Jet de Nijs: 'Iedereen raast door, terwijl Robs ziekte ons isoleert'

We ontmoeten Jet de Nijs in de Betuwe, in een uitspanning met weids uitzicht over de uiterwaarden. Het is donderdag. Voor Jet, die sinds Rob in 2019 de diagnose Parkinson kreeg mantelzorgend aan zijn zijde staat, een bijzondere dag. De enige dag in de week waarop ze even de natuur in kan, met petekind Hanne afspreekt, of naar de kapper gaat. Terwijl een lieve verpleegkundige thuis voor Rob zorgt, stapt ze gedurende een paar uur even uit de continue zorgbubbel.

Fulltime mantelzorger

Hoewel het voor de meeste koppels de normaalste zaak van de wereld is om apart van elkaar tijd door te brengen, is er even tussenuit gaan voor Jet niet vanzelfsprekend. 'De eerste paar keer voelde het alsof ik verraad pleegde als ik een uurtje wegging', vertelt Jet ons openhartig. 'Inmiddels is het heerlijk en welkom om letterlijk achterover te kunnen leunen.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bekijk ook

Jet de Nijs over Rob: 'Ik voel een brok in mijn keel als ik denk aan dat hij er straks niet meer is' | Nouveau

'Hij is in alles de liefde van mijn leven,' zegt Jet de Nijs (56), die zich sinds Robs parkinsondiagnose meer dan bewust is van de grootsheid van de kleine, intieme momenten. 

Langzaam geïsoleerd

'De vanzelfsprekendheid waarmee anderen naar de supermarkt gaan of een dagje weg plannen kennen we niet meer. Iedereen raast door, terwijl Robs ziekte ons isoleert van de rest van de wereld.' Dit ziet ze ook terug in haar vriendschappen: 'Ik probeer wel contact te onderhouden met vriendinnen, maar als zij een wijntje gaan drinken, of koffie in dat leuke tentje in Bennekom, vragen ze me eigenlijk al niet meer mee en dat begrijp ik, ik zeg toch nee. Ik denk dat elke mantelzorger dit zal herkennen.'

'Parkinson is geen sexy ziekte'

Jet benadrukt dat Parkinson geen sexy ziekte is. 'Het is geen ziekte waarvan je kunt genezen, een zware periode die je doormaakt waarna je kunt opbloeien en mag concluderen dat je er enorm veel van hebt geleerd. Robs ziekte leert ons vooral nederig te zijn. Geluk beschouwen we allang niet meer als vanzelfsprekend.'