Lilian (56): 'Mijn partner moet kiezen: ik of zijn zoon'

‘Wat de druppel was, kan ik niet echt zeggen. Het is een opeenstapeling geweest, verspreid over jaren. Maar dat proces is de afgelopen jaren wel in een stroomversnelling geraakt. Niet zo verwonderlijk; Oscar is met zijn drieëntwintig inmiddels ruim volwassen en dan verwacht je toch dat zo’n jongen zich daar enigszins naar gedraagt. Als dat maar niet gebeurt, ondanks vele pogingen om hem tot inzicht te brengen en in beweging te krijgen, houdt het op een gegeven moment op. Voor mij tenminste...

Gesprek met iemand van andere planeet

André, zijn vader, heeft nog altijd de hoop dat de situatie vanzelf zal verbeteren. Dat Oscar op een ochtend opstaat en als bij toverslag een plan blijkt te hebben. ‘We moeten gewoon een beetje geduld hebben,’ zegt hij. ‘Oscar heeft het niet makkelijk gehad’. Maar dat zegt hij nu al bijna drie jaar, sinds Oscar met veel hangen en wurgen eindelijk z’n havodiploma heeft gehaald. Ik kan die slappe woorden niet meer horen. Laat André maar gewoon eens toegeven dat hij het ook niet meer weet, dat hij geen enkele grip op zijn zoon heeft. Dát is namelijk de realiteit. Als hij die onder ogen ziet, bevinden we ons in ieder geval op hetzelfde punt. Dán kunnen we met elkaar praten.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Nu is het soms net alsof ik een gesprek met iemand van een andere planeet probeer te voeren. ‘Hallo! Die zoon van jou heeft een schop onder z’n achterste nodig. Als je hem die niet geeft, gaat dit voor altijd zo door. En daar pas ik voor.’ Het maakt geen indruk. Misschien omdat ook ik in herhaling val. We blijven maar in cirkels ronddraaien. Gezelliger wordt het er niet op, dat kun je je wel voorstellen. Wat mij betreft is nu dus het moment gekomen dat André zal moeten gaan kiezen tussen mij en zijn zoon. Dat klinkt hard. Want hoe kun je een liefhebbende ouder dwingen tot een dergelijke keuze? Maar ik zie geen andere uitweg. Niet voor mezelf, niet voor André en ook niet voor Oscar.

Bekijk ook

Francine (47) verandert eens per maand voor één nacht in een man | Nouveau

Francine (47) verandert eens per maand in een... man. En hoewel ze ook gelukkig is met haar echtgenoot en kinderen, kan zij haar dubbelleven niet met haar gezin delen. Het verlangen hen toch deelgenoot te maken van haar escapades wordt echter steeds groter. 'Ik wil zo graag gezien worden.'

Het leven kan raar lopen

Het leven kan raar lopen. Dat juist ik in een situatie als deze terecht ben gekomen, lijkt haast een boodschap te bevatten. Zo’n veertig jaar geleden was ík namelijk de Oscar, het kind dat in de weg zat. Mijn moeder had een nieuwe man in haar leven. Een jaloerse en bezitterige man die het niet kon verdragen als hij niet de volle aandacht van haar had. Ik woonde nog thuis, was pas achttien en stond weliswaar op het punt om mijn vleugels uit te slaan, maar had het nog best fijn gevonden als ik nog een jaartje thuis had kunnen blijven wonen. Maar daar stak mijn stiefvader dus een stokje voor. Hij wilde bij mijn moeder intrekken, maar niet zolang ik daar nog rondliep. En hij wenste niet te wachten.

Mijn moeder was in alle staten, maar gaf hem wel zijn zin. Ik had natuurlijk kunnen weigeren weg te gaan, maar dan had ik met een diep ongelukkige moeder gezeten en uit schuldgevoel helemaal nooit het huis meer durven verlaten. Ergens begreep ik haar wel hoor. Met deze man had ze een toekomst en ik zou toch binnen afzienbare tijd vertrekken. Maar ik heb het haar eigenlijk nooit echt kunnen vergeven. Je bloedeigen kind gaat toch altijd voor? Dat verloochen je toch niet voor een man?

'Waarom treed ik in de voetsporen van mijn zo gehate stiefvader?'

Dat ik André nu voor een vergelijkbare keuze stel, voelt heel wrang. Want eerlijk gezegd vind ik nog steeds dat mijn moeder mij destijds zwaar heeft laten vallen en dat ze dat nooit had mogen doen. Dan maar geen vent. En al helemaal geen vent die jou voor dergelijke wrede keuzes stelt. En voor mijn stiefvader voel ik al helemaal geen genade. Hij leeft al lang niet meer, maar nog steeds kan ik zijn naam niet horen zonder te gaan grommen. Waarom dan toch deze stap? Waarom treed ik in de voetsporen van mijn zo gehate stiefvader?

Geen andere uitweg

Ik heb het antwoord al gegeven: ik zie geen andere uitweg meer. Het is echt niet zo dat ik André zo nodig voor mezelf wil hebben. We zijn dertien jaar samen en al die tijd heb ik Oscar als mijn eigen kind beschouwd. Ik zat vol idealen toen ik in de relatie stapte. Ik zou dat arme beschadigde joch zo’n veilig, warm en gezellig nest bieden dat zijn problematische gedrag snel tot het verleden zou horen. Maar Oscar moest niets van mij hebben. Elke toenaderingspoging van mijn kant stuitte op een muur van onverschilligheid. Dat heeft me heel veel pijn gedaan, meer dan ik ooit heb toegegeven. Waarschijnlijk speelt die pijn nu ook mee.

Elke dag geconfronteerd worden met je eigen falen gaat je niet in de koude kleren zitten. Inmiddels zie ik in dat woorden als ‘nooit’ en ‘altijd’ zelden opgaan. Zelfs voor de meest onwankelbare principes kunnen uitzonderingen gelden. Want soms werkt het gewoon anders. Soms hoef je niet per se voor je kind te kiezen. Wel als het kind nog kind is, daar valt wat mij betreft niet aan te tornen. Maar als het kind volwassen is, maar weigert zich als zodanig te gedragen? Moet je je eigen geluk dan nog steeds op de tweede plaats zetten? Mijn antwoord is nee. Ik kies nu voor mezelf. Het leven van mij en André samen staat nu al zo lang on hold, daar verwacht ik eerlijk gezegd nog maar weinig van. Van alle opwindende plannen die we hadden komt toch niets terecht. Het huis verkopen, verhuizen naar een klein appartement in de stad en dan op zoek gaan naar een tweede huis in Spanje, o, wat hebben we het daar vaak over gehad. Maar zolang Oscar nog thuis woont, kunnen we geen kant op.

'Ik wil André zeker niet kwijt, maar áls onze relatie nog te redden is, dan is dit nog de enige manier'

Eigen plannen maken

André legt zich daarbij neer. ‘Die plannen lopen niet weg,’ zegt hij. ‘Over een paar jaar zijn ze nog even leuk.’ Natuurlijk, hij heeft helemaal gelijk, maar ik vind het belachelijk dat hij zijn zoon laat bepalen wanneer wij verder kunnen met ons leven. Vooralsnog geef ik Oscar het voordeel van de twijfel, waarschijnlijk is hij zich er totaal niet van bewust dat hij onze plannen dwarsboomt. Toch kan ik soms niet aan de akelige gedachte ontsnappen dat hij onze relatie met opzet aan het saboteren is.

Op zo’n moment weet ik zeker dat ik uit de situatie moet stappen. Hoe langer ik blijf, hoe giftiger het wordt en hoe meer ik zowel Oscar als André ga verwijten. Ik wil André zeker niet kwijt, maar áls onze relatie nog te redden is, dan is dit nog de enige manier. Door zelf een drastische stap te zetten, hoop ik dat vader en zoon uiteindelijk ook in beweging komen. Ik geef ze daarvoor de ruimte. Hoeveel tijd ik ze geef, kan ik niet zeggen. Want ik ga wel verder, ik wacht niet. Ik ga mijn eigen plannen maken en of André daar straks nog in past, durf ik niet te zeggen.’

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.