Het liefdesverhaal van Jonnie en Thérèse: 'Als jij dit vak niet had zien zitten, had ik het nooit zo ver geschopt'

In 1986 begon Jonnie als leerling-kok aan zijn glansrijke carrière bij restaurant De Librije. Een jaar later verhuisde Thérèse met haar ouders naar Giethoorn, en de twee ontmoetten elkaar tijdens een avondje in de kroeg in Steenwijk.

Een vonk op de dansvloer

Maanden gingen voorbij tot hun volgende ontmoeting, dit keer in discotheek Locomotion. Ondanks het leeftijdsverschil – Thérèse was zestien, hij zes jaar ouder – intrigeerde ze hem meteen. Wellicht door de zelfverzekerdheid waarmee ze die avond op hem afstapte en vroeg of hij haar naar huis wilde brengen. Haar toenmalige vriend, die ook in Steenwijk woonde, keek er allerminst blij bij toe. Maar dat weerhield de twee er niet van om samen de nacht in weg te rijden.

"Die keer hebben we voor het eerst gezoend. Daarna gebeurde er weer een tijdje niets, hoewel… Ik weet nog dat ik met mijn speedboot was gaan varen, met mijn vrienden René en Natasja Froger, en Thérèse zag lopen over de brug vlak bij haar huis. 'Met haar ga ik later trouwen,' zei ik", deelde Jonnie in het interview.

Er was een sterke aantrekking tussen Jonnie en Thérèse. "Mooi opgemaakt, behoorlijk gedurfd in haar kleding. En ze ging recht op haar doel af, al ontdekte ik dat pas de keer daarna, weer in de Locomotion."

Jonnie had die avond niet alleen oog voor Thérèse, maar flirtte erop los met twee blonde dames uit Lelystad, tot ongenoegen van Thérèse. "Ze liep naar me toe, drukte die dames nog net niet aan de kant, en toen was het bekeken."

Samen aan tafel

Thérèse volgde de hotelschool in Zwolle en werkte op zaterdag in de horeca – net als Jonnie. In die beginperiode beperkten hun ontmoetingen zich tot de zaterdagnachten, ergens tussen de kroeg en de dansvloer. Maar na een halfjaar vond zij het welletjes. Het was tijd voor iets anders, zei ze, en ze stelde voor om eens écht samen uit eten te gaan – zonder stampende muziek of zwetende mensenmassa’s. Gewoon met z’n tweeën aan tafel. "Die avond is de basis gelegd voor wat we nu nog steeds hebben."

Wat Thérèse in hem zag

"Toen ik Jonnie voor het eerst zag in dat café in Steenwijk, vond ik hem meteen superleuk", deelde Thérèse over haar kant van hun liefdesverhaal. "Ik had in die tijd een vriendje dat ook wel leuk was, maar toch minder. Alleen was Jonnie een stuk ouder dan ik, dus ik dacht: dit is vast niet voor mij weggelegd."

Jonnie had vast wel verkering – dat had hij eigenlijk altijd. Dus toen Thérèse hem de volgende keer vroeg of hij haar naar huis wilde brengen, was dat puur praktisch bedoeld. Ze had met haar ouders afgesproken dat ze nooit alleen naar huis zou fietsen.

Het stuk tussen Steenwijk en Giethoorn was immers donker, stil en behoorlijk afgelegen. Toch liep het net iets anders dan gepland: onderweg stopten ze even… en deelden hun eerste zoen. "Mijn toenmalige vriendje? Die is daar nooit iets over te weten gekomen", aldus Thérèse.

Eerste echte klik

Ongeveer vijf maanden later zag Thérèse Jonnie opnieuw in discotheek Locomotion. Inmiddels waren hun relaties allebei over. Ze merkte dat hij in gesprek was met twee opvallend hoogblonde dames, maar daar liet ze zich niet door afschrikken. "Hij is toch wel héél leuk," dacht ze.

Ze stapte recht op hem af, keek hem aan en vroeg of hij haar nog kende. "Natuurlijk!" antwoordde Jonnie zonder aarzelen. Thérèse reageerde vastberaden: "Ik wil met je zoenen." En dat wilde hij ook wel. De blonde concurrentie droop af. Thérèse had zichzelf wel een beetje moed ingedronken – waarschijnlijk met wodka-jus of bessenjenever. "Brrr," zou ze later zeggen.

In de maanden die volgden, zagen ze elkaar regelmatig in de Locomotion. Jonnie begon haar steeds vaker op te pikken bij de bushalte in Zwolle, als zij uit school kwam en hij van zijn werk. Soms fietste ze op zondagavond, na haar horecabaantje, nog even langs zijn huis.

Wat haar zo aantrok in hem? "Hij zag er altijd verzorgd uit, deed precies waar hij zelf zin in had – en toch was hij ook zorgzaam," vertelde ze. Als ze piekerde of heimwee had naar Rijssen, waar ze vandaan kwam, wist hij altijd iets zinnigs te zeggen.

Na dat eerste etentje werd het serieus tussen hen. Al had Thérèse toen nog geen idee dat dit het begin zou zijn van een leven samen – vierentwintig uur per dag.

Een ijzersterk duo

Al snel ontdekten Jonnie en Thérèse dat ze een ijzersterk team vormden. In 1988 kwam Thérèse het team van De Librije versterken. "Ik zie haar nog binnenkomen, in een doorzichtige broek die ze samen met Natasja in Amsterdam had gekocht", herinnerde Jonnie zich. "Met een keurig geel jasje erop", vulde Thérèse feilloos aan.

Jonnie: "Het geheel was zeker niet over the top, maar je was wel een verschijning. Die oude baas werd gék. Mooi dat hij hartstikke blij met je was, want je was heel goed met de gasten."

Samen de zaak overnemen

Op een bepaald moment namen ze het initiatief en beloofden ze hun baas de zaak draaiende te houden als hij van een welverdiende vakantie zou genieten. En dat bleek geen loze belofte – de zaak draaide als een zonnetje. Voor Thérèse voelde het als een bevestiging van iets wat ze diep vanbinnen al wist. Ze wist al dat ze meer ambities had dan alleen in de keuken staan, maar vanaf dat moment had ze een helder doel voor ogen: samen de zaak overnemen.

Dat doel werd werkelijkheid in 1993. Het jaar waarin de officiële overdracht plaatsvond, bleek ook het begin van hun succes: ze kregen meteen hun eerste Michelinster.

Thérèse had die route zelf nooit zo strak uitgestippeld. "Ik heb de dingen nooit zo bewust gepland. Toen jij over een eigen zaak begon, had ik iets van: 'O ja, dat lijkt mij ook wel leuk.' Achteraf denk ik: zo jong en dan al zoveel verantwoordelijkheid."

Jonnie: "Als jij dit vak niet had zien zitten, had ik het nooit zo ver geschopt."

Een droomteam, maar keihard werken

Maar het restaurant liep en het voelde goed. Al was het in het begin buffelen zonder vangnet: geen geld voor personeel. Thérèse deed in haar eentje de bediening, en Jonnie stond zes dagen per week solo in de keuken te zwoegen.

Zelfs op zondagmiddag werd er gewerkt – dan dook Thérèse in de boekhouding, terwijl Jonnie alweer met de mise-en-place begon. "Dan leer je werken." Toch wist Jonnie destijds één ding zeker: zonder haar had hij het nooit gered. "De helft van wat we bereikt hebben is mijn werk, maar die andere helft? Dat is helemaal aan jou te danken." Waarop Thérèse, met een grijns, instemde: "Echt wel."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Een groot verlies

Met het overlijden van Jonnie Boer verliest de culinaire wereld een pionier, een vakman pur sang en een bron van inspiratie voor generaties chefs. Zijn creativiteit, toewijding en uitgesproken visie laten een blijvende indruk achter – ver voorbij de muren van De Librije.

Onze gedachten gaan uit naar zijn geliefden, in het bijzonder Thérèse en hun familie. Namens de redactie van Nouveau wensen wij hen alle kracht, liefde en steun toe in deze moeilijke tijd.