/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F7%2F5%2F221122857.jpg "Barbara (52): 'Ik word gék van dat thuisonderwijs'")
Lesgeven én je baas tevreden houden, het is haast niet te doen.
Barbara is contentmanager en communicatiemedewerker bij een grote onderwijsinstelling. De moed zonk in haar schoenen toen duidelijk werd dat tijdens de lockdown ook de scholen dicht zouden blijven. "Er schijnen gezinnen te zijn waarin het goed gaat en iedereen redelijk gedisciplineerd zijn ding kan doen. Bij ons is dat niet zo. De oudste – groep acht – heeft Zoom-meetings met de klas en de juf. Als er uitleg wordt gegeven, dan moet ik echt even meeluisteren, anders heb ik geen idee van wat ze precies moet doen. Voor je het weet, zijn we een half uur verder en is mijn baas kribbig omdat ik de helft van een online vergadering heb gemist.
De oudste zit in de derde klas van de HAVO, van hem wordt zelfstandig werken verwacht. Laat dit even tot je doordingen: een puber van bijna vijftien, met aan aandachtspanne van twee seconden (behalve als het om gamen gaat, uiteraard), moet uit zichzelf boeken lezen, sommen maken en woordjes leren. Terwijl de hormonen door zijn lijf gieren. We hebben hem de kans gegeven zichzelf te bewijzen op zijn eigen kamer, maar daar kwam niets van terecht, hij zat alleen maar op zijn telefoon. Geen zin, alles stom, snapte de stof niet. Dus ook die moet eigenlijk aan de keukentafel, terwijl mijn man of ik met een half oog meekijken. Meestal ben ik dat, want mijn man is als agent veel weg.
'Het komt erop neer dat ik meestal tot één uur 's nachts alsnog mijn eigen werk zit te doen'
Omdat de jongste nog geen eigen laptop heeft, maar die wel noodzakelijk is voor haar lessen, mag ze op de desktop die ik eigenlijk voor mijn eigen werk nodig heb. Ik behelp me intussen met een tablet uit het jaar Kruik, waarmee ik zo goed en zo kwaad als het gaat mails beantwoord en teksten probeer te schrijven. Die kan ik dan niet in ons systeem plaatsen, dat trekt ie niet. Daarvoor heb ik echt de PC nodig en daar kan ik dus pas over beschikken als mijn dochter klaar is met haar taken. Laat ik het zo zeggen: het is de liefste dochter van de wereld, maar lekker opschieten is niets voor haar.
Dus meestal kan ik er pas rond een uur of vier achter schuiven, als ze buiten gaan spelen of gaat buizen. Voor mijn gevoel heb ik er al een hele werkdag opzitten, als ik eindelijk aan mijn eigen werk kan beginnen. Intussen komt dan uiteraard ook vaak de vraag: 'Wat eten we vandaag?' Het komt erop neer dat ik tot één uur 's nachts alsnog mijn eigen werk zit te doen. We kunnen ons op dit moment geen extra laptop veroorloven, al staat ie bovenaan mijn verlanglijst. Maar zelfs al zou die er zijn, dan nog betwijfel ik of ik veel gedaan zou krijgen, met mijn aandacht half bij de lessen van de kinderen.
'Mijn baas heeft zelf geen gezin, hij heeft geen idee van hoe het eraan toe gaat in het nieuwe abnormaal'
Dus het is even schipperen. Ook omdat er zoveel niet klopt. Zoon krijgt een opdracht gemaild die helemaal niet bij de lessen past. Zijn manier om hiermee om te gaan is dit te negeren en snel YouTube-filmpjes te gaan bekijken, dus ik ben dan toch degene die aan de docent moet vragen hoe het nou zit. Bij de dochter stokt het online lesprogramma nogal eens, maar op mijn telefoon werkt dat dan weer wel, zodat ik die ook kwijt ben.
Intussen hoor ik binnen een kwartier vier mails van mijn werk binnenkomen, waarvan de afzenders snel antwoord verwachten. Mijn baas heeft zelf geen gezin, hij heeft geen idee van hoe het eraan toe gaat in het nieuwe abnormaal. Hij lijkt te denken dat ik een thuiswerkplek voor mezelf heb. Met een deur die ik achter me dicht kan trekken om urenlang beschikbaar te zijn om te video-vergaderen, zonder buren die inmiddels al negen maanden aan het klussen en boren zijn.
'Ik krijg voortdurend standjes van de Juf Ank van mijn dochter, dat 'we' het boek dat ze moet lezen nog niet uithebben'
Beide scholen doen ontzettend hun best, daar heb ik niets dan bewondering voor. Maar er wordt wel heel veel bij de ouders neergelegd. De voorbeeldschema's die ik krijg, gaan echt zonder uitzondering uit van een ideale situatie, dus we zijn bij voorbaat gedoemd om te falen. Dat motiveert niet echt.
En sommige docenten gaan echt idioot ver in hun controledrift: zo moet ik van de gymleraar filmpjes van de puber maken terwijl hij hardloopt, als bewijs dat hij dat daadwerkelijk heeft gedaan. Want ik heb verder niets te doen, hè? Ook niet fijn: de voortdurende standjes van de 'Juf Ank' van mijn dochter, dat 'we' het boek dat ze moet lezen nog niet uitheeft en dat ze weer te laat was ingelogd. Sorry hoor, dat ik nog even vijf minuten op de computer nodig had om zelf iets online te zetten wat 2300 collega's meteen moesten weten.
'Thuiswerken? Ik ben meer bezig sussen, sturen, bemoedigen en de lieve vrede bewaren'
Daarbij komt: ik ben geen juf. Als ik de hele dag taken zou willen controleren, woordjes zou willen oefenen en online spreekbeurten zou willen aanjagen, dan had ik wel de PABO gedaan. Ieder zijn vak. Soms word ik ongeduldig omdat ze iets simpels maar niet lijken te willen snappen. En soms ben ik ook boos op mezelf omdat ik het zelf niet weet en ze niet goed kan helpen.
Tel daarbij op dat we als gezin al veel te lang veel te dicht op elkaar zitten en het is logisch dat er spanningen ontstaan. Ik wil dat ze wat leren, maar onderwijs begint een steeds minder belangrijke rol te spelen, ik ben meer bezig sussen, sturen, bemoedigen en de lieve vrede bewaren. En intussen proberen mijn eigen werk zo goed mogelijk te doen. Het is te hopen dat de kinderen toch íets opsteken, anders zou het wel heel sneu voor hen zijn. Ik heb van twee keer thuisonderwijs moeten geven tijdens een lockdown in ieder geval geleerd dat het bijna niet te doen is, als je tegelijk ook thuis moet werken."
Foto (c) Getty Images
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in