Jeanine (47): '‘Nadat mijn man per ambulance was afgevoerd, beleefde ik een droomcruise’

Als een pasgetrouwd stel zweefden ze over het schip. 

Enkele uren voordat het cruiseschip, met Jeanine (47) en haar man Michael (50) aan boord, zou vertrekken voelde Michael zich zo ziek dat hij naar het ziekenhuis moest. Jeanine bleef alleen achter – maar niet voor lang…

‘Het had niet veel gescheeld of ik was ter plekke in huilen uitgebarsten. Ik had me zó  op deze cruise verheugd. En nu zei de scheepsarts doodleuk dat we niet mee mochten als we niet eerst langs het ziekenhuis gingen…

‘Maar dan zijn we nooit meer op tijd voor de afvaart!’, riep ik ontdaan.

‘Nee, die kans is inderdaad aanwezig,’ bevestigde de arts, ‘maar ú hoeft in principe niet van boord. We zijn niet bang voor een besmettelijk virus dat u ook bij zich zou kunnen dragen.’

Verontwaardigd sputterde ik: ‘U denkt toch niet dat ik mijn man alleen…’

‘Jeanine’, onderbrak Michael mij, gezien zijn toestand verbazingwekkend gedecideerd, ‘dat is eigenlijk geen slecht idee. Waarom zouden we samen in een grijs en koud ziekenhuis gaan zitten? Voor zover ik weet, verkeer ik niet in levensgevaar. Jij kunt met een gerust hart hier blijven. Misschien ben ik heel snel weer terug. En anders haak ik gewoon in een andere haven aan.’

Ik kalmeerde. Uit zijn mond klonk het zo simpel - en zó aanlokkelijk…

‘Liefste’, ging hij verder, ‘ik ga dit niet voor jou verpesten. Het is mijn eigen schuld. Ik had veel eerder naar de dokter moeten gaan. Ga jij nu maar gewoon lekker genieten.’

'De afgelopen twee jaar waren een aaneenschakeling geweest van zorgen'

Ja, inderdaad, het hele idee achter deze cruise was dat ík zou ontspannen. De afgelopen twee jaar waren een aaneenschakeling geweest van zorgen, zowel om onze ouders als onze dochters, en ik was mezelf compleet voorbijgelopen in mijn pogingen alles voor iedereen te regelen. Ik kon niet meer.

Alleen van het vooruitzicht van de cruise kikkerde ik al op. Het was voor mij echt een droom die uitkwam. Stad en land en het hele internet liep ik af voor de mooiste bikini’s, de vrolijkste zomerjurkjes en natuurlijk de ultieme galajurk, want ik was vast van plan op de gala-avond enorm te gaan shinen - naast mijn knappe Michael natuurlijk.  

'Waarom had Michael niet naar me geluisterd? Die buikpijn en misselijkheid waren niet normaal'

Dat shinen kun je nu wel vergeten, dacht ik bedroefd toen ik de ambulance met Michael erin de haven uit zag rijden. Waarom had Michael niet naar me geluisterd? Die buikpijn en misselijkheid waren niet normaal. Op het laatst had ik hem bijna gesmeekt: ‘Ga toch alsjeblieft naar de dokter. Straks zit je er in de vakantie mee.’ Maar Michael haalde telkens z’n schouders op: ‘Ach, gaat vanzelf wel weer over.’ Maar dat gebeurde dus niet, met als gevolg dat we na het inchecken linea recta naar het medisch centrum konden.

Ik werd ineens enorm kwaad: Hoe had hij zo stom kunnen zijn!? Hij wilde mij toch een onbezorgde week bezorgen? En nu had uitgerekend hij het voor elkaar gekregen dat ik van ellende niet wist waar ik het zoeken moest. Moederziel alleen in een Amerikaans ziekenhuis? Het zou hem leren!

'Ik zette mijn filmsterrenzonnebril op. Zo, genieten zou ik!'

Strijdlustig liep ik terug naar onze hut. Ik nam een douche, trok mijn geweldige nieuwe bikini aan, deed daar een glamourtuniek overheen en zette mijn filmsterrenzonnebril op. Zo, genieten zou ik!

Na de verplichte oefening bij de reddingsboten begaf ik mij naar het lidodek voor de feestelijke start van de cruise. Net toen ik een cocktail bestelde, belde Michael. Ze wilden nog wat testen doen. Hij moest een nachtje blijven. ‘Oké’, zei ik ietwat onverschillig, ‘ik hoor het wel.’

'Het was net alsof ik mijn overbezorgde en gestreste zelf gelukzalig gedag stond te zwaaien'

De afvaart beleefde ik als een droom. Terwijl het schip statig de haven uitgleed en ik mij nippend van mijn mojito vergaapte aan de miljoenenvilla’s van Fort Lauderdale, voelde ik mij volledig loskomen van mijn gewone leven. Het was net alsof ik mijn overbezorgde en gestreste zelf gelukzalig gedag stond te zwaaien.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat een van de bubbelbaden vrij was. Die is voor mij, dacht ik. Ik deed mijn tuniek uit en liet me in het warme water zakken. Hemels! Ik sloot mijn ogen en droomde weg. Toen ik ze weer opendeed, zag ik dat ik gezelschap had gekregen van een oudere dame, die meteen enthousiast tegen me begon te praten.

‘Isn’t it wonderful?’ zei ze, ‘oh, ik ben dol cruisen! Vroeger ging ik altijd met mijn man en nu ben ik hier met mijn gescheiden zoon.’ Ze zwaaide opgetogen naar een man in een van de ligstoelen verderop. ‘O jee, nu denkt hij vast dat ik een vrouw voor hem aan het regelen ben,’ zei ze samenzweerderig. ‘Nou, dat heb ik inmiddels wel afgeleerd hoor. Bovendien, jij reist vast niet alleen, toch? Oops’, giechelde ze, ‘nu doe ik het toch.’

'Ik zag er als een berg tegenop om in mijn eentje in dat enorme restaurant te gaan zitten'

Ik moest lachen en vertelde haar wat er die middag was gebeurd. ‘Och, arm kind’, zei ze moederlijk, ‘weet je wat, eet vanavond gezellig met ons mee.’ Die uitnodiging kwam als geroepen. Ik zag er als een berg tegenop om in mijn eentje in dat enorme restaurant te gaan zitten.

Die avond om acht uur stelde Audrey, zoals de dame in kwestie heette, mij voor aan haar zoon John. John was groot, zijn blik intelligent en zijn stem warm. ‘Ik hoorde dat je uit Nederland komt’, zei hij. ‘Vertel me alles over je land. Mijn moeder is in Nederland geboren. Ik vind het een schande dat ik er nog ooit ben geweest.’ Zijn interesse was niet gefingeerd. Hij stelde de ene na de andere vraag en luisterde aandachtig naar mijn antwoorden.

Na het eten verontschuldigde Audrey zich: ‘Ik ga altijd heel vroeg slapen. Ik zie jullie morgen wel weer.’

'We dansten totdat ik door de jetlag nauwelijks nog op mijn benen kon staan'

‘Dan zal jij met mij moeten dansen’, zei John plagerig tegen me. We liepen naar de bluesbar, waar een steengoede band de lekkerste nummers speelde, en dansten totdat ik door de jetlag nauwelijks nog op mijn benen kon staan.

Die nacht sliep ik als een baby en toen ik de volgende ochtend in de spiegel keek, herkende ik mezelf bijna niet. Stralende ogen, stralende huid, stralend haar, zo knap was ik in lange tijd niet wakker geworden. Nu is het ook onmogelijk om niet te gaan stralen als je de gordijnen opendoet en je uitkijkt op een hagelwit strand en azuurblauwe zee. We waren op de Bahama’s!

'De vlinders die ik in mijn buik voelde, baarden me zorgen'

Bij het ontbijtbuffet trof ik John. Hij vertelde dat zijn moeder al was vertrokken voor een excursie over het eiland. Zelf zag hij meer in een rustige strandwandeling en een duik in de zee. Of ik mee wilde? Ik gaf niet direct antwoord. De vlinders die ik in mijn buik voelde, baarden me zorgen. John merkte mijn verwarring op. ‘Geen zorgen’, lachte hij ‘ik ben een decent guy. Ik weet dat je getrouwd ben.’ Ik haalde opgelucht adem, nu kon ik tenminste gewoon ‘ja’ zeggen.

Toen ik mijn voeten op het eiland zette, raakte ik opnieuw in vervoering. Hoe kon zand zo zacht zijn! En was die oogverblindende kleur van het zeewater echt? De hele dag brachten John en ik door in de schaduw van de pijnbomen op een afgelegen stuk strand. We zwommen, lazen, dommelden en lachten samen. Ik genoot tot in mijn vezels.

'Hopend op de juiste reactie vertelde ik John dat ik speciaal voor de gala-avond een jurk had aangeschaft'

Omdat heel veel mensen de laatste tender terug naar het schip namen, moesten John en ik dicht tegen elkaar aan zitten, wat ik verre van vervelend vond. Hopend op de juiste reactie vertelde ik John dat ik speciaal voor de gala-avond een jurk had aangeschaft en dat het zo jammer was dat ik die zonder mijn man aan mijn zij natuurlijk niet kon dragen. Natuurlijk stelde hij voor om Michaels stand-in te zijn. Ik voelde me verheugd en schuldig tegelijk…

Terug in mijn hut zag ik dat er een bericht van Michael was binnengekomen. ‘Ik ben weer op vrije voeten. Als het allemaal lukt, zien we elkaar overmorgen op Jamaica. Ik mis je.’

Weer die dubbele gevoelens… Ik was opgelucht en blij dat Michael oké was. Maar in het sprookje dat ik nu beleefde was de rol van prins inmiddels door iemand anders ingenomen…

'Waarom moeilijk doen als je een mooie tijd kunt hebben?'

Nog anderhalve dag had ik om dat af te ronden. Ik hoefde niet lang na te denken om te besluiten er maar gewoon helemaal voor te gaan. Want waarom moeilijk doen als je een mooie tijd kunt hebben? Die namiddag ging ik met John naar een klassiek concert en na het diner zongen we samen met Audrey uit volle borst mee met de entertainers in de pianobar.

'We poseerden gewillig voor iedere fotograaf: gearmd, hand in hand, in een innige omhelzing'

De volgende namiddag trok ik mij, na een lome dag aan de rand van het zwembad, terug in mijn hut om mij voor te bereiden op de gala-avond. Alles moest perfect zijn. En dat werd het. Om klokslag zeven uur klopte John op de deur. Hij zag er waanzinnig uit in zijn Italiaanse pak en zijn verblufte reactie op mijn verschijning maakte me helemaal week. Als een pasgetrouwd koppel zweefden we over het schip. We poseerden gewillig voor iedere fotograaf: gearmd, hand in hand, in een innige omhelzing – we deden het steeds als grapje af, maar toch…

'We keken elkaar diep in de ogen en gaven elkaar één kus. Dat was het'

Ik was absoluut verliefd, dat geef ik toe. En John ook. Maar we waren ons er allebei van bewust dat dit gezien de über-romantische omstandigheden bijna niet anders kon en dat we er achteraf enorm veel spijt van zouden hebben als we een bepaalde grens zouden overschrijden. Dat deden we dus niet. Om middernacht namen we afscheid. We hielden elkaars handen vast, bedankten elkaar voor een paar bijzondere dagen, keken elkaar diep in de ogen en gaven elkaar één kus. Dat was het.

Ik zal John nooit meer vergeten. Als ik Michael niet had, zou ik nu zeker een migratie naar Canada overwegen. Maar ik heb Michael en ik hou van Michael. Dus toen ik Michael op de kade van het Jamaicaanse Ocho Rios zag staan, viel ik in zijn armen en nam ik mij voor hem de rest van de cruise met liefde te overladen. Ondertussen uit de grond van mijn hart hopend dat John alle foto’s van de avond ervoor op tijd uit de fotogalerij zou weten te vissen…

Foto (c) Getty Images, de namen zijn om privacyredenen veranderd  

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in