Bianca (54): 'Mijn man is schuldig aan grensoverschrijdend gedrag'

Het is voor Bianca (54) een uitgemaakte zaak: haar partner Alex is een van de vele mannen die zich op hun werk hebben misdragen tegenover hun vrouwelijke collega’s. Maar haar vriendinnen willen er niets van horen.

Vriendinnen

'Hoewel ik veel liever een-op-eencontact heb, maak ik deel uit van twee vriendinnengroepjes. En telkens weer verbaas ik me erover hoezeer die van elkaar verschillen. Het eerste stamt uit mijn studententijd. Het is een soort vergaarbak van vrouwen die in de jaren negentig volledig richtingloos waren – net als ik – en dus ook alle kanten op zijn uitgewaaierd. Dat heeft een verzameling zeer boeiende levensgeschiedenissen en karakters opgeleverd, waar ik me enorm bij thuis voel. Wat vooral opvalt in deze groep is de eerlijkheid. We kennen elkaar zo goed, hebben hoogtepunten met elkaar gevierd en elkaar bij dieptepunten opgevangen en getroost – iets voor elkaar proberen te verhullen zou zowel bespottelijk als onmogelijk zijn.

Verschillende rollen

De tweede vriendinnenclub is totaal anders. Uniformer, zowel qua lifestyle als uiterlijk, maar vooral beheerster – op het behoedzame af. En dat is voor iemand als ik, die erom bekendstaat altijd en overal de waarheid te zeggen, best lastig. Want de waarheid is niet altijd wat deze vrouwen willen horen, heb ik ondervonden. Wat ik er in de ene groep zonder problemen uit kan flappen, kan in de andere groep tot grote ontsteltenis leiden. Waarom ik nog steeds inga op hun uitnodigingen? Dat vraag ik me zelf ook vaak af. Het zal te maken hebben met de behoefte erbij te horen. Onze partners kennen elkaar allemaal goed, dus we zien elkaar sowieso op feestjes en dergelijke. Het is een sociale groep waartoe ik veroordeeld ben, zou je kunnen zeggen. Daarbij ben ik ook enorm gefascineerd door deze vrouwen. Ja, ik weet het, ik ben een van hen en met mijn dure haar en dito kleding nauwelijks van ze te onderscheiden, maar ik voel me totaal anders. We spelen allemaal een rol, maar ik lijk de enige te zijn die dat doorziet – of wíl doorzien. Mijn ‘vriendinnen’ hechten aan hun rol en de status die ermee gepaard gaat. Dat gegeven intrigeert mij net zoveel als dat die me ergert, want het maakt ze gereserveerd en gespannen omdat ze iets te verliezen hebben.

Nouveau Nederland | Voor leuke 40+ vrouwen met stijl.

Bekijk ook

Nouveau Nederland (NouveauNederland) - Profile | Pinterest

Grensoverschrijdend gedrag

Voor mij is de waarheid geen bedreiging. Ik ken de waarheid al zolang ik met Alex ben. Dat kan ook niet anders, want ik was zelf ooit een van zijn ‘slachtoffers’, een van de vrouwen binnen het bedrijf die een voorkeursbehandeling van hem kreeg. Hij was er berucht om en er werd enorm over geroddeld. Dat wist hij, maar het boeide hem niet. Hij was een man met macht, hij was onaantastbaar. Zijn ‘uitverkorenen’ waren niet in gelijke mate van zijn aandacht gediend. De meer berekenende vrouwen, zoals ik, maakten er strategisch gebruik van. Maar ik weet dat er ook genoeg vrouwen zijn geweest die niet goed wisten hoe ze ermee moesten dealen. En ik vermoed dat Alex juist bij deze minder weerbare vrouwen weleens een stap te ver is gegaan. Maar wat is te ver? In die tijd moest een man wel heel handtastelijk zijn om te worden beschuldigd van aanranding – de term ‘grensoverschrijdend gedrag’ heb ik in de jaren negentig nooit gehoord. Van handen op plekken waar ze niet thuishoren of opdringerige zoenen werd schande gesproken, maar de meeste vrouwen lieten het wel uit hun hoofd er een probleem van te maken.

Relatie

Ik heb niet op een serieuze relatie met Alex aangestuurd. Dat zag ik niet voor me met iemand als hij. Het ging van hem uit, hij had zijn zinnen op mij gezet. Dat hij mij verkoos boven zijn andere favorieten snapte ik ergens wel. Ik was niet alleen jong en mooi, maar ook een kei in mijn werk en voor de duvel niet bang. Én, niet geheel onbelangrijk, ik was one of the guys. In de pauze ging ik altijd lunchen met de mannen en als er een seksistische grap werd gemaakt, lachte ik het hardst – of erger nog: ik maakte ze zelf. Met mijn sexappeal en mijn assertieve, bijna meedogenloze stijl vertegenwoordigde ik het beste van twee werelden. Voor Alex was ik een trofee. Ik heb zeker nooit de illusie gekoesterd dat ons huwelijk een eind heeft gemaakt aan zijn ‘streken’, zoals ik zijn gedrag placht te noemen. Misschien zijn ze de eerste jaren wat naar de achtergrond verdwenen, maar ik ben ervan overtuigd dat hij daarna nog lang op de oude voet is verder gegaan. Dat is geen wantrouwen, ik ben gewoon realistisch en ik ken mijn pappenheimers.

Schuldig

Dat doet overigens niets af aan ons huwelijk. Alex is een goede echtgenoot. En aan zijn liefde voor mij twijfel ik niet. Ik ben ook nooit bang geweest dat hij mij zou verlaten voor een nieuwe vlam. Hij beschouwt zichzelf als een enorme geluksvogel dat hij mij aan de haak heeft weten te slaan, mij verliezen is zijn grootste angst. Misschien komt het wel doordat ik me zo veilig in mijn relatie voel, maar ik heb er dus geen enkele moeite mee om het beestje bij de naam te noemen. Met de kennis van nu kan ik niet anders dan zeggen dat Alex zich in de jaren dat ik met hem samenwerkte schuldig maakte aan seksueel grensoverschrijdend gedrag. Het was nu eenmaal gedrag dat mannen als hij zich konden permitteren.

Bij m’n vriendinnen van vroeger heb ik dit al vaak zonder problemen uitgesproken. Bij elke ontmoeting is het eerste wat ze me vragen: ‘En, is Alex al aangeklaagd?’ Het is een running gag geworden waar ik zelf telkens weer smakelijk om kan lachen. Bij mijn andere ‘vriendinnen’ ligt het een stuk gevoeliger, merkte ik toen ik een poging deed het onderwerp aan te snijden. Hun partners zijn immers ook allemaal mannen met macht, aantrekkelijke mannen bovendien, die vast ook wel iets op hun kerfstok hebben. Ik wilde weten in hoeverre ze daarvan op de hoogte zijn en of ze zich zorgen maakten.

Verbazing

Maar ik stuitte me daar toch op een muur! Verbijstering, boosheid, totale ontkenning... Hoe kwam ik erbij dat hún mannen... En mijn verklaring dat Alex volgens de huidige normen ook schuldig zou worden bevonden, vonden ze helemaal onvergeeflijk. Hoe kon ik dit over mijn eigen man zeggen?! Alex adoreerde me, de beste kerel zou toch nooit en te nimmer naar een andere vrouw kijken? Wát een duistere kijk had ik op wereld. Ik was met stomheid geslagen. Hoe naïef kun je zijn? Dachten ze werkelijk dat hun partners heiligen waren? Dat #metoo, waar elke vrouw zich in herkende, alleen maar ging over ándere mannen?

Het is heus niet zo dat ik denk dat álle mannen met macht over de schreef zijn gegaan, maar wat ik wel heb gezien is dat grensoverschrijdend gedrag besmettelijk en hardnekkig is. Zodra het een bedrijfscultuur is binnengeslopen, wordt het al snel ‘normaal’ gevonden. Natuurlijk zijn we er tegenwoordig heel alert op, maar al die vijftigers en zestigers van nu, die zijn in die toxic tijd aan hun carrière begonnen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat Alex als enige van zijn vrienden bevattelijk was voor dat virus. Nou ja, ík zal in ieder geval niet vreemd staan te kijken als er vroeg of laat een klacht binnenkomt.'

De naam in dit artikel is gefingeerd.