/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F9%2F1%2F221070419.jpg "Isa & Medina blijven geloven in hun sprookjesprins")
Isa Hoes (49) en Medina Schuurman (47) zijn beiden actrice en schrijfster. Samen schreven zij Te lijf: de kunst van het mooi ouder worden. In Nouveau lees je elke maand hun nieuwe column. Herkenbaar, soms kwetsbaar, vaak hilarisch.
Er waren eens, heel lang geleden, te weten 10 december 2017, in de mooie lommerrijke Vondelparkbuurt, hoog in een gouden toren, twee verdrietige en bleke prinsesjes – knetterknap, dat wel!
Zij treurden reeds maanden om hun eenzame en ietwat lege, ronduit trieste bestaan. Elke nacht droomden zij over hun witte paard eh... prins! Op dat witte paard. Dit mocht toch niet langer zo duren, wegkwijnen zou zonde zijn van al dat talent, al die schoonheid, al die wijsheid!
Liefdesastrologe
Dus pakten zij hun laptop en na wat googelen vielen hun mooie, net gelifte ogen op een liefdesastrologe die haar diensten aanprees en 100 procent resultaat garandeerde. Zouden de sterren hun lege bestaan een nieuwe invulling kunnen geven? Een afspraak was snel gemaakt.
Wel moesten ze ieder apart verschijnen. Daar gingen ze; de boze, enge buitenwereld in. Terwijl de ene de sessie onderging, zat de ander zich in een wachtkamertje te vergapen aan een reeks opgezette dieren die haar vrijmoedig aanstaarden; een witte kip, een witte tijger en een witte marter.
Vandaag is wit...
Het leek wel of de dieren tegen haar fluisterden: ‘Weg, ga weg… Gevaar!’ Op het moment dat de angstige paniek op zijn hoogtepunt was, ging de deur open en kwam de ander met een wezenloze blik naar buiten. ‘Wit... Ik moet me openstellen voor wit. Het zal niet lang meer duren.’
De een wilde nu echt vluchten, maar de ander greep haar bij de kladden en duwde haar naar binnen. Met een klap viel de deur achter haar dicht.
In de wachtkamer zonk de ene steeds dieper weg in haar witte gelukzaligheid. Daar verscheen ineens de ander weer. ‘Wit... Ik moet opletten voor wit, het zal niet lang meer duren.’
Eenmaal op straat waren zij in alle staten, dromerig dwarrelden ze om elkaar heen: ‘Ik ga hem ontmoeten.’ ‘Ik ook!’ ‘Echt?’ ‘Ja, heel snel al!’ ‘Ik moet letten op…’ ‘Wit! Ik ook!’ Vol ongeloof keken ze elkaar aan.
Dansend de weg op
Uit pure blijdschap – beseffende dat er voor beiden een glorieuze toekomst met een ‘witte’ prins in het verschiet lag, die rijk, knap en intelligent zou zijn en ook nog eens humor had en echt nooit een wit spuugje in zijn mondhoek zou hebben, maar wel elke dag een mooi wit pak zou dragen – staken zij, zonder naar rechts dan wel links te kijken, dansend een drukke vijfbaansweg over en werden kansloos overreden. Alles werd wit.
Moraal van het verhaal
Achteraf vernamen we dat we door twee witte ambulancebroeders zijn afgevoerd in een witte ambulance, pfff! En knap waren ze ook al niet. Wel zeer onbeschoft. Ze hebben een afschuwelijk foto van ons op Instagram gezet, de losers!
De moraal van dit verhaal: sprookjes verwelken, astrologen vergaan, maar de liefde blijft altijd bestaan.
Gewoon, omdat wij dat willen.