Splinter Chabot over opvoeding: 'Het was heerlijk opgroeien in suikerspinnenland, waar alles kon en mocht'

Frits Spits heeft het ooit onderzocht. De snelheid waarmee de mannen van Chabot praten is fenomenaal. Vijftig procent sneller dan de gemiddelde Nederlander. Draai als journalist de interviewopname af in slow motion en pas dan hoor je ze op normale snelheid. De boomlange Bart en Splinter spreken als een mitrailleur en formuleren spitsvondig.

Boekendeal

In een fotostudio in Amsterdam eten we croissants en feliciteren we Splinter met zijn nieuwe boekendeal. De schrijver, programmamaker en presentator heeft net getekend voor nog twee romans bij uitgeverij Hollands Diep. Zijn autobiografische romandebuut Confettiregen uit 2020 stond maandenlang in de bestsellerlijsten. Natuurlijk zit het schrijven hem in het bloed. Daddy cool, schrijver en dichter Bart, schreef tientallen boeken en dichtbundels, vorig jaar nog Ooievaarsblues.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

SPLINTER: "In Confettiregen omschrijf ik het huis waarin ik opgroeide als een mix van Villa Kakelbont, Alice in Wonderland en een asiel waar alles krullen en versieringen heeft. Een sprookjeswereld van glitter en kleur. Ik deelde een kamer met mijn broer Storm en de ene dag bouwden we er een Formule 1-museum, de andere dag een bibliotheek. Lieten we papa zijn eigen boeken lenen. Na wat voor ons voelde als een week – in het echt was het hoogstens een uurtje – lieten we papa weten dat hij zwaar 'over datum' was. Kreeg hij een boete, terwijl hij een van zijn eigen werken had geleend."

BART: "'Maar da’s m’n eigen boek!' "Niks mee te maken, we krijgen een euro van je." 's Avonds las ik Nijntje voor op de rand van hun bed. Niet in Nijntje’s strak staccato rijmschema. Dat kon beter, dacht ik. Ik maakte er een eigen, veel drukkere versie van." Lachend: "Om half elf zag Yolanda ze nog met zúlke grote ogen in bed liggen. 'Papa heeft weer Nijntje voorgelezen.'"

Bekijk ook

Splinter Chabot is opgelicht: 'Hij heeft een ton gejat' | Nouveau

'Alles wat hij gedaan heeft moet gesloopt worden.'

Suikerspinnenland

SPLINTER: "Het was heerlijk opgroeien in suikerspinnenland, waar alles kon en mocht. Er is geen wereldvrede, vandaag de dag al helemaal niet, maar als kind ben ik daar wel in opgegroeid."

BART: "We lieten onze kinderen niet naar het jeugdjournaal kijken. Ze konden de rest van hun leven wel zien hoe het echt werkt, dat de mensheid alles verpest. Ons huis was onze wereld. Onze veilige haven. Vriendjes en vriendinnetjes van school kwamen niet over de vloer. Vonden we allemaal niet nodig. Ging onverwacht de deurbel, dan galmde het door het huis. Leek het ineens alsof alle ruimtes leeg waren. Alles verstilde en verstijfde. Elke lamp hield z’n adem in. We deden alsof we niet thuis waren en pas als we zeker wisten dat het onaangekondigde bezoek weg was, kon iedereen uitademen en kon de fantasie weer leven."

SPLINTER: "Mama was arts en behandelde elke dag patiënten. Papa werkte thuis. Zijn piepkleine werkkamertje lag aan het eind van een smalle gang."

BART: "Ik werk altijd met de gordijnen dicht – nog steeds. De enige keer dat ze zijn opengegaan is toen we het schilderwerk van de kozijnen moesten beoordelen."

'Mijn kladpapier naar een museum. Bij leven en welzijn hè. Meestal moet je dood zijn om zoiets voor elkaar te krijgen'

Papierfrommels

SPLINTER: "Als papa de schrijverskamer in ging, werd hij een schaduw. Zag je alleen papa voorovergebogen in een fantasiewereld. Eerst schrijft hij alles met de hand, het papier frommelt hij op en gooit hij in de prullenbak naast hem. Ik ben die frommels op een gegeven moment gaan verzamelen, want waar kom ik papa het beste tegen? In dat handschrift op papier. In het ritme dat hij daar neerzet, in de doorhalingen, bepaalde emoties, soms mooi en vrolijk, ontmoet ik mijn vader het meest. Ik kon zwemmen in zijn fantasie. Toen ik mijn spullen inpakte en van Den Haag naar Amsterdam verhuisde, dacht ik aan de papierfrommels. Daar wil ik een kunstwerk van maken. Misschien kan dat ooit naar het Haags Literatuurmuseum."

BART: "Mijn kladpapier naar een museum. Bij leven en welzijn hè. Meestal moet je dood zijn om zoiets voor elkaar te krijgen."

SPLINTER: "Wat papa ook doet, is alle boeken die hij schrijft aan stukken trekken en op de grond gooien. Er is een laag gruis ontstaan omdat z’n bureaustoel er zo vaak overheen rolt."

BART: "Laten we zeggen dat het een einde maakt aan comfortgedachtes. Je loopt er met je voeten over, de hond ligt erop, de stoel vermaalt alle woorden tot gruis. Zodat het steeds opnieuw tot je doordringt: je hebt nog niks bereikt. In het leven moet je steeds opnieuw beginnen."

Verder lezen?

Benieuwd naar het hele interview met Bart en Splinter? Je leest het in de nieuwste Nouveau. Vanaf donderdag 6 maart in de winkels.