Frederique: 'Toen zelfs IVF afviel, veranderde zijn houding naar mij'

Frederique hoopte dat haar huwelijk ook écht in voor- en tegenspoed zou zijn, maar kwam bedrogen uit toen ze hoorden dat zelfs IVF hun kinderwens niet zou kunnen vervullen.

Door Femke Sterken

Frederique (35): “In voor- en tegenspoed. Dat beloofden we elkaar zes jaar geleden op onze huwelijksdag. En ik geloofde daar ook in. Dat Dennis bedoelde dat hij er na een bepaalde hoeveelheid tegenspoed mee zou stoppen, kon ik niet vermoeden. En het knaagt aan me. Mijn vertrouwen in liefde en onvoorwaardelijkheid is voorgoed verdwenen.

EEN KINDJE SAMEN

Toen we net getrouwd waren, besloten we dat het ook tijd was om de voorbehoedsmiddelen achterwege te laten. We waren enthousiast over het idee van een kindje van ons samen. Dat zou zo geweldig zijn. We fantaseerden er dagenlang lustig op los. Over namen, over de inrichting van de babykamer. Hoe leuk het zou zijn om onze ouders opa en oma te maken. Maar het ging allemaal niet zo makkelijk als ik dacht. Maand na maand werd ik ongesteld. Ik was teleurgesteld, maar hield de moed erin.

OOK NIET MET IVF

Dennis daarentegen, zag ik steeds vaker met afgezakte schouders rondlopen. ‘Zie je wel,’ zei hij soms tegen me, ‘het zal ons wel nooit lukken. We zijn vast onvruchtbaar.’ Ik vond dat hij wel erg overdreef, maar na een jaar zijn we toch naar de gynaecoloog gegaan. Al vrij snel kwamen ze erachter dat het probleem bij mij lag. Mijn beide eileiders zaten dicht en er was ook iets mis met mijn baarmoeder. De kans om zwanger te worden, zou zelfs met ivf nihil zijn. Vanaf dat moment veranderde Dennis zijn houding ten opzichte van mij. Hij werd afstandelijker en werkte vaker over. Het verdriet dat ik had om onze verloren droom negeerde hij volkomen. Ook wilde hij niet over adoptie praten. Bij alles wat ik aankaartte, haalde hij zijn schouders op of hij liep midden in het gesprek weg.

TEGENSPOED

Meerdere malen heb ik hem gevraagd of hij twijfelde aan ons. Of dit een reden zou zijn waarom hij mij zou verlaten, maar dat ontkende hij altijd heel stellig. En, naïef als ik ben: ik geloofde hem. We hebben zeker drie jaar doorgesukkeld. Ik bleef vechten en hij kroop steeds verder in zijn hol. En toen kwam ik op een dag thuis terwijl hij zijn koffers stond te pakken. ‘Ik ga’, zei hij. En hij ging. Ik gilde dat hij dit niet kon maken. Dat hij toch beloofd had in voor- én tegenspoed. Maar het hielp niets. Hij praatte niet. Hij praat nog steeds niet met me. Maar hij heeft inmiddels wel een dochter. Met een andere, vruchtbare vrouw.”

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.