Throwback: 12,5 jaar koning Willem‑Alexander

De ochtend van 30 april begon in het Koninklijk Paleis op de Dam in Amsterdam, waar koningin Beatrix in de Mozeszaal haar handtekening zette onder de Akte van Abdicatie. Na 33 jaar koningschap droeg zij de troon over aan haar oudste zoon. In de zaal heerste een ingetogen sfeer van dankbaarheid en trots. Kort daarna trad de kersverse koning naar het balkon, samen met zijn vrouw Máxima en hun drie jonge dochters, om het volk toe te zwaaien: het iconische moment waarop Nederland officieel een nieuwe vorst kreeg.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Later die dag vond in de Nieuwe Kerk de inhuldiging plaats tijdens een Verenigde Vergadering van de Staten-Generaal. In zijn toespraak sprak Willem-Alexander over zijn rol als verbinder, vertegenwoordiger en aanmoediger. “Vandaag ben ik naar uw Verenigde Vergadering gekomen om als uw koning te worden beëdigd en ingehuldigd,” zei hij destijds. “Dit symboliseert onze constitutionele verhoudingen.”

Terugkijkend kan prinses Beatrix met voldoening spreken over de manier waarop de troonswisseling verliep. Ze had, zoals ze vaker deed, de tijdsgeest goed aangevoeld. De overgang verliep soepel, waardig en modern, precies zoals Nederland dat wenste. De nieuwe koning stond symbool voor een frisse wind in de monarchie: dichter bij de mensen, informeler, met aandacht voor gewone Nederlanders en maatschappelijke thema’s.

In de jaren die volgden gaf koning Willem-Alexander invulling aan zijn ambt op zijn eigen manier. Hij toonde betrokkenheid bij rampen en crises, maar ook bij feestelijke momenten, van sportwedstrijden tot werkbezoeken in de regio. Zijn koningschap is er een van meer nabijheid en minder afstand, al bleef het evenzeer trouw aan traditie en staatsrechtelijke waardigheid.

De beelden van toen blijven onvergetelijk: koningin Beatrix in het blauw, zichtbaar emotioneel bij de ondertekening; Willem-Alexander die even later naast haar stond, nog zichtbaar geraakt maar vol vertrouwen; Máxima die als nieuwe koningin straalde in haar koningsblauwe japon van Jan Taminiau; en de menigte op de Dam, in oranje gehuld, juichend en zwaaiend met vlaggetjes. Het waren beelden die symbool stonden voor een dag van waardige continuïteit en nationale saamhorigheid.

Twaalf en een half jaar later kunnen we constateren: de koning heeft zijn eigen koers gevonden. Met zijn open stijl, nuchtere toon en oprechte betrokkenheid heeft hij het koningschap op eigentijdse wijze vormgegeven. En hoewel er geen grote festiviteiten gepland staan, is het voor velen een mooi moment om de fotoalbums – of in ons geval, de beeldarchieven – nog eens open te slaan en terug te kijken naar die gedenkwaardige dag waarop Nederland een nieuwe koning kreeg.