Frank Boeijen (65): 'Blowen doe ik nog, eigenlijk al vanaf mijn dertiende'

Zanger Frank Boeijen is onlangs 65 jaar geworden. Een mijlpaal, maar geen belemmering voor een leven vol rock-’n-roll.

,,Blowen doe ik ook nog, eigenlijk al vanaf mijn dertiende. Maar het is niet meer zoals in de jaren 80 toen iedereen in de muziekbiz aan de coke zat.”

Tekst: Eric Reijnen Rutten en Geert Willems. Dit interview heeft eerder in het Algemeen Dagblad gestaan 

Nee, thuis wil hij niet geïnterviewd worden. Dus wordt het zijn favoriete restaurant Blue aan de Oranjesingel in Nijmegen.



Zijn thuis en privéleven houdt hij het liefst uit de openbaarheid. ,,Marco Borsato heb ik regelmatig gewaarschuwd om niet met die roddelbladen in zee te gaan. In het begin schrijven ze positief, maar er komt altijd een moment dat ze je te grazen nemen.

 

Brunopress

Dat zie je nu wel weer bij hem. Die jongen durft zich niet meer op straat te vertonen terwijl nog steeds niet duidelijk is wat er precies is gebeurd. Ik stond ook regelmatig in de bladen, al sprak ik nooit met die lui.



Ik zou verslaafd zijn aan drugs, ruzie hebben met mijn broers. Ik vond het vooral erg voor mijn ouders. Mijn moeder las die bladen bij de kapper en was dan helemaal overstuur.”

Je praat liever niet over persoonlijke zaken?

,,Je maakt je kwetsbaar als je je privéleven bloot geeft. Hoe meer je vertelt, hoe meer je later verwrongen terugziet in de media. Tegenwoordig heb ik daar schijt aan, laat ze maar schrijven.

 

Maar ik ben in het verleden regelmatig bedreigd. Rechtsextremisten hadden het op me gemunt vanwege het nummer Zwart Wit, over racisme. Tijdens mijn optredens in die tijd stond een agent in burger in de zaal.



In 2007 zong ik het nummer in het Arabisch bij een herdenking en dat kwam op het Journaal. Kreeg ik daarna weer bedreigingen uit nationaal-populistische hoek. Dat was beangstigend, ook voor mijn vriendin. Dus ik hou privé liever buiten mijn werk.”

Brunopress

Op 27 november vierde hij zijn 65ste verjaardag tijdens een optreden in TivoliVredenburg, Utrecht, aan het einde van zijn clubtour. Familie en vrienden zaten in de zaal. In februari start zijn jaarlijkse theatertour, dit keer met het project Icarus en Phoenix.



Die agenda is niet van iemand die aan pensioen denkt

,,Ik was een paar weken geleden nog bij een concert van Bob Dylan. Die is 81 en weer op wereldtournee. Charles Aznavour trad nog op toen hij boven de 90 was. Leonard Cohen ging lang door. Niet dat ik me met hen wil vergelijken, maar dit is wat ik doe: samen optreden, op een podium staan.

Tijdens corona merkte ik hoe ik dat miste. In die tijd hebben we het clubcircuit opnieuw ontdekt. Dat zijn fantastische popzalen geworden, niet meer de oude kraakpanden van vroeger.



Ze hebben een goede akoestiek, goede apparatuur en we worden ontvangen door muziekliefhebbers. Door die optredens gaan fans weer terug naar de tijd dat ze 15 waren: toen ze thuis bij de ouders woonde, nog niet gescheiden waren. Voor hen is het waardevol om terug te zijn in die omgeving.

Corona was ook op een bepaalde manier een blessing. Voor die tijd had ik last van mijn bovenkamer, het spookte op zolder. Door de lockdown was er tijd voor bezinning, ik was gedwongen om introspectief te zijn. Maar er was ook de angst: straks mogen we geen muziek meer maken.

Ik leerde nederigheid. Dit jaar gaan we weer de theaters in met Icarus en Phoenix waarin ik mijn levensverhaal vertel aan de hand van grote gebeurtenissen. Een brand op de Grote Markt en het overlijden van mijn eerste vriendin, bijvoorbeeld. We hadden acht jaar verkering en bleven daarna bevriend. Heel triest. Dat overlijden greep me wel aan.”

De dood houdt je bezig?

,,Omdat de kerk geen belangrijke rol meer speelt in ons leven is de hel verdwenen, vergeten. Het idee is nu dat we allemaal naar de hemel gaan.



Het gevolg is dat we niet meer kunnen leven met verwoesting, de dood. Er rust een taboe op. We willen niet geconfronteerd worden met de dood. Wanneer zien we nog dode mensen? Vroeger was dat heel normaal, ook voor kinderen, nu houden we ze daar voor weg.”

‘Zeg me dat het niet zo is’ is een veel gedraaid nummer bij begrafenissen.

,,Dat is een nummer waar ik trots op ben, terwijl het niet eens zo’n grote hit is geweest. Het is ook mijn bekendste nummer.”



Wat zijn andere favorieten?

,,Zwart Wit, een nummer tegen racisme; nog steeds actueel. Kijk maar wat er onlangs weer aan de hand was op het ministerie van Buitenlandse Zaken. En Donkerblauw van het album As. De Frank Boeijen Groep was voor het eerst sinds 1991 weer bij elkaar. We hebben dat ingespeeld in Praag met een groot orkest. Dus drie favorieten: één over de dood, één geëngageerd en één over de liefde.”

 

Brunopress

En niet Verjaardagsfeest.

,,Dat nummer was een grap, stond eigenlijk op de B-kant. Maar Frits Spits was er enthousiast over dus zijn al die labels in één nacht omgedrukt. We waren daar niet zo blij mee, we wilden muziek maken zoals Joe Jackson en Elvis Costello.”

Ook Linda noem je niet.

,,Dat is een waar gebeurd verhaal van een fan, van wie de moeder was overleden. Ik heb haar later nog een keer ontmoet na een concert, maar verder geen contact mee onderhouden.



Ik houd meestal afstand van fans, op advies van mijn broer die psycholoog is. Die heeft iemand behandeld die jarenlang Harry Sacksioni heeft gestalkt. ‘Pas ermee op’, zei hij . Vraag ze niet binnen voor koffie, sommige fans zitten in een waan. Dat is achteraf goed advies geweest.”

Brunopress

Dat klinkt of je een leven als een monnik hebt geleid.

,,Hahaha.”

Is het leven van een artiest op zijn 65ste nog gevuld met seks, drugs, alcohol en rock-’n-roll, of leeft u wat gezonder?

,,Gezond eten heb ik altijd al gedaan, we waren al vroeg oude hippies die weinig vlees aten. Met de band eten we nu meestal vegetarisch voor concerten. We merkten dat na een diner met vlees de hele band in elkaar zakte.



Maar ik wil niet rokend op de foto. Dan zeggen ze ‘Oh, Frank Boeijen rookt’ en krijg je daar weer gezeik over. Maar ik vind het gewoon lekker. En het heeft geen invloed op mijn stem.



Blowen doe ik ook nog, eigenlijk al vanaf mijn dertiende. Maar het is niet meer zoals in de jaren 80 toen iedereen in de muziekbiz aan de coke zat. Dat werd veel gebruikt omdat er elk jaar een plaat moest komen en dan zat je nachtenlang, wekenlang te werken in de studio.



De cocaïne hield je wakker. De synthetische drugs die nu veel wordt gebruikt, ken ik niet meer. Die dancemuziek is ook alleen maar leuk als je pillen slikt.”

Brunopress

Heb je nog voornemens?

,,Ach, goede voornemens. Ik heb er ooit een nummer over gemaakt: Goede voornemens nr. 10. Ik geloof er niet zo in.”



Wat regelmatig terugkomt: Frank Boeijen was onverstaanbaar.

,,Het gaat vaak over die verstaanbaarheid, maar dat heeft ook met het accent te maken. Mensen uit het westen vinden het lastig om een zachte g te horen.



Maar als jullie het over goede voornemens hebben: mensen mogen zich wel voornemen wat aardiger te zijn tegen elkaar, wat beleefder, respectvoller met elkaar omgaan. Wij Nederlanders zijn vergeleken met de landen om ons heen best wel horkerig.”



Zijn er terugkijkend op een carrière van meer dan veertig jaar dingen die je achteraf anders had gedaan? Bent u tevreden?

,,Het uiteengaan van de Frank Boeijen Groep in 1991 was het begin van een zware periode. Maar het moest toen wel gebeuren. De groep was zo’n bedrijf geworden, ik wilde mijn vrijheid terug.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Daardoor raakte ik wel vrienden kwijt, tijdelijk. We waren drie jaar niet on speaking terms. En het publiek keerde zich van me af. Ik had drie jaar lang moeite met slapen. Maar ben ik tevreden? Dat vind ik een moeilijk woord. Maar ik heb in elk geval nergens spijt van.”

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in