Frank Boeijen (65): 'Blowen doe ik nog, eigenlijk al vanaf mijn dertiende'

Zanger Frank Boeijen is onlangs 65 jaar geworden. Een mijlpaal, maar geen belemmering voor een leven vol rock-’n-roll.

,,Blowen doe ik ook nog, eigenlijk al vanaf mijn dertiende. Maar het is niet meer zoals in de jaren 80 toen iedereen in de muziekbiz aan de coke zat.”

Tekst: Eric Reijnen Rutten en Geert Willems. Dit interview heeft eerder in het Algemeen Dagblad gestaan 

Nee, thuis wil hij niet geïnterviewd worden. Dus wordt het zijn favoriete restaurant Blue aan de Oranjesingel in Nijmegen.



Zijn thuis en privéleven houdt hij het liefst uit de openbaarheid. ,,Marco Borsato heb ik regelmatig gewaarschuwd om niet met die roddelbladen in zee te gaan. In het begin schrijven ze positief, maar er komt altijd een moment dat ze je te grazen nemen.

 

Brunopress

Dat zie je nu wel weer bij hem. Die jongen durft zich niet meer op straat te vertonen terwijl nog steeds niet duidelijk is wat er precies is gebeurd. Ik stond ook regelmatig in de bladen, al sprak ik nooit met die lui.



Ik zou verslaafd zijn aan drugs, ruzie hebben met mijn broers. Ik vond het vooral erg voor mijn ouders. Mijn moeder las die bladen bij de kapper en was dan helemaal overstuur.”

Je praat liever niet over persoonlijke zaken?

,,Je maakt je kwetsbaar als je je privéleven bloot geeft. Hoe meer je vertelt, hoe meer je later verwrongen terugziet in de media. Tegenwoordig heb ik daar schijt aan, laat ze maar schrijven.

 

Maar ik ben in het verleden regelmatig bedreigd. Rechtsextremisten hadden het op me gemunt vanwege het nummer Zwart Wit, over racisme. Tijdens mijn optredens in die tijd stond een agent in burger in de zaal.



In 2007 zong ik het nummer in het Arabisch bij een herdenking en dat kwam op het Journaal. Kreeg ik daarna weer bedreigingen uit nationaal-populistische hoek. Dat was beangstigend, ook voor mijn vriendin. Dus ik hou privé liever buiten mijn werk.”

Brunopress

Op 27 november vierde hij zijn 65ste verjaardag tijdens een optreden in TivoliVredenburg, Utrecht, aan het einde van zijn clubtour. Familie en vrienden zaten in de zaal. In februari start zijn jaarlijkse theatertour, dit keer met het project Icarus en Phoenix.



Die agenda is niet van iemand die aan pensioen denkt

,,Ik was een paar weken geleden nog bij een concert van Bob Dylan. Die is 81 en weer op wereldtournee. Charles Aznavour trad nog op toen hij boven de 90 was. Leonard Cohen ging lang door. Niet dat ik me met hen wil vergelijken, maar dit is wat ik doe: samen optreden, op een podium staan.

Tijdens corona merkte ik hoe ik dat miste. In die tijd hebben we het clubcircuit opnieuw ontdekt. Dat zijn fantastische popzalen geworden, niet meer de oude kraakpanden van vroeger.



Ze hebben een goede akoestiek, goede apparatuur en we worden ontvangen door muziekliefhebbers. Door die optredens gaan fans weer terug naar de tijd dat ze 15 waren: toen ze thuis bij de ouders woonde, nog niet gescheiden waren. Voor hen is het waardevol om terug te zijn in die omgeving.

Corona was ook op een bepaalde manier een blessing. Voor die tijd had ik last van mijn bovenkamer, het spookte op zolder. Door de lockdown was er tijd voor bezinning, ik was gedwongen om introspectief te zijn. Maar er was ook de angst: straks mogen we geen muziek meer maken.