Barbara van Beukering (56): 'Het jaar waarin ik mijn haar verloor'

Je weet pas hoe belangrijk iets is, als je dreigt het te verliezen.

In de nieuwste Nouveau (met Karin Bloemen op de cover) vind je een prachtig interview van Doret van der Sloot met journalist en bestsellerauteur Barbara van Beukering (56), over de invloed van haar moeder op haar leven.

Barbara is zelf ook moeder én een succesvol schrijver wier nieuwe boek net uit is: Het jaar waarin ik mijn haar verloor, over haar eigen annus horribilis, is het ontroerende, verdrietige, nuchtere, maar ook grappige relaas over verlies, kwetsbaarheid en het hervinden van je identiteit.

Rampspoed

Als Barbara begin 2020 haar tweede boek succesvol lanceert, ontdekt de kapper een klein kaal plekje op haar achterhoofd: het begin van alopecia. Twee weken na de boekpresentatie wordt de lockdown afgekondigd, de winkels sluiten en de boekverkoop valt stil.

Het is het begin van een jaar vol rampspoed; een van haar beste vriendinnen blijkt ongeneeslijk ziek, haar schoondochter belandt in een depressie en haar dochter wordt verlaten door de vader van haar vijf maanden oude baby.

Terwijl de wereldgezondheid bedreigd wordt door corona, maakt Barbara zich in toenemende mate zorgen over haar haar dat uitvalt en geneert zich daar tegelijk voor, omdat er zoveel ergere dingen in de wereld zijn.

Precair onderwerp

Gewogen tegen het grote leed in de wereld lijkt kaal worden misschien inderdaad niet het ergste ooit, maar vergis je niet: haarverlies is een precair onderwerp; je gaat er niet dood aan, maar het heeft wel een enorme impact op je leven.

Haar boek gaat dan ook over kwetsbaarheid, verdriet, identiteit en geheimhouding. Tegen het decor van een wereld die in lockdown gaat, belandt Barbara in haar eigen isolement als ze alsmaar kaler wordt omdat ze niet wil dat iemand haar 'vieze sliertjes' ziet.

Spectrum

Het contrast met hoe ze eerder was en inmiddels weer is – een slimme, zelfverzekerde powervrouw op hakken – is groot. "Door dat haarverlies was ik dat in een keer kwijt," zegt ze in het Parool. "Terwijl ik weet: ik ben 56, ik raak het sowieso wel kwijt, nog even en ik ben een oude vrouw.

Gek genoeg vind ik dat niet erg, geen centje pijn. Maar een kále vrouw, dat vond ik echt verschrikkelijk. Dat haar was een deel van mijn identiteit waar ik me nooit zo van bewust was. Want ik hád het; ik droeg het altijd los en dacht er nooit over na. Even de puntjes laten bijknippen, dat was het. Pas toen ik het verloor, kwam ik erachter dat haar meer is dan wat er op je hoofd zit.”