Wat is nou dat ene bepalende moment waarop je weet: met jou wil ik mijn leven delen? En wat is na jaren van samenzijn de kracht van een relatie? We vroegen het aan bandoneonspeler Carel Kraayenhof en danseres, actrice en manager Thirza Lourens, die elkaar vonden in hun passie voor de Argentijnse tango.
Carel over zijn liefde voor Thirza: “Ik ontmoette Thirza in 1991, uitgerekend op mijn verjaardag: 15 augustus. In het Vondelpark, waar mijn ex-vriendin een halfjaar eerder onze relatie van zeven jaar had beëindigd. Ik zat nog steeds in zak en as, al begreep ik dat het verschrikkelijk moeilijk is om met een bezeten muzikant samen te leven. Die dag was ik gaan luisteren naar een barok-orkestje, waarin een Argentijnse vriendin klavecimbel speelde. Zittend in het gras had ik al even oogcontact met een aantrekkelijke jongedame. Tussen het publiek zat ook Lalo Diaz, een Argentijnse tangoleraar die ik goed kende. Toen ik hem na afloop begroette, vroeg hij: ‘Ken je Thirza al?’ En hij wenkte de dame van het oogcontact, die een leerling bleek te zijn.
Thirza en ik hadden meteen een sterke klik en zijn nog een hele tijd blijven napraten in het park, samen met Lalo en de Argentijnse vriendin. Uiteindelijk bedachten we dat we nog even thee zouden drinken bij degene die het dichtst bij het park woonde. Nou woonde ik heel dichtbij, in een woongroep naast het krakersbolwerk Tetterode, waar ik in de koffieshop werkte. Maar Thirza bleek pal om de hoek te wonen, dus precies even ver. De keus viel op mijn huis, en daar zei Thirza diezelfde avond nog: ‘Ik laat jou nooit meer gaan.’
Lees ook: Wat Monique Klemann ziet in Jeroen den Hengst? Wij weten het wel
Dat was nogal wat, maar ook typisch Thirza: recht op haar doel af. Vanaf die avond was het dus aan. Ik vond het geweldig om met iemand te zijn die ook intens hield van de tango. Alleen zat ik in mijn hoofd nog altijd met mijn ex, die me terug wilde toen ze hoorde dat ik met Thirza was. Ik voelde me verscheurd. Anderhalf jaar ben ik in therapie geweest om alles op een rijtje te zetten en mezelf grondig door te lichten, iets wat ik overigens iedere kunstenaar kan aanraden. Maar voor Thirza was het een lastige tijd. Soms was ze echt boos, verdrietig. Terecht, want mijn machteloze aarzeling was onverdraaglijk, al wist ik diep vanbinnen dat ik met haar door wilde.
'Mijn ex wilde me terug toen ze hoorde dat ik met Thirza was, ik voelde me verscheurd'
Rond de tijd dat ik helemaal voor haar kon kiezen, maakte een operatie aan beide voeten een eind aan Thirza’s danscarrière. Weer werd ik getroffen door haar krachtige persoonlijkheid. Ze gaf de moed niet op, maar ging aan de slag als docent en choreografe. Dat ze een halfjaar lang in een rolstoel zat, vonden we allebei geen enkel probleem. Ik sjouwde haar rustig twee trappen op als we naar een feestje bij vrienden gingen. Alleen de trap áf was na wat biertjes soms iets lastiger.”
Thirza over haar liefde voor Carel: “Oogcontact? Daar kan ik me niets van herinneren. Toen ik in het Vondelpark naar dat barok-orkest kwam luisteren, danste ik al de tango en bezocht ik tangoconcerten, ook van Carel, dus waarschijnlijk keek ik en dacht: hé, daar heb je die jongen met die bandoneon. Toen Lalo Diaz me wenkte en vroeg: ‘Ken jij Carel?’, kwam ik meer uit beleefdheid aanlopen. Maar ik herinner me nog goed dat ik Carel een hand gaf en hem voor het eerst in de ogen keek. Op dat moment wist ik: oké, dit is mijn man voor de toekomst, klaar. We hadden meteen ook veel lol samen, dus het was vol overtuiging dat ik die avond zei: ‘Ik laat jou nooit meer gaan.’
Daar ben ik gewoon naar gaan leven, al zat Carel nog op een soort tweesprong vanwege zijn ex. Toch heb ik daar nooit last van gehad. Het enige wat me pijn deed, was het zien van zijn pijn. Maar tegelijkertijd besefte ik dat het zíjn probleem was. Ik dacht: het kost tijd, maar het komt goed. Hoewel ik realistisch genoeg ben om te weten dat alles altijd kapot kan. Een relatie is nu eenmaal niet eenzijdig maakbaar. Het werkt alleen als die ander ook bereid is die stap te zetten.
'Ik dacht: het kost tijd, maar het komt goed. Hoewel ik realistisch genoeg ben om te weten dat alles altijd kapot kan'
Carels bereidheid werd alleen maar duidelijker rond de operatie aan mijn voeten, toen mijn hele leven op zijn kop stond. Die rolstoel was geen pretje, maar Carel heeft nooit ergens moeilijk over gedaan. Hij was er gewoon voor me, altijd.
De therapie heeft Carel goed gedaan, maar hij is niet wezenlijk veranderd. Hij laat dingen moeilijk achter zich, zeker als het gaat om ervaringen met mensen. Ik ben meer van schouders ophalen en doorgaan met ademhalen, maar hij kan behoorlijk somber worden. Al komt die somberheid de laatste jaren veel minder vaak voor. Gelukkig maar, want ik raak hem dan toch een beetje kwijt. Al heb ik nooit geloofd dat je voor honderd procent voor iemand kunt kiezen. Carel kan dat zeker niet. Ik moet hem sowieso delen met de muziek.”
Het hele interview lezen? Koop dan de nieuwe Nouveau, die nu in de winkel ligt.