Joan Collins maakt vrienden: ‘Films van nu zijn deprimerend en saai’

Als Alexis Carrington in Dynasty maakte Joan Collins van haar hart al geen moordkuil. En dat ze dat nog niet is verleerd, blijkt wel uit haar harde kritiek naar de huidige filmwereld.

In een open brief aan de Daily Mail spuwt Joan (89) haar gal.

‘Al sinds ik een klein meisje was, ging ik graag naar de bioscoop’, schrijft de Britse actrice, die wereldberoemd werd als femme fatale in de eighties-soap Dynasty. ‘Mijn ouders namen me mee naar een film van Shirley Temple en ik werd verliefd op haar brutale charme en engelachtige krullen.’

‘Wat mis ik ze’

Vanaf dat moment ging ze minstens twee of drie keer per week naar de film en raakte ze gefascineerd door de sterren van wat nu de 'Gouden Eeuw' van Hollywood wordt genoemd: ‘Van Errol Flynn en Clark Gable, tot Danny Kaye en Gene Kelly… Er waren honderden sterren om uit te kiezen, afhankelijk van onze stemming en ons verlangen. Oh wat mis ik ze!’

Geld in het laatje

Hoe anders is de filmwereld nu, klaagt Joan. Al die zogenaamde ‘blockbusters’ vindt ze maar voorspelbaar. ‘De trailers – vol dreunen en knallen – die ik zag tijdens een recent uitje naar de bioscoop, kun je indelen in twee groepen. Futuristische, door de computer gemaakte films, die vooral geld in het laatje moeten brengen. En dan heb je nog de films die je een compleet wanhopig gevoel geven, zoals veel van de inzendingen die dit jaar zijn genomineerd voor de Oscars.’

Brunopress

Pratende foetus

Geen goed woord heeft ze ervoor over. Bij Tár, het laatste wapenfeit van Cate Blanchett, viel ze halverwege in slaap. ‘En Ana de Armas verdient zeker haar nominatie voor Beste Actrice voor haar rol als Marilyn Monroe in de film Blonde, maar ik kon de bizar pratende foetus niet aan.’



The Fabelmans – over het leven van regisseur Steven Spielberg – vond ze ‘lief, maar eindeloos lang duren’ en Everything Everywhere All At Once was hectisch: ‘Er werd zó vaak gewisseld tussen talen dat ik hoofdpijn kreeg van het verwoed lezen van de ondertitels. Laat staan dat ik me op het acteerwerk kon concentreren.’



Brendan Fraser, genomineerd voor Beste Acteur, was dan wel weer geweldig in The Whale, maar de film zelf was donker en deprimerend. ‘Romantiek is blijkbaar afgezaagd, humor ontbreekt helaas’, concludeert de actrice. ‘Waarom moeten zoveel films zo somber zijn? Ik verlang naar licht, ik hunker naar escapisme, amusement en afleiding!’

Bon ton

Kortom, een bioscoopje pakken zit er niet meer in voor de grande dame van de Britse showbizz. En zo denken wel meer filmliefhebbers. Want al is het bon ton om te roepen hoe briljant de huidige films zijn: de bioscopen worden nou niet bepaald bestormd. Sterker nog, veel Hollywood-producties zijn verliesgevend.

Elvis

Heeft ze dan geen één favoriet? Ja wel hoor: ‘Ik voorspel dat de Oscar voor Beste Film en Beste Acteur dit jaar naar Elvis en zijn vertolker Austin Butler gaan. Elvis was zowel een hit bij critici als een commercieel succes én heel vermakelijk.’ We gaan het zien in maart, bij de Oscaruitreiking. Maar één ding weet Joan nu al zeker: ‘Na deze brief kom ik nooit meer aan de bak in Hollywood!’ We hebben zo het idee dat ze daar niet wakker van zal liggen…