/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F04%2Fngjlp5srDI3hQL1745829114.png)
‘Mijn vriendinnen geloven het niet als ik het tegen ze zeg, maar ik had dus nog nooit een orgasme gehad. Ik dácht wel dat ik ze had, maar toen ik met Michel een écht orgasme beleefde, wist ik dat ik niet alleen Ralph en eerdere bedgenoten, maar ook mezelf mijn hele seksleven verschrikkelijk voor de gek had gehouden.
Voorlichting
Wat ik tot dat moment voor een orgasme had gehouden, was niets meer dan het prille begin van seksuele opwinding. Ik had echt geen idee. Ik begreep gewoon niet veel van seks. Ik was er zelfs een beetje bang voor, denk ik. Er werd bij ons thuis altijd zo besmuikt over gedaan, alsof het iets was wat het daglicht niet kon verdragen.
De voorlichting die ik van mijn moeder heb gekregen, ging niet verder dan: ‘Pas op!’ Waar ik precies voor moest oppassen, was open voor interpretatie. Soms leek het me een algemene waarschuwing voor de jongen zelf, andere keren bedoelde ze waarschijnlijk dat ik het veilig moest doen. Over seks als plezierige activiteit heeft ze nooit een uitspraak gedaan. De vonken tussen haar en mijn vader vlogen er ook niet bepaald vanaf. Ze zullen elkaar heus weleens aangeraakt hebben, anders waren mijn broer en ik er niet geweest, maar ik heb geen herinneringen aan een kus of een teder gebaar tussen hen beiden. Ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder wist wat klaarkomen was. Dus ja, hoe kon ze mij daar dan over vertellen?
'De daad zelf? Die ben ik eerlijk gezegd altijd als een hobbel blijven zien'
Eerste vriendje
Ik ben tot mijn twintigste maagd gebleven. Als ik voor die tijd weleens een vriendje had, voelde ik geen enkele lichamelijke lust. Zoenen vond ik leuk en ik vond het fijn om gestreeld te worden, maar dat was vooral vanuit een hang naar geborgenheid en aandacht. Als het vriendje in kwestie verder probeerde te gaan, bevroor ik en maakte ik het zo snel mogelijk uit. Ik besprak dit niet met mijn vriendinnen, die er geen van allen moeite mee leken te hebben om met een jongen het bed in te duiken. Ik was bang dat ze me raar zouden vinden. Beweren dat je niet van seks hield, dat je het eng vond, zou neerkomen op sociale suïcide. Ik zou nooit meer serieus genomen worden.
Uiteindelijk besloot ik dus geen weerstand meer te bieden aan de grabbelende handen van mijn toenmalige vriendje en het maar te laten gebeuren. Ik kan niet zeggen dat ik het leuk vond, maar het was ook minder erg dan ik had gevreesd. Ik accepteerde dat het erbij hoorde – als je een vriendje wilde hebben tenminste, en vriendjes bleven nu eenmaal niet hangen als je niet met ze naar bed ging. Zo werd seks een gewoonte. En op den duur kon ik er – bij tijd en wijle – ook wel echt van genieten. Vooral als ik héél erg verliefd was. Dan vond ik het heerlijk om hele dagen met mijn geliefde in bed door te brengen. Maar de daad zelf? Die ben ik eerlijk gezegd altijd als een hobbel blijven zien. Ik liet mijn partner begaan, omdat ik, al dan niet terecht, het idee had dat het daar voor hem juist om ging, maar ik voelde altijd een zekere opluchting als het achter de rug was. Want, hoezeer ik het me ook had aangewend, doen alsof mijn ‘hoogtepunt’ vergelijkbaar was met dat van hem, bleef ongemakkelijk. Nog steeds doe ik alsof. Maar nu op een andere manier.
Orgasme faken
In plaats van een orgasme te faken, probeer ik niet te laten merken hoe intens het is. Waar ik nu het liefst zou gaan kreunen, kronkelen en gillen, hou ik het, met de grootst mogelijke moeite, voorlopig nog maar even bij de bescheiden zuchtjes en kreetjes die Ralph van me gewend is. Hij zou maar argwaan krijgen... Ik ben niet trots op mijn affaire. Integendeel. Voor mij is trouw de basis van een relatie en als ik Ralph op vreemdgaan zou betrappen, zou ik hem onmiddellijk de deur wijzen. Dus wat mij heeft bezield? Al sla je me dood. En nog wel met een man als Michel. Ik hou van mannen uit één stuk. Betrouwbare, stabiele mannen. Mannen zoals Ralph. Nooit had ik kunnen denken dat ik mijn rots in de branding zou bedriegen met een charmeur als Michel, precies het type man waar ik vroeger beducht voor was.
Als ik met mijn vriendinnen naar de discotheek ging, herkende ik ze al vanaf een kilometer afstand. ‘Foute man op rechts, naast de pilaar’, zei ik dan, tot grote hilariteit van mijn vriendinnen, die mijn waarschuwingen vaak juist als aanbeveling leken te beschouwen en als vliegen op de stroop op de betreffende jongen afstapten. Ik heb het nooit begrepen, de aantrekkingskracht van die overduidelijke playboys. Totdat ik Michel ontmoette. Ter verdediging van mezelf, kan ik aanvoeren dat de players van toen natuurlijk ook niet zijn blijven stilstaan. Ze zijn ouder, wijzer – en hebben hun kunsten verfijnd, zal ik maar zeggen.
Foute man
Of ik ben mijn scherpte kwijtgeraakt, dat is ook heel goed mogelijk. In ieder geval duurde het langer dan toen voordat ik de ‘ladykiller’ in Michel herkende. Het gebeurde in een periode dat zich allerlei drama’s in het ouderlijk huis van Ralph afspeelden. Zijn moeder brak haar heup, zijn vader werd gediagnosticeerd met dementie, een oplichtersbende beroofde hen van al hun spaargeld... Het gebeurde allemaal tegelijk en als enig kind moest Ralph het allemaal maar zien op te lossen. Dat deed hij dapper en doortastend, maar hij had, heel begrijpelijk, even geen tijd, mentale ruimte en energie over voor mij. Ik zag hem bijna niet en als we elkaar zagen, communiceerden we in zinnen van hooguit drie woorden.
'Pas toen we proostten op de goede samenwerking en hij mij daarbij zwoel in de ogen keek, was het voor mij helder dat deze man seks met mij wilde.'
Ondertussen merkte ik dat mijn lichaam begon te veranderen. De perimenopauze had zich aangediend. Of dat mij vatbaar heeft gemaakt voor de avances van Michel durf ik niet te zeggen, maar ik weet wel dat zijn sensuele blik en woorden iets in mij wakker maakten, dat wellicht al op het punt van ontwaken stond. Ik liep hem tegen het lijf op een vakbeurs in Parijs, waar hij een merk vertegenwoordigde waar ik interesse in had. Hij pakte mij geraffineerd in. Eerst zakelijk – ik plaatste een grote order bij hem – en vervolgens privé: ‘Ben jij hier ook alleen? Zullen we vanavond samen een restaurantje pakken?’
Liefdesspel
Pas toen we proostten op de goede samenwerking en hij mij daarbij zwoel in de ogen keek, was het voor mij helder dat deze man seks met mij wilde. Maar in plaats van dat het me afstootte, zoals vroeger, welde er een diep lichamelijk verlangen in mij op. De opwinding die ik voelde toen we naar zijn hotel liepen, was nieuw voor me. Ook de tijd die hij nam om mij in zijn liefdesspel mee te nemen, verraste mij. ‘We hebben de hele nacht’, zei hij, terwijl hij mijn hele lichaam als een heilig voorwerp betastte en bewonderde. Hij hield nauwlettend in de gaten hoe ik waarop reageerde en leek mijn genot ver boven dat van hem te stellen. Het was een nacht als in een droom.
Tot een orgasme kwam het voor mij die eerste nacht nog niet. Maar de sensaties bleven me heel sterk bij, wat ertoe leidde dat ik begon te masturberen. Geloof het of niet, maar ook dat had ik dus nog nooit gedaan. Weleens geprobeerd hoor, maar ik vond het eigenlijk zo’n gênante en geestdodende activiteit dat ik er nooit echt werk van heb gemaakt. Of ik tijdens het masturberen of met Michel tot mijn eerste hoogtepunt kwam, weet ik niet eens meer precies. Het ging trapsgewijs. De ene nacht masturbeerde ik, de volgende nacht had ik seks met Michel. De sensaties werden telkens rijker en krachtiger. Totdat ik wist: ja, dít moet een écht orgasme zijn. Wat een verrijking! Michel mag dan een ‘foute man’ zijn, aan hem heb ik wel iets te danken, iets waar ik de rest van mijn leven veel genot aan kan ontlenen. Het liefst samen met Ralph. Maar dan moet ik wel heel behoedzaam te werk gaan. Het zou eeuwig zonde zijn als ik hem nu zou kwijtraken – juist nu ik in seksueel opzicht zo tot bloei ben gekomen.
Dat ik nu vaker het initiatief neem en nieuwe dingen uitprobeer, moet voor Ralph een vreemde gewaarwording zijn. Ik heb hem verteld over de perimenopauze en dat die blijkbaar effect heeft op mijn libido. Ralph lijkt deze uitleg te slikken – wat ik overigens ook zou doen als ik hem was; onze seks wordt met de dag beter, waarom gevaarlijke vragen stellen?’
- Marian de Schipper