Een verslag over krulzoutjes, slapeloze nachten en woedeaanvallen.
In deze Week van de Overgang komen vanzelf de herinneringen weer naar boven aan tien jaar opvliegers, slapeloze nachten en algehele gekte. Althans, ik dácht dat ik gek aan het worden was. Of dement. Of depressief. Of alle drie.
Een andere verklaring was er niet te bedenken voor het feit dat ik vaak glazig naar mijn scherm keek omdat ik geen idee meer had wat ik ook alweer eens wilde schrijven. Voor iemand die daarvoor uren achter elkaar geconcentreerd kon werken, was dat een alarmerende ontwikkeling. Die uitsluitend in de hand kon worden gehouden met zakken Wokkels en hier en daar een reep. Of vijf.
'Ik snikte om alles. De Merci-reclame, het complete oeuvre van Joni Mitchell'
Ik snikte bovendien om alles: oude heertjes met een oud hondje, de Merci-reclame, een lief kaartje van een vriendin, goed gelukte tomatensoep, kerstmis, het eerste sneeuwklokje, het complete oeuvre van Joni Mitchell.
Mijn zwak voor schele teddyberen die vast niemand anders zou kopen liep in deze tijd ernstig uit de hand. Het leverde een rariteitenkabinet aan zielige voorwerpen op, waaronder een olifantje met drie poten dat al omvalt als je er naar kijkt. Ik ben er nog altijd dol op.
'Druk niet op verzend!' is een tip die ik iedereen in de menopauze van harte kan aanbevelen'
Tegelijk was ik regelmatig witheet, ook al een gemoedstoestand die niet echt bij mijn temperament past en daarom verwarrend was. Vriendschappen, familiebanden en werkrelaties zijn gespaard gebleven door het feit dat ik nog één werkende hersencel had die me ervan weerhield om woedende mails ook daadwerkelijk te versturen. 'Druk niet op verzend!' is een tip die ik iedereen in de menopauze van harte kan aanbevelen.
Voor iemand die al haar hele leven een pesthekel heeft aan zomer en warm weer, waren de opvliegers het ergst. Hartje winter en dan nóg een zweetlip, wie verzint zo iets? Plaknachten in januari met de airco aan, dat werk. Me intussen afvragen of ik een hartaanval had of dat mijn hart zo raar huppelde door de hormonen. En zo doodmoe zijn dat ik ook wel eens dacht: 'Dan maar een hartaanval, dan ben ik er vanaf.'
'Achteraf verklaar ik mezelf voor gek dat ik niet verder heb gezocht naar een overgangscoach'
Ik raakte vrij jong in de menopauze, in een periode dat er nog niet zoveel aandacht voor was. En achteraf verklaar ik mezelf voor gek dat ik niet verder heb gezocht naar een overgangscoach, omdat ik zo afknapte op de volledig kleurloze en vreugdeloze die mijn pad kruiste. En stom dat ik niet een paar jaar hormonen heb geslikt – het is echt bizar om het op eigen kracht te moeten of te willen doen als iets je hele leven zo overhoop haalt.
Hulde voor het feit dat er nu zoveel meer begrip en hulp is – maak er gebruik van, zou ik zeggen. Ik heb nog het meest gehad aan een opmerking van mijn huisarts, die gemoedelijk zei dat je óók moet leren om ouder te worden en me aanraadde wat milder naar mezelf te kijken. De symptomen werden er niet minder van, maar het bood wel een ander perspectief dan 'Ik wil mijn leven terug!'
'Post menopauze? Stralende vijftigplussers, die iets bad-ass'erigs hebben gekregen'
En uiteindelijk kreeg ik mijn leven terug. Niet dat van vroeger. Er is geen weg terug, je wordt nooit meer wie je voor de overgang was. En een van de weinige prettige dingen aan de menopauze is dat dat helemaal niet erg is, als ik zo om me heen kijk naar lotgenoten die het ook achter de rug hebben. Allemaal stralende vijftigplussers, die iets bad-ass'erigs hebben gekregen.
Persoonlijk ben ik er in ieder geval kalmer en krachtiger uitgekomen. Laat me niet meer zo snel gek maken. Kan veel meer genieten van alles en beter relativeren. Alles wat ik voel en denk past op een of andere manier naadloos bij 56 zijn en dat wens ik iedereen toe, al zal iedereen het weer anders ervaren.
'Een gezonde leefstijl was teveel gevraagd in een fase waarin ik al amper kon blijven functioneren'
Nog even over de leefstijladviezen waar we ook deze week weer mee om de oren worden geslagen. Wie daar goed op draait, more power to you en vooral mee doorgaan. Persoonlijk had ik het niet in me om als Menopauzale Martelaar te sporten, koolhydraatarm te eten en vroeg naar bed te gaan. Het was gewoon teveel gevraagd in een fase waarin ik al amper kon blijven functioneren.
De enige lichaamsbeweging die ik had, waren de dagelijkse wandelingen met de hond. Ik at vooral geroosterd wit brood met zoute roomboter, vond troost in menig glas witte droge wijn (Drambuie op de echt hopeloze dagen) en nam de daaruit volgende opvliegers voor lief. Zoals ik ook slapeloze nachten naar tv heb liggen kijken, puur omdat ik van ontspanningsoefeningen ontzéttend gespannen bleek te worden.
'Hoop doet leven. Hormoontherapie óók'
Ook zonder diepe kniebuigingen en koolhydraatarm álles ging de overgang uiteindelijk voorbij. De rust en de lust keerden terug, samen met de eerder genoemde kersverse kalmte die het leven buitengewoon aangenaam maakt. Hoop doet leven. Dat perspectief wens ik iedereen toe, die er nog middenin zit. Dat, én de hormoontherapie die ik ben misgelopen.
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in