Tanja (50): 'Ik gaf mijn gezin op voor een ander en nu woon ik in een camper'

‘Elf jaar waren we samen, Frans en ik. We ontmoetten elkaar tijdens een les intuïtief dansen. ‘Rij maar met mij mee,’ stelde ik voor, toen bleek dat hij geen vervoer had. Liefde op het eerste gezicht was het niet, maar ik vond hem meteen een leuke en interessante man. Echt een gevoelsmens, dat sprak me erg aan.

Jeugdliefde

Ik ben op mijn vijfentwintigste gescheiden van mijn jeugdliefde, met wie ik een zoon en een dochter heb. Achteraf gezien waren we behoorlijk jong toen we ons gezin stichtten. Ik was pas twintig toen ik zwanger raakte van onze zoon. Drie jaar later kwam onze dochter, maar al snel daarna bleek dat mijn man en ik steeds minder goed bij elkaar pasten. Voor mij was het gezin het belangrijkst, terwijl hij ging voor status, netwerk en die dure auto.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Het single moederschap viel me zwaar. Zwaarder dan verwacht. De zesjarige relatie die ik na mijn huwelijk had, was daarom vooral praktisch. Die ex was verliefd en wilde ervoor gaan, terwijl ik het vooral niet allemaal alleen wilde doen. Dat ik het uitmaakte, was vooral voor hem heel pijnlijk, maar ik snakte naar meer liefde en ook vriendschap binnen de relatie.

Nieuwe partner

Frans en ik vonden elkaar helemaal, vooral ook in spiritueel en creatief opzicht. We hebben vele uren, avondenlang samen research gepleegd voor mijn roman Het zal nooit voorbij zijn. En alles was bespreekbaar tussen ons. Ook dat ik na een paar jaar het gevoel kreeg dat er nog iemand bij me was. Een mannelijke aanwezigheid. Eigenlijk vond ik dat heel vervelend, want Frans en ik hadden het gewoon fijn samen. We woonden samen in een mooi groot huis, de kinderen konden het goed met hem vinden en ik was gelukkig. Dus wat moest ik met dat gevoel? En wie was die andere man dan? Soms voelde ik een bepaalde aanwezigheid naast me, of droomde ik over een andere – voor mij onbekende – man.

Bekijk ook

Manon (47): 'Het is net alsof je tot een soort heilige wordt verklaard, als je partner is overleden' | Nouveau

Manon (47) is wars van al het medeleven dat haar sinds het overlijden van haar man ten deel valt. Zo geweldig was haar huwelijk namelijk helemaal niet...

Vanaf het begin, we waren destijds een jaar of twee samen, ben ik er heel open over geweest tegen Frans: ‘Ik hou van je, maar er is een andere man die aan me trekt.’ Ik ben naar mediums en astrologen gegaan en iedere keer kreeg ik – nog zonder zelf te zeggen waarvoor ik kwam – hetzelfde te horen: ‘Er komt nog een andere man op je pad.’ Verdorie, dacht ik. Want ik zat echt niet te wachten op nog meer relatiedrama. Ik herinner me dat ik op een dag door de supermarkt liep en de aanwezigheid opeens heel sterk voelde. Is dat hem dan, dacht ik bij iedere man die ik zag. Is dat mijn nieuwe soulmate? Ik had geen idee... Dat heeft zeker een jaar of zeven geduurd. En het bijzondere is, Frans heeft zich nooit echt bedreigd gevoeld door deze situatie. Het was immers erg ongrijpbaar en we wisten wat we hadden samen. Hoe gelukkig we waren, in onze relatie en met ons gezin.

Mysterieuze man

Stel dat die mysterieuze man zich ooit zou aandienen, dan hoefde dat – wat ons allebei betrof – niet het einde van onze relatie te betekenen. Maar dat bleek het wel te zijn... Na de verschijning van mijn boek kreeg ik veel reacties, op social media en via e-mail. Ene Paul stuurde ook een bericht en zodra ik het las, wist ik: dit is ’m! Ik heb het mailtje nog en er staat werkelijk niets geks of bijzonders in. Gewoon wat vriendelijke woorden en complimenten die ik wel vaker kreeg. Maar dit voelde anders. Er was meteen een klik en vooral ook herkenning.

Ik liep naar Frans toe en zei: ‘Ik weet wie het is.’ Hij schrok niet. Het was natuurlijk nog steeds heel abstract allemaal. Paul en ik stuurden elkaar af en toe berichtjes en voegden elkaar als vriend toe op Facebook. Daar zag ik voor het eerst zijn foto. Wauw, dacht ik. Maar goed, we hadden allebei een relatie, dus we hielden de boot af. Tot ik een boekpresentatie bij hem in de buurt wilde houden. Natuurlijk had ik op Google kunnen zoeken naar een leuke bibliotheek of boekwinkel, maar ik stuurde hem een berichtje met de vraag of hij misschien een locatie wist. Uiteraard had hij wat tips. De berichten op Messenger werden steeds persoonlijker, tot we de hele dag – tussen de bedrijven door – met elkaar aan het communiceren waren.

Flirten

Het ging verder dan nieuwsgierigheid en zelfs virtuele verliefdheid; Paul en ik hadden een soort honger om elkaar te kennen. Zo allesoverheersend. We hebben allebei thuis verteld dat we elkaar gingen zien. Dat hadden Frans en ik afgesproken; ik zou eerlijk zijn. Het kwam ook niet in me op om alles op te geven en mijn leven compleet overhoop te halen. Maar toen Paul me die eerste knuffel gaf, op de boulevard aan het strand, en ik zijn armen om me heen voelde, wist ik: dit is mijn man.

Frans stond te koken toen ik thuiskwam. ‘Hoe was het?’ vroeg hij. ‘Goed hoor,’ antwoordde ik, ‘maar verder niks.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen. En ik weet niet wie ik meer gerust wilde stellen, Frans of mezelf. Want ik wist heel goed dat er iets in gang was gezet wat we niet meer konden stoppen. ‘Ik wil hem ontmoeten,’ zei Frans op een dag. Hij voelde aan dat mijn gevoelens voor Paul sterker waren dan ik aanvankelijk toe wilde geven.

'En zo heb ik een jaar lang een relatie met beide mannen gehad'

Dubbele relatie

Nee, ik denk niet dat veel mannen er zo ruimdenkend en liefdevol in zouden staan als hij. Maar Frans heeft nu eenmaal een hart van goud. Hij wilde het beste voor mij, maar ook de situatie begrijpen. De mannen hebben met zijn tweeën strandwandelingen gemaakt en we hebben ook met zijn drieën afgesproken. Er was respect en begrip van beide kanten. Normaal gesproken, als je verliefd wordt op een ander, kies je voor je man of je minnaar. Ik kon dat niet. Frans en ik hadden het fijn samen, maar mijn gevoel voor Paul was te sterk om op te geven. Juist omdat we zo open met elkaar konden praten, de mannen ook onderling, besloten we het anders te doen. Ze gaven me allebei de ruimte om te voelen en te onderzoeken.

En zo heb ik een jaar lang een relatie met beide mannen gehad. Voor de duidelijkheid, zij hadden een romantische relatie met mij, maar onderling alleen een vriendschappelijke band. Paul kwam ook gewoon bij ons thuis en at dan mee. Ook als de kinderen er waren. En dan was het gezellig. Dat het niet werkte, lag vooral aan mij. Tijd voor mezelf had ik amper, omdat ik naast mijn werk en kinderen – die al grotendeels uit huis waren – mijn aandacht over twee mannen moest verdelen.

Als ik na drie dagen bij Paul thuiskwam, had Frans de tafel al gedekt met romantische kaarsjes. Ik kon die switch helemaal niet maken, hoe lief het ook was. Laat ik gewoon bij Frans blijven, dacht ik vaak. Dan kan ik mijn vertrouwde leven houden. Maar die aantrekkingskracht van Paul, daar kon ik niet omheen. ‘Ik moet voor Paul kiezen,’ zei ik tegen Frans. ‘Het is groter dan ik...’ Nu, vier jaar later, ziet mijn leven er compleet anders uit. Paul en ik hebben een camper gekocht en verblijven in de koudste wintermaanden in de zonnige Algarve. Hij heeft zijn huis verkocht, ik ook. De rest van het jaar brengen we in Nederland door. Ik heb dus gedaan waar ik zo bang voor was: ik heb mijn hele leven omgegooid. Voor een man. We hebben niet eens een proefrit gemaakt, maar dat ding gewoon gekocht. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik zoveel gelukkiger ben dan voorheen, maar nu leid ik wel het leven dat beter bij me past.

Nieuw avontuur

Voorheen verliep mijn leven volgens het boekje: trouwen, kinderen krijgen, gezinsleven... Ook al spreken mensen dat niet per se uit, ik voelde wel dat dit van me werd verwacht. Dat dit zo hoorde. Als jonge moeder was ik altijd gebonden aan het gezin, met die sterke hang naar veiligheid. Dat heeft me ook wel vastgehouden aan dat huisjeboompje-beestje. Destijds paste dat bij me. Nu mijn kinderen uit huis zijn en ik mijn werk op afstand kan doen – ik heb alleen internet nodig – geniet ik van mijn leven in de zon.

Natuurlijk is de camper soms te klein. We zijn veel samen en bij ruzies kan ik me niet even terugtrekken. Zeker niet als het regent. Dan denk ik weleens terug aan het grote, comfortabele huis dat ik heb verkocht, met die heerlijke tuin. Aan hoe rustig het leven was en hoe mijn relaties met vrienden en familie waren. Hoewel mijn kinderen Paul aardig vonden, was de verandering groot voor ze. We waren een gezin en dat heb ik opgegeven voor een andere man. Dat hebben ze me wel een beetje kwalijk genomen. Gelukkig heeft Frans nog contact met de kinderen; hij heeft laatst mijn dochter geholpen bij een verhuizing. En we zijn nog heel goede vrienden. Ik hoop dat dit zo blijft, maar mijn toekomst en mijn hart liggen bij Paul. In onze camper.

Ik heb veel verdriet gehad en heb zelfs gerouwd om het stuklopen van mijn relatie met Frans. Om het opbreken van mijn gezin. En ja, ik vond het ook behoorlijk eng om alles op te geven. Maar het was ook bevrijdend om voor mezelf te kiezen. Voor de liefde van mijn leven. Dit is hoe het moet zijn, en hoe bijzonder is het dat mijn intuïtie me dat jarenlang al vertelde.’