Simone Weimans over leven zonder partner of kinderen: 'Alsof je niet voldoet aan een bepaalde norm'

Opvoeding

Simone spreekt met veel bewondering over haar moeder, die haar in haar eentje opvoedde. "Als alleenstaande moeder had ze het soms moeilijk, ook financieel. Dan was het geld op en zaten we bijvoorbeeld zonder elektriciteit," herinnert Simone zich. Toch leerden ze daarmee om te gaan: "Dan zat ik te leren bij kaarslicht of met zo’n campingding op gas. Geen probleem, ik haalde er geen mindere cijfers om." Die pragmatische houding zit diep: "Niet zeiken maar poetsen. Schouders eronder. Nog steeds, honderd procent. Hoe gaan we het oplossen?"

Tegelijkertijd beseft ze dat haar oplossingsgerichte instelling ook een keerzijde heeft. "Soms moet je ook voelen en kwetsbaar durven zijn, want dat heb ik minder meegekregen," zegt ze. Inmiddels heeft ze mensen om zich heen die haar daarbij helpen, zoals een coach op het werk – haar 'professionele vriendin' – en vriendinnen met wie ze open kan praten. Want ondanks haar sterke houding is die gevoelige kant er ook zeker: "Mijn zus moet er altijd heel erg om lachen dat ik zo snel huil. Geef mij een kwartje en de tranen staan al in mijn ogen. Ik huil echt heel snel."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Witte omgeving

Simone groeide op als zwart meisje in een overwegend witte omgeving, en als kind besefte ze op een gegeven moment dat ze er anders uitzag. "Ik wilde ook lang blond golvend haar, net als mijn klasgenootjes. Mijn oom was een bekende kapper. Hij deed vroeger het haar van Noraly Beyer, en kon kroeshaar heel goed steil maken. Alleen mijn haar kon daar niet tegen en brak af. Dan realiseer je je dat je het met je eigen kroeshaar moet doen. Dat ik er anders uitzag heeft gelukkig mijn zelfbeeld nooit aangetast. Ik zie overigens ook de voordelen. Op school sprong ik eruit op de schoolfoto en nu ik in de media werk ook. Je valt veel meer op tussen al die blonde vrouwen in Hilversum."

Racisme

En helaas kreeg ook zij te maken met racisme of etnische profilering. "Ik denk dat er geen zwart persoon in een witte omgeving is, die dat niet ervaart", stelt Simone. "Of het nou om stereotypering, passief-agressieve opmerkingen gaat, of dat je een bepaalde plek niet krijgt terwijl je weet dat je de beste kandidaat bent. Dat je denkt: what the fack! Als je jong bent heb je dat allemaal minder door. Toen ik op de lagere school mavo-advies kreeg, dacht ik nog niet: dat is omdat ik zwart ben. Ik wist alleen dat ik beter kon. Gelukkig had ik ouders die zelf goed opgeleid zijn en de weg wisten. En die zeiden: 'Dat gaan we niet doen.' Dus die stuurden me naar een scholengemeenschap waar ik in een rechte lijn naar 6 vwo ging."

Soms ervaart ze het ook heel uitgesproken. Niet alleen op sociale media maar ook juist in de echte wereld. "Een paar jaar geleden was ik op vakantie in Marrakech en toen was er een groep jongens die me herhaaldelijk uitschold voor nigger. Dat had ik nog nooit zo letterlijk over me heen gekregen. Ik realiseerde me: zo voelt dat dus als iemand dat tegen je zegt. Echt heel heftig. Het was nooit eerder zo in my face. Ik heb het geïncasseerd en niet eens wat teruggeroepen. Ik was echt in shock gewoon."

'Ik vind het heel fijn om de kinderen van mijn zus te zien opgroeien, maar dat ik zelf geen kinderen heb, ervaar ik niet als een gemis'

Relatiestatus

Simone heeft geen relatie en geen kinderen, iets waar in Nederland nog steeds op een bepaalde manier op neer wordt gekeken. "Ik zag laatst op Instagram een post van Halina Reijn, een filmpje waar ik heel hard om moest lachen. Dat gaat erover hoe het is om een alleenstaande vrouw te zijn in Nederland en ze stak daar de draak mee. Zij woont in New York en daar heb je ook oudere vrouwen zonder man of kinderen die gewoon hun leven leiden. Niemand zeikt daarover. Het is gewoon een gegeven. Prima. Hier is het toch alsof je niet voldoet aan een bepaalde norm. Ik vind dat heel vermoeiend, ik leef gewoon mijn leven." Toch trekt ze zich er weinig van aan: "Kijk, ik vind het heel fijn om de kinderen van mijn zus te zien opgroeien, maar dat ik zelf geen kinderen heb, ervaar ik niet als een gemis."

Bekijk ook

Simone Weimans: 'Hilversum is best een slangenkuil, maar uiteindelijk geloof ik wel in karma' | Nouveau

In een openhartig interview met Nouveau voor het juninummer blikt NOS-nieuwslezer Simone Weimans terug op haar journalistieke carrière, haar plek bij het Achtuurjournaal, en haar kijk op de mediawereld. Ze praat over loyaliteit, ambitie, de aantrekkingskracht van live-tv en haar kritische blik op de talkshowcultuur. Maar ook over de moordende concurrentie in Hilversum, grensoverschrijdend gedrag en waarom zij tóch gelooft dat het goede uiteindelijk overwint.

Leeftijd

Inmiddels is Simone de vijftig gepasseerd, maar heeft daar weinig moeite mee. "Ik ervaar het als heel fijn dat je een soort zekerheid hebt over wat je kan en wat je doet en hoe je eruitziet. Als mensen nu opmerkingen maken over mijn gewicht – en ik zal nooit maat 36 hebben – of het spleetje tussen mijn tanden, dan denk ik: get over it. Dat heb ik zelf allang geaccepteerd. Nu jullie nog."

De menopauze heeft voor de nodige veranderingen gezorgd. "Ineens zat er vijf kilo bij en gutste het zweet over mijn voorhoofd als ik het journaal presenteerde. Zeiknat, deppen tussen de filmpjes door. Echt verschrikkelijk. Ik heb mezelf geïnformeerd en ben naar de huisarts gegaan. Ik barstte in tranen uit omdat ik bang was voor een vechtgesprek. Ze was gelukkig heel begripvol en schreef me hormoontherapie voor. Het zijn geen wonderpilletjes, maar het is wel een wereld van verschil. En ik zie ze hoor, de vrouwen die lijden en maar net doen of er niks aan de hand is. Maar er is wel degelijk iets aan de hand en er is ook iets tegen te doen. En gelukkig maar..."

Verder lezen?

Het hele interview met Simone Weimans lees je in de nieuwste Nouveau. Deze is vanaf donderdag 5 juni te koop in de winkels of bestel je via tijdschrift.land.