'Ongemerkt is het ineens ‘de laatste keer’ geweest'

Columnist Bettina vraagt zich af of 'laatste keren' zich niet wat nadrukkelijker kunnen melden, zodat ze er even passend bij kan stilstaan.

Er zijn handelingen die lang vanzelfsprekend zijn en dan ineens heb je, zonder dat je het wist, de laatste keer achter de rug. Waar blijft de tijd…



Nadat ik moeder was geworden, droeg ik mijn zoon letterlijk op handen. Overal waar ik ging, was hij. Eerst op schoot of op de arm, later op de heup of op de schouders. En toch kwam er een dag waarop ik hem voor het laatst optilde en droeg. Inmiddels tikt-ie de twee meter aan en ik bij lange na niet, dus dat gaan we niet nog eens doen.



Aan dat kind op de arm heb ik een levendige herinnering, in tegenstelling tot mijn laatste menstruatie. Eerst was-ie er - vaste prik, want aan de pil - en toen niet meer. Het was niet iets waarnaar ik enorm uitkeek, maar na bijna veertig jaar keek ik achterom en dacht: verrek, da’s al even terug.



Op een dag had ik mijn laatste kind gebaard, was ik de laatste keer zwanger geweest, had ik nooit meer die groeiende buik of bevalling, nooit meer nachtvoedingen, fruithapjes maken, nooit meer voorlezen, samen tekenfilms kijken, kleuren, kleien, in bad of naar de kinderboerderij...



Er kwam een dag dat ik voor het laatst hinkelde, een handstand maakte, met losse handen fietste en huiswerk maakte. Ik had geen aardrijkskundeles meer, pakte nooit meer mijn schooltas in, had geen ‘grote pauze’ of tentamen meer. Nooit meer eindexamen, maar ook geen eindexamenfeest. Nooit meer een beugel.



Op een dag werd ik niet meer nagefloten op straat. Door de #metoo-beweging en mijn vorderende leeftijd zat de klad sowieso al in gewenste intimiteiten, maar ik mis het wel een beetje. Aan de andere kant: nooit meer in mijn bil worden geknepen door opdringerige types is wel weer lekker.



De dag nadert waarop ik voor het laatst uit mijn stoel opsta zonder te kreunen of iets op de grond kan laten vallen zonder te denken: ah, nee, hè. De dag dat knielen of hurken niet meer vanzelfsprekend zijn en dat ik niet meer standaard fris als een hoentje uit bed spring ’s morgens, maar eerst op mijn zij moet rollen voordat ik m’n krakende lijf omhoog kan hijsen.



De dag waarop ik dacht: ‘waarom worden die lettertjes op verpakkingen/de krant/bijsluiters steeds kleiner?’ was de dag waarop ik gisteren nog geen bril nodig had, maar vandaag dus wel. De dag waarop ik een grijze haar zag en dus voor het laatst niet grijs was. Of rimpelloos.



Op een dag heb ik de laatste keer seks gehad en mijn laatste kus. Hopelijk ben ik tegen die tijd zover dat ik dat zélf niet meer in de gaten heb of heb ik me dan inmiddels verzoend met het gebrek aan lust. En er komt een dag dat ik mijn laatste adem uitblaas. Zal ik dan weten dat het de laatste keer was?

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.