar die is niet per se seksueel getint.

Het gaat mij echt om de rol, om het even man-zijn. Liever gezegd: om Edouard te zijn. Hij lokt een bepaald soort nonchalant gedrag uit bij me; ongegeneerd wijdbeens zitten, hard lachen en praten, bij voorkeur met een whisky’tje in mijn hand.

Edouard heeft iets mediterraans; mooi pak, goeie geur, gouden zegelring, haar achterover gepommadeerd. Heerlijk vind ik dat. Als Francine moet ik me al genoeg inhouden.

In mijn dagelijkse leven ben ik gewoon een schoolpleinmoeder, die ’s zondags langs de lijn staat om haar zoons bij voetbal aan te moedigen en die thuis de uniformen van het hele team wast.

Ik werk drie dagen in de week op een accountantskantoor, waar ik redelijk onzichtbaar ben. Het is absoluut geen slecht leven, maar je eens even helemaal laten gaan: nee, dat past daar niet in.

Die ene vrijdagavond in de maand, die is dus helemaal van mij. Dan transformeren Lydie en ik in twee goedgeklede, een tikje overmoedige kerels. Ruim twee jaar doe ik dat nu en het bevalt zo goed, dat ik eigenlijk veel vaker zou willen gaan.

Ik weet nog goed hoe dat de eerste keer ging, dat Lydie me meenam. Toen stond ik zelf ook wel even gek te kijken, hoor. Wij kenden elkaar van een wandelclub. Maar van dat wandelen met die hele groep hadden we allebei al snel genoeg; wij gingen er liever met zijn tweeën of in kleine groepjes op uit.

Tijdens die lange tochten praat je over van alles samen, ook over heel persoonlijke onderwerpen. Zo vertelde Lydie op een dag over haar “hobby”, travestie.

Zij is er heel open over; ze heeft dan ook geen kinderen en haar vriend vindt het prima. Op dat moment dacht ik niet onmiddellijk: “O, dat wil ik ook!” Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Het duurde daarna zeker nog een halfjaar voordat ik voor het eerst meeging naar een cross-dressing-avond. Ik moest toch een drempel over; wat zou ik daar tegenkomen, was ik er niet veel te verlegen voor?

Uiteindelijk heeft Lydie me overgehaald en ben ik, gewoon in een wijde spijkerbroek en een sweater, gegaan. Nou, ik werd meteen warm ontvangen. Niemand die me als een indringer beschouwde, maar ook niemand die zich luidruchtig opdrong – waar ik in mijn hart een beetje bang voor was geweest.

En als je dan in gesprek raakt met sommige mannen en vrouwen, hoor je hoe belangrijk zo’n bijeenkomst is voor de meesten. Van levensbelang soms, omdat ze zich nergens anders durven uiten. Mensen hebben de meest uiteenlopende achtergronden; van getrouwde mannen tot biseksuele vrouwen, van transgenders tot “gewone” cross-dressers zoals ik.

Ik ben altijd heteroseksueel en monogaam geweest. Sterker nog, ik ben getrouwd met de man die ik al tijdens mijn studie tegenkwam, Hans. Een schat van een man, goed voor mij en voor onze twee puberzoons.

We zijn nu achttien jaar bij elkaar en hebben ook altijd een redelijk goed seksleven gehad, hoewel het niet echt spannend was en is. Maar wat wil je, na zo veel jaren? Ik vind het veel belangrijker dat Hans me waardeert, het fijn vindt als ik het naar mijn zin heb. Daarom moedigt hij mijn vrijdagavondjes uit ook zo aan. Maar ja, hij heeft natuurlijk geen idee van de wereld waar ik me dan in begeef.

Hans is in alles het tegenovergestelde van mijn alter ego, Edouard. Ik heb weleens voorzichtig een balletje opgegooid, zo van: “Wist je dat er ook vrouwelijke travestieten zijn?”

Nou, dan lacht hij eens, met zo’n blik van: wat mensen al niet verzinnen! Niet bepaald de reactie die mij aanmoedigt om mijn verhaal te doen aan hem. En ik heb zo langzamerhand het punt bereikt waarop ik dat zó graag zou doen. Een dubbelleven leiden begint me op te breken. Alleen al het simpele feit dat ik geheimen heb voor Hans; dat vreet aan me.

In de meeste dingen zijn we juist open tegen elkaar. Dat ik mijn cross-dressing voor hem moet verstoppen, maakt dat ik me schuldig voel. Er hangt ook een zweem van groezeligheid over, juist doordat het geheim moet blijven.

En het ís niet groezelig, het is niet vies, integendeel. En het doet niets af aan mijn liefde voor Hans en mijn kinderen. Kon ik dat maar duidelijk maken. Maar ik durf het niet. Ik zou niet eens wéten hoe ik het aan de kinderen moet vertellen; ze zijn tóch al op een leeftijd dat ze zich overal voor schamen. Een moeder in een mannenpak is het laatste waar ze op zitten te wachten.

Het merkwaardige is: alles is tegenwoordig openlijk bespreekbaar. Van transgenders bijvoorbeeld, kijken de meeste mensen helemaal niet meer op. Het onderwerp is volop aanwezig op tv en in de bladen. Maar hoor jij weleens iets over drag kings? Ik niet.

Dat maakt het ook zo moeilijk om het onderwerp aan te kaarten. Er is niets om op in te haken, waardoor dat cross-dressen toch op een soort afwijking blijft lijken.

Het laatste wat ik wil, is de jongens verdriet doen. En eerlijk gezegd wil ik ook ons gezinsleven niet overhoop gooien. Die veiligheid wil ik niet kwijt en dat gebeurt misschien wel als ik voor mijn dubbelleven uitkom.

Afgewezen worden, daar ben ik uiteindelijk natuurlijk bang voor. Aan de andere kant heb ik ontzettende behoefte om mijn grenzen te verleggen als drag king.

Ook letterlijk; het lijkt me heel spannend om ook eens als man de stad in te gaan. Het uitgaansleven in, kijken hoe ik overkom als Edouard, hoe geloofwaardig mijn personage is.

Daar komt bij: ik wil weleens gewoon een nieuwe das kunnen kopen als ik daar overdag tegenaan loop als ik met Hans in de stad ben. Ik wil mijn Edouard-kleding niet meer verstoppen bij Lydie thuis.

Ik wil gezien worden, daar komt het op neer. Als mijn totale persoon. Niet alleen meer als zorgzame Francine, omdat dat iedereen meer op zijn gemak stelt. Ik wil zonder schaamte die kast uit. En hoe ik dat moet aanpakken… Geen idee, op dit moment. Maar ik móét de confrontatie met Hans aangaan. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat ik stik. ’

De naam in dit artikel is gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in