Simone Weimans: 'Hilversum is best een slangenkuil, maar uiteindelijk geloof ik wel in karma'

Simone Weimans (53) groeide de afgelopen twaalfenhalf jaar uit tot een van de vaste gezichten van de NOS. ‘Soms treed ik een beetje uit mijn lichaam als ik mezelf daar zie staan. Die kleine Simone Weimans uit Rotterdam!’

Jubileum

Vorig jaar vierde je je koperen jubileum bij de NOS. Ga je dat volgende jubileum ook halen? ‘Er was appeltaart en een praatje van de hoofdredacteur. Twaalfenhalf jaar is wel een officieel iets. Geen idee wat je krijgt bij een vijfentwintigjarig jubileum. Maar nog twaalfenhalf jaar, jezus, nee, dat is wel erg ver weg. Dan ben ik vijfenzestig en ga ik al bijna met pensioen. Alhoewel, bij de NOS werken mensen soms wel dertig of veertig jaar. Rob Trip, hoe lang zit die er al niet? Toen ik begon bij de NOS dacht ik dat ik het na drie jaar wel gezien zou hebben. Maar dat dacht ik ook bij de VARA, waar ik heel lang voor de radio werkte en net geen jubileum haalde. Ik zie mezelf blijkbaar als iemand die regelmatig van baan wisselt, maar in de praktijk ben ik dus heel loyaal. En als mijn werk leuk en afwisselend is, zoals bij de NOS, waar ik naast de journaals ook nog grote live-evenementen en radio doe, is er ook geen reden om te wisselen. En daarbij, werken bij het NOS-journaal geeft een adrenalinekick die je niet zo snel ergens anders vindt.’

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

We zien je regelmatig het Achtuurjournaal presenteren, het vlaggenschip van de NOS, had je dat ooit kunnen bedenken? ‘Mijn vader, hij is intussen overleden, keek altijd, elke dag. Het Achtuurjournaal was echt een anker voor hem. En nu sta ik daar. Soms treed ik een beetje uit mijn lichaam als ik mezelf daar zie staan. Die kleine Simone Weimans uit Rotterdam. Gisteren zat ik op de bank met een bak popcorn en zag ik Rob Trip het presenteren. Dan denk ik: hè, maar dat is waar ik gewoon ook sta! Trots? Nee, eerder weird of absurdistisch.’

Bekijk ook

Simone Weimans over leven zonder partner of kinderen: 'Alsof je niet voldoet aan een bepaalde norm' | Nouveau

Simone Weimans (53) groeide grotendeels op in een witte omgeving. Ook het feit dat ze geen partner of kinderen heeft, maakt haar anders dan de gemiddelde Nederlandse vrouw. Maar juist daarin schuilt haar kracht: 'Op school sprong ik eruit op de schoolfoto, en nu ik in de media werk ook.'

Talkshow

Een talkshow, de heilige graal in televisieland, zou je dat nog willen? ‘Het wás de heilige graal, maar dat vind ik het al lang niet meer, omdat ik de kwaliteit van talkshows niet meer zo hoog vind. Met alle respect, maar ik vind het niet supergoed wat ik nu zie. En vooral meer van hetzelfde. Behalve Eva Jinek, ik vind haar echt super. Ook de mix van langere een-opeengesprekken en de kunst en cultuur die erin zit. In plaats van de hele tijd een tafel vol. Dat is nieuw. Ja, dat zou ik zelf ook wel willen doen, die uitdaging durf ik wel aan.’

'Gewoon rustig doorgaan. Dan kom je er ook.’

Wie weet in de toekomst, waarom niet? ‘Klopt. Ik heb een keer gesolliciteerd voor een talkshow, althans, ik werd gevraagd een screentest te doen. Als je het dan niet wordt, baal je. Maar ik denk ook al snel, misschien toch goed dat ik het niet geworden ben. Gewoon rustig doorgaan. Dan kom je er ook.’

Concurrentie

Wanneer ontdekte je de journalistiek? ‘Toen ik twaalf was en voor het kinderprogramma Schuurpapier van de VARA werkte. Schuurpapier was een soort Jakhalzen avant la lettre. We gingen naar demonstraties tegen de paus of naar de tippelzone in Rotterdam. Op het moment dat je een microfoon in je hand hebt, gaan alle deuren open. Je komt overal, ontmoet bijzondere mensen. Wie wil dat nou niet?!’

Moet je als de concurrentie moordend is, een haantje de voorste zijn om op de plek te komen waar jij nu zit? ‘Zo heb ik het zelf nooit gedaan. Ik denk nooit in termen van concurrentie; er is plek voor iedereen. Het klinkt misschien als een naïeve gedachte, maar als je goed bent en gemotiveerd, dan kom je er echt wel. Ik ben ambitieus en als ik heel eerlijk ben: ik hou van mijn collega’s, maar ik wens mezelf wel het beste. Maar niet ten koste van anderen. Want het is wel waar, Hilversum is best een slangenkuil waar mensen zonder visie op hoge posities zitten, met ellebogen wordt gewerkt en achter je rug veel geroddeld wordt. Maar uiteindelijk geloof ik wel in karma. Al die kerels nu met dat grensoverschrijdend gedrag, mensen met wie ik zelf ook gewerkt heb of mijn baas waren... Het komt gewoon bij je terug. Karma is een bitch.’

Verder lezen?

Het hele interview met Simone Weimans lees je in de nieuwste Nouveau. Deze is vanaf donderdag 5 juni te koop in de winkels of bestel je via tijdschrift.land.