'Wil je nog een jaar mijn vriendinnetje zijn?' – Het liefdesverhaal van Tooske en Bastiaan Ragas

'Thuis ben ik het zachte ei.' Hij levert de wilde plannen, zij bekijkt of het ook haalbaar is. Die hond kwam er dus niet, maar de wereldreis met het hele gezin wél. Tooske en Bastiaan Ragas runnen een gezin met vier kinderen. Maar ze vergeten zeker de liefde niet. ‘Romantiek is mijn afdeling,’ aldus Bastiaan.

Gladde jongen

‘Toen ik eind 2002 auditie deed voor de vrouwelijke hoofdrol in Drie musketiers, werd ik gewaarschuwd voor Bastiaan, die de man­nelijke hoofdrol zou spelen. “Een gladde jongen, dus kijk een beetje uit!” Maar bij onze eerste ontmoeting gingen er helemaal geen alarmbellen af. Ik vond hem meteen een leuke vent met veel humor, gezellig ook.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Tijdens de repetities en later op het toneel ging alles zo vanzelf tussen ons, dat ik dacht: kon het in mijn relatie maar zo gemak­kelijk zijn. Ik was in die tijd verloofd met een Amerikaanse acteur, en die liefde was weliswaar groots en meeslepend, maar tegelij­kertijd bijzonder ingewikkeld en heel erg vermoeiend. Al snel ging dat me tegenstaan. En intussen genoot ik van het contact met Bastiaan, die ik behalve erg aardig ook knap en aantrekkelijk vond.

Bekijk ook

Tooske Ragas openhartig over moederschap: 'Merkte toch verschil tussen wat ik voelde voor mijn niet-biologische kind' | Nouveau

Tooske Ragas (50) is al jarenlang een bekende naam in de Nederlandse media. Ze heeft haar sporen verdiend als presentatrice en actrice, maar is bovenal ook moeder. Toch was er één rol die haar onverwacht voor grote uitdagingen stelde: die van stiefmoeder.

Over de enorme interne strijd die dat opleverde, sprak ik maan­denlang met niemand. Want als ik het hardop zei, dan bestónd het, en wie weet ging het wel gewoon over. Maar gaandeweg werd alleen maar duidelijker dat ik niet meer zonder die man met zijn bruisende energie kon, die het mooiste hart had dat ik kende. En die ook niet ongevoelig voor mij leek te zijn, al zat hij, met een klein kind, nog vaster dan ik.

'Voordat Bastiaan en ik onze gevoelens voor elkaar uitspraken, had­den we allebei al de knoop doorgehakt met onze partners, omdat het niet langer ging'

Voordat Bastiaan en ik onze gevoelens voor elkaar uitspraken, had­den we allebei al de knoop doorgehakt met onze partners, omdat het niet langer ging. Het was dus geen kwestie van inruilen. Maar toen de weg eenmaal vrij was, gingen de remmen los. Na een paar maanden verkering zaten we een weekend in een hotelletje, waar Bastiaan me een klein doosje gaf.

Lief verzoek

Verschrikt dacht ik: je gaat me toch niet nú al ten huwelijk vragen?! Maar er zat een schattig ringetje in en hij vroeg: “Wil je nog een jaar mijn vriendinnetje zijn?” Dat voorzichtige vond ik mooi, juist omdat we allebei net uit een andere relatie kwamen. Al volgde het echte aanzoek nog geen jaar later.’

‘Het klikte meteen enorm tussen ons en we vertrouwden elkaar ook onmiddellijk. Bepaald niet vanzelfsprekend in ons vak, dat behoorlijk hard en competitief is. Iedereen doet zich aardig voor, maar is vaak vooral op zichzelf uit. Tooske had geen façade. Ze was echt, authentiek. Zacht ook, geduldig en vergevingsgezind. Bovendien vond ik haar heel mooi en aantrekkelijk, dus dat hielp mee. Maar het belangrijkste was dat het goed voelde.

Op het toneel kusten we elkaar elke dag met zeer realistische pas­sie. Maar in plaats van vrolijk en vlinderachtig was het vooral een zware periode, met een enorme innerlijke worsteling. Anderen merkten dat we elkaar steeds opzochten. Backstage dan, want bui­ten het werk hadden we geen contact. “Jullie zijn gewoon verliefd,” zeiden ze. Ik heb zelfs nog aan mijn huisarts gevraagd hoelang zo’n verliefdheid nou duurde. Want alles in me wilde het niet en alles wilde het wel.

Hevige gevoelens

Toen mijn gevoelens alleen maar heviger werden, ben ik thuis dingen gaan uitspreken, verwerken ook. Daarna was er tussen Tooske en mij geen houden meer aan. Al ging mijn aanzoek niet direct van een leien dakje.

'Uiteindelijk ben ik buiten in de stromende regen op mijn knieën gegaan, voor het huis dat we nog gingen kopen'

Die avond – kerstavond 2004 - gingen we samen naar de nachtmis. Ik was ’s ochtends nog naar een juwelier in Antwerpen gereden om een ring te kopen. Die brandde in mijn jaszak, dus toen we naar voren liepen voor het avondmaal, nam ik mijn jas mee. Belachelijk vond Tooske, zeker op zo’n feest van saamhorigheid en naastenliefde. Na de dienst liepen we naar een café, waar ik twee warme chocolademelk met rum bij de bar haalde en de mijne acuut achterover tikte. Zo nerveus was ik. Dat stond dus ook heel raar.

Uiteindelijk ben ik buiten in de stromende regen op mijn knieën gegaan, voor het huis dat we nog gingen kopen. Terwijl Tooske huilend ja riep, zei ik alleen maar: “Kijk nou naar die ring!” Alsof het daarom te doen was, hahaha!’

De tekst in dit artikel is afkomstig uit een interview met Bastiaan en Tooske voor Nouveau in 2022.